του Ανδρέα Κοσιάρη
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την υποκρισία της επίσκεψης στην Πύλο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το στιγμιότυπο της «αντιπαράθεσής» της με τα μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Μονάχα η παρουσία της ύπατης εκπροσώπου του ελληνικού κράτους, να υποδέχεται διασωθέντες και πτώματα που είναι άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών του κράτους του οποίου προεδρεύει, ξεχειλίζει από υποκρισία. Η Σακελλαροπούλου, σύμφωνα και με την ανακοίνωση της Προεδρίας, «εξέφρασε την οδύνη της για την ανείπωτη τραγωδία και την αμέριστη στήριξη της ελληνικής Πολιτείας στους ναυαγούς». Το γεγονός πως η ίδια ελληνική Πολιτεία, μέσω του Λιμενικού Σώματος που είναι όργανό της, γνώριζε και παρακολουθούσε το ασφυκτικά φορτωμένο σαπιοκάραβο στη ζώνη Έρευνας και Διάσωσης της οποίας έχει την ευθύνη, και δεν έπραξε τίποτα για να αποτρέψει την «ανείπωτη τραγωδία», δεν χώρεσε ούτε στην έκφραση οδύνης της Προέδρου ούτε στην ανακοίνωση του γραφείου της.
Όμως, αυτά τα σκάρτα δυο λεπτά της λεκτικής ανταλλαγής μεταξύ της Σακελλαροπούλου και των δύο νέων, μας προσέφεραν αυτή την υποκρισία μπροστά στα μούτρα μας σαν ένα άνοστο και δύσοσμο πιάτο.
«Μη νομίζετε ότι όποιος έχει πιο δυνατή τη φωνή έχει πάντα δίκιο»
Ήταν σχεδόν τα πρώτα λόγια της Προέδρου, ως μια χαμηλόφωνη νουθεσία στις υψωμένες φωνές αυτών που είχε απέναντί της. Βέβαια, η ισχύς, η δύναμη της φωνής δεν έχει πάντα να κάνει μονάχα με την ένταση. Αν μη τι άλλο, η χαμηλόφωνη Σακελλαροπούλου έχει εντούτοις πανίσχυρη φωνή εκ της θέσεώς της, αλλά και εκ του γεγονότος ότι το περιεχόμενο της φωνής της αναπαράγεται σχεδόν αυτούσιο από άλλους πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπούς δημοσιολογούντες. Οι απόψεις της, η φωνή της, είναι απόψεις και φωνή ενός ολόκληρου συστήματος. Και δεν υπάρχει πιο δυνατή φωνή από την ομοβροντία της κυρίαρχης πολιτικής άποψης στη χώρα.
Όχι, λοιπόν, δεν έχει πάντα δίκιο όποιος έχει την πιο δυνατή φωνή. Αλλά απέναντι στις φωνές των υπερασπιστών των ζωών προσφύγων και μεταναστών, είναι πιο δυνατή η φωνή του ελληνικού κράτους. Η φωνή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
«Σκεφτείτε, αυτά τα σαπιοκάραβα που φορτώνουν διακινητές και κάνουν το εμπόριο, πόσες ευθύνες ακόμη υπάρχουν. Δεν είναι τόσο απλά όσο τα λέτε»
Ο Άρης Χατζηστεφάνου εξήγησε καλύτερα σε ξεχωριστό κείμενο πώς οι «διακινητές» είναι καραμέλα αποφυγής ευθυνών. «Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι απάνθρωποι διακινητές, μας λένε οι πιο ακριβοπληρωμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, δεν θα υπήρχε πρόβλημα.»
Η ύπαρξη των διακινητών είναι ευθύ και άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής κλειστών συνόρων που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση ανελλιπώς απέναντι στους ανθρώπους που θεωρεί ανεπιθύμητους — πολιτική που λίαν συντόμως θα γίνει ακόμα πιο σκληρή και ενιαία. Εάν υπήρχαν διαθέσιμες ασφαλείς και ικανές σε αριθμό οδοί, αν τηρούνταν όσα επιβάλλει το διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες, αν συνοριακές αρχές και ένοπλες πολιτοφυλακές στην Ελλάδα και αλλού, δεν πυροβολούσαν, έκλεβαν, ξυλοκοπούσαν, βασάνιζαν ανθρώπους, κανείς δεν θα επέλεγε να δώσει το βιός του στους διακινητές για να κάνει ένα σαφώς πιο επικίνδυνο ταξίδι. Είναι η ύπαρξη όλων των παραπάνω που πριμοδοτεί τη δράση των διακινητών, τα κλειστά σύνορα είναι ο καλύτερος σύμμαχός τους.
