του Ανδρέα Κοσιάρη
Περίπου 200 νεοναζί χούλιγκαν ξεκινούν από την Κροατία σε κομβόι με τα ιδιωτικά τους οχήματα, διασχίζουν τα Δυτικά Βαλκάνια, περνούν ανενόχλητοι τα σύνορα και κατηφορίζουν στην Αθήνα, όπου μπαίνουν οργανωμένα και οπλισμένοι στον ΗΣΑΠ, φτάνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια και επιτίθενται σε συνεργασία με ντόπιους ομοϊδεάτες τους σε ανθρώπους που βρίσκονταν πέριξ του γηπέδου, σκοτώνοντας έναν.
Σε ολόκληρο το τμήμα ευθύνης της σε αυτή τη διαδρομή, η Ελληνική Αστυνομία είναι άφαντη. Το καλύτερα στελεχωμένο (τουλάχιστον σε αριθμούς) και καλύτερα εξοπλισμένο σώμα του ελληνικού κράτους, έφτασε στο σημείο κατόπιν εορτής, αφότου είχε σημειωθεί μία δολοφονία και 8 τραυματισμοί. Βέβαια, σύμφωνα με την ανακοίνωσή της, «Στο σημείο έσπευσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες κατέστειλαν την [sic] συμπλοκή, ενώ γρήγορα ακινητοποίησαν και συνέλαβαν συνολικά 98 άτομα». «Έσπευσαν» και «γρήγορα», με μια καθυστέρηση μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων και αρκετών ωρών.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι να πούμε «πού ήταν η αστυνομία;». Ξέρουμε πολύ καλά πού ήταν η αστυνομία, καθώς το παραδέχτηκε η ίδια μέσω διαρροών προς τα ΜΜΕ τις πρώτες ώρες του γεγονότος — είχε λέει τους Κροάτες «υπό διακριτική παρακολούθηση». Η ΕΛ.ΑΣ. που προσάγει «προληπτικά» εκατοντάδες ανθρώπους πριν από διαδηλώσεις, η ΕΛ.ΑΣ. που συλλαμβάνει τουρίστες αν έχουν μελαμψό δέρμα και υποπτευθεί πως είναι πρόσφυγες ή μετανάστες, η ΕΛ.ΑΣ. που πυροβολεί νεαρούς για ένα κλεμμένο αμάξι ή δέκα λίτρα βενζίνη, η ΕΛ.ΑΣ. που εισβάλλει πάνοπλη σε καταλήψεις.
Αυτή η ίδια ΕΛ.ΑΣ. «παρακολουθούσε διακριτικά» 200 νεοναζί, τους άφησε να περάσουν από μια ντουζίνα στασίδια της σε σταθμούς διοδίων, αλλά τους «έχασε» στην Αθήνα ενώ πολίτες τους κατέγραφαν σε βίντεο να κραδαίνουν λοστάρια στον ΗΣΑΠ και μαρτυρίες καταγράφουν πως βρίσκονταν στα πέριξ του γηπέδου της ΑΕΚ πριν τελειώσουν οι προπονήσεις των ομάδων, δηλαδή με την αστυνομία παρούσα.
Ούτε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη Γεραπετρίτεια αναγωγή σε ΕΔΕ: «Αν υπάρχει οποιαδήποτε ευθύνη της ΕΛΑΣ, θα αποδοθεί». Δεν υπάρχει καμία ευθύνη της ΕΛ.ΑΣ. Διότι, πολύ απλά, δεν είναι η δουλειά της ΕΛ.ΑΣ. να εμποδίζει γκρούπες νεοναζί να πραγματοποιήσουν το «θεάρεστο» έργο τους, ειδικά αν είναι ταυτόχρονα και οπαδοί, έστω ξένοι. Όπως δεν ήταν δουλειά της να σταματά τα «Τάγματα Εφόδου» της Χρυσής Αυγής από το να επιτίθενται σε πρόσφυγες, μετανάστες, κομμουνιστές και αναρχικούς. Θα πρέπει να καταλάβουμε πως δουλειά της ΕΛ.ΑΣ. είναι να τους διευκολύνει.
Αρκεί να θυμηθούμε πως οι χούλιγκανς είναι στρατοί των ιδιοκτητών των Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών. Των ίδιων ιδιοκτητών που έχουν προνομιακή σχέση με το σύστημα εξουσίας, που έχουν υπουργούς στο «κάτσε-σήκω», που τους χαιρετούν οι αστυνομικοί όταν περνούν από μπροστά τους. Των ίδιων ιδιοκτητών που έχουν υπό την κατοχή τους και μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ της χώρας, και κάνουν «φιλανθρωπικές ευεργεσίες» σφιχταγκαλιασμένοι με τοπικούς άρχοντες και εκπρόσωπους της εκκλησίας.
Αρκεί να θυμηθούμε πως πολύ πρόσφατα, μαφιόζος που είχε εκτίσει ποινή δολοφονίας με οπαδικά κίνητρα, δολοφονήθηκε με τη σειρά του μέσα σε αυτοκίνητο που ανήκε στον ιδιοκτήτη μίας ΠΑΕ, ενώ ήταν διαπιστευμένος στη συνοδεία ιδιοκτήτη άλλης ΠΑΕ.
Αρκεί να θυμηθούμε πως και η Χρυσή Αυγή, όπως τόνιζε στο ντοκιμαντέρ «ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.» ο Άρης Χατζηστεφάνου, κατέθεσε μέσα σε λίγους μήνες «140 ερωτήσεις υπέρ των συμφερόντων Ελλήνων εφοπλιστών. Ψηφίζει, μάλιστα, ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων που ελέγχονται από αυτούς».
Όπως είχαμε πει και παλιότερα, με αφορμή επιθέσεις της αστυνομίας σε συγκεντρώσεις για το περιβάλλον και για τα νόμιμα δικαιώματα κρατούμενου, «η βία, η ανομία και η ατιμωρησία της ΕΛ.ΑΣ. δεν είναι «σφάλμα» του συστήματος, είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της λειτουργίας του. Η αστυνομία λαμβάνει εντολές να είναι ο υπερασπιστής των συμφερόντων των εντολέων της και σε αυτό το πλαίσιο έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει.»
Στη χθεσινή περίπτωση, αυτό που γούσταρε (αλλά και οι εντολές που είχε) ήταν να αφήσει ανενόχλητους νεοναζί να επιτεθούν σε κόσμο. Τον ρόλο αυτό της αστυνομίας οφείλουμε να τον κατανοήσουμε άπαντες, όχι μόνο για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα στο επόμενο «μεμονωμένο περιστατικό» — αλλά για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τρόπους να τον αντιμετωπίσουμε.
