της Σταυρούλας Πουλημένη
Πηγή: Alterthess
Πώς να εξηγήσει κανεις το γεγονός ότι οι πρυτανικές αρχές, οι τεχνικές υπηρεσίες, ακόμη δε ξέρουμε ποιος-α, έδωσαν την εντολή να σβηστεί το πορτραίτο του Θόδωρου Αγγελόπουλου που ζωγράφισε ένα μήνα πριν ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης σε τοίχο του ΑΠΘ;
Ναι, η τοιχογραφία δεν έγινε εντός κάποιου «θεσμικού» πλαισίου και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που τελικά σβήστηκε, χωρίς πολλή σκέψη. Να υπερίσχυσε δηλαδή αυτός ο ζήλος για την τυπολατρία, για την τήρηση των νόμων, για να υπάρχει «τάξη και ασφάλεια». Μιλάμε εξάλλου για το πανεπιστήμιο που ακόμη υπάρχει η κανονική και όχι η πανεπιστημιακή αστυνομία, για το πανεπιστήμιο που τα προηγούμενα χρόνια έγινε το πεδίο σκληρών αστυνομικών επιθέσεων εναντίον των φοιτητών-τριών του.
Υπάρχει κανείς άραγε στις πρυτανικές αρχές που διαβάζει τι λένε οι τοιχογραφίες, τα γκράφιτι, υπάρχει κανείς που να νιώθει τα βάσανα των φοιτητών-τριών, την τέχνη, την προσπάθεια να θυμόμαστε αυτούς-ες που πέρασαν, αυτούς-ες που δημιούργησαν, όσους-ες αγωνίστηκαν σε αυτή την πόλη; Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στο ΑΠΘ, που φαίνεται να μισεί την τέχνη, τη ζωγραφική, την ποίηση, την ίδια τη ζωή. Μισεί τους νέους-ες, την αντισυμβατική γραφή, την έκφραση τους και αγαπάει όσο τίποτε άλλο την τυπολατρία.
Δεν είναι τυχαίο ότι τον Απρίλιο του 2022 η πρυτανεία έβαψε ξανά τον τοίχο εντός του κτιρίου διοίκησης όπου φοιτητές-τριες της Καλών Τεχνών είχαν ζωγραφίσει την Γκερνίκα του Πικάσο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το κρεσέντο βίας των αστυνομικών δυνάμεων.
Ένα μήνα μετά το δυστύχημα των Τεμπών οι πρυτανικές αρχές έδωσαν εντολή να σβηστούν τα μηνύματα μνήμης για τους φοιτητές-τριες που χάθηκαν στο δυστύχημα, τα οποία έγραψαν συμφοιτητές-τριες τους στον τοίχο πίσω από το άγαλμα του Αριστοτέλη. Εκεί ήταν γραμμένο και ένα ποίημα του Τ. Λειβαδίτη. Σβηστήκαν και αυτά μαζί και η προσπάθεια των φοιτητών-τριών να τιμήσουν τους συμφοιτητές-τριες και να μιλήσουν για το έγκλημα των Τεμπών.
Ζούμε στη χώρα που επιτρέπεται να υπάρχει μόνο το πινέλο της εξουσίας που σβήνει τα ίχνη των κρατικών τους εγκλημάτων. Δεν θέλουν να θυμόμαστε.
Στην περίπτωση της προσωπογραφίας του Θ. Αγγελόπουλου από τον εικαστικό Γ. Κόφτη δεν υπάρχει καμία επαρκής εξήγηση γιατί συνέβη. Συμφωνώντας με τα λόγια του Γ. Κόφτη πρόκειται για «ένα ίδρυμα που επιτελεί σχεδόν το αντίθετο από ότι θα’πρεπε. Αντί να προάγει και να εμψυχώνει την ιδέα και την σκέψη, κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να την χαντακώνει. Κλείνοντας, το μόνο που θα κάνω και θα ευχηθώ είναι να δώσει πείσμα αυτό στους απανταχού καλλιτέχνες της πόλης αλλά και της χώρας να αγνοήσουν με πείσμα αυτόν τον ζόφο και να πέσουν με τα μούτρα στην δουλειά, στην όρεξη, στο φως».