Όμως ας προσποιηθούμε πως όλα αυτά δεν τα ξέρει η Σακελλαροπούλου. Οι διακινητές κάνουν την εγκληματική τους δουλειά, εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων, τους παίρνουν μεγάλα ποσά και τους βάζουν σε σαπιοκάραβα. Κάπου εκεί, όμως, οι «ευθύνες» των διακινητών τελειώνουν και ξεκινούν οι ευθύνες των κρατών. Τι έκανε το κράτος του οποίου προεδρεύει η Σακελλαροπούλου όταν αντιλήφθηκε ότι ένα τέτοιο υπεράριθμο σαπιοκάραβο πλέει στη ζώνη ευθύνης του; Και πόσο υποκριτικό είναι η ύπατη εκπρόσωπός του να μιλά για ευθύνες άλλων με πιθανά περίπου 500 ανθρώπους να έχουν πνιγεί;
Εάν το ελληνικό κράτος ήταν αντίθετο στους διακινητές — τους πραγματικούς κι όχι αυτούς που εφευρίσκει για να προσποιηθεί ότι τους πολεμά — δεν θα διευκόλυνε τη δράση τους κάνοντας αναπόφευκτη για πρόσφυγες και μετανάστες την καταφυγή σε αυτούς. Και εάν ήθελε να μην έχει ευθύνες για πνιγμένους ανθρώπους, θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τους σώσει, δεν θα τους κοιτούσε να πλέουν προς τον θάνατό τους.
«Ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου»
Ας προσπεράσουμε αυτό το «μου», που μπορεί να βρέθηκε στον λόγο της Σακελλαροπούλου μονάχα εκ παραδρομής, αλλά υποδηλώνει μια διάθεση αποκλεισμού του συνομιλητή από το φαντασιακό της «πατρίδας».
Από ποιον «προστατεύει τα σύνορα της πατρίδας» αυτός ο ρημαδοφράχτης; Σίγουρα δεν είναι από κάποιο εχθρικό στράτευμα. Εκτός κι αν η επίθεση του τουρκικού στρατού γίνει με δεδομένα Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή πεζή ή με ιππικό, ένας φράχτης δεν θα τη σταματήσει — ούτε καν θα τη δυσχεράνει, μια εκρηκτική βολή ή ακόμα και η προέλαση ενός τεθωρακισμένου βαρέως τύπου στρατιωτικού οχήματος θα ρίξει τον φράχτη εν ριπή οφθαλμού.
Οπότε ενάντια σε ποιον στέκεται αυτός ο φράχτης; Ποια είναι αυτή η απειλή για «τα σύνορα της πατρίδας» της Σακελλαροπούλου, εάν δεν είναι κάποιος εχθρικός στρατός;
Η απάντηση είναι απλή, και ξεσκεπάζει την υποκρισία της Προέδρου σε όλο της το μεγαλείο. Ο φράχτης «προστατεύει τα σύνορα» από ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους για τον πνιγμό των οποίων η Σακελλαροπούλου εξέφρασε την «οδύνη» της. Ο φράχτης είναι εκεί ως εμπόδιο για τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, αυτούς για τους οποίους η ανακοίνωση της Προεδρίας ζητά την «εγγύηση της ασφάλειας και της ζωής» τους.
Η Σακελλαροπούλου θα μπορούσε κάλλιστα να έχει φωτογραφηθεί και με τη θάλασσα νοτιοδυτικά της Πύλου. Να βγει μια πόζα με τον θανατηφόρο βυθό. Είναι το υδάτινο αντίστοιχο του αγαπημένου της φράχτη. Προστατεύει κι αυτή «τα σύνορα της πατρίδας» από αυτούς που καμία απειλή δεν αποτελούν.
Και μετά τη φωτογράφιση θα μπορούσε να βγει και να μιλήσει, όπως έκανε, για «οδύνη» και «τραγωδία». Θα ολοκλήρωνε εξαιρετικά την εμφάνισή της ως εκπροσώπου, ως Προέδρου της Ελληνικής Υποκρισίας.
ΥΓ. Το γεγονός πως οι αντιπαρατιθέμενοι με τη Σακελλαροπούλου είναι μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την παραμικρή σημασία. Οι μόνοι τους οποίους ενδιαφέρει ως πληροφορία είναι τα κομματικά επιτελεία και τα τρολ ένθεν κακείθεν, που θα τη χρησιμοποιήσουν για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα πραγματικά της δεδομένα.
Όμως, καλό θα ήταν τα εν λόγω μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να πουν δυο αντίστοιχα λογάκια και στον πρόεδρό τους. Που ως πρωθυπουργός είχε υπό την ευθύνη του τη Μόρια, υπέγραψε τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και εφάρμοζε αντιμεταναστευτικές «σκούπες», που ακόμα και σήμερα μάχεται να αποδείξει ότι αγαπάει τον φράχτη και την «προστασία των συνόρων της πατρίδας» εξίσου με τους αντιπάλους του, που το μεγαλεπίβολο σχέδιό του είναι να προτείνει σε πρόσφυγες και μετανάστες την επιλογή της απέλασης ή της εκμετάλλευσης.
