Είχα μόλις επιστρέψει από μια μεγάλη αποστολή στην ανατολική Ουκρανία όταν βρέθηκα να μιλάω σε ένα πάνελ για τις εξελίξεις στη λεγόμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ – τη χώρα που δημιουργήθηκε στις στάχτες του εμφυλίου πολέμου. Αναφερόμουν στα γνήσια λαϊκά στοιχεία που απαρτίζουν τις πολιτοφυλακές και το ενθουσιώδες αντιφασιστικό πνεύμα που συνενώνει τόσο διαφορετικές μεταξύ τους δυνάμεις – ακόμη και ανθρώπους με τους οποίους η Αριστερά, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχε καμία σχέση. «Δεν πρέπει να είναι πρότυπό μας το Ντονιέτσκ, που στηρίζεται από τη Ρωσία» μου απάντησε κάποιος από τους παρευρισκόμενους «αλλά το ηρωικό Κομπάνι».
Λίγες ημέρες αργότερα μιλούσα σε ένα πάνελ για τη Μέση Ανατολή, εξυμνώντας τον ηρωικό αγώνα των Κούρδων μαχητών του Κομπάνι απέναντι στους τζιχαντιστές, που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και τώρα επιχειρούν ανεπιτυχώς να μαζέψουν. «Δεν πρέπει να έχουμε ως πρότυπό το Κομπάνι αλλά τους Σύρους κατοίκους της πόλης Χομς, που σφαγιάστηκαν από το καθεστώς του Άσαντ» μου αντιπρότεινε ένας Σύρος εξόριστος, που συμμετείχε στην εκδήλωση.
Μόλις 48 ώρες αργότερα είχε έρθει η ώρα να πάρω την εκδίκησή μου… Σε μια συζήτηση για την ευρωπαϊκή Αριστερά στη Νάπολη κάποιος προσπαθούσε να μου περιγράψει τις ριζοσπαστικές αλλαγές που θα επιφέρει σε ολόκληρη την Ευρώπη ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. «Δεν πρέπει να έχετε ως πρότυπο τον ΣΥΡΙΖΑ» του απάντησα «αλλά τις αριστερές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες στηρίχθηκαν σε ισχυρά μαζικά λαϊκά κινήματα για να συγκρουστούν με το νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα της Ουάσιγκτον». Ήταν η ημέρα που η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει τις προτάσεις της αριστερής πλατφόρμας για κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος προς όφελος των πολλών και σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου. Ήταν δηλαδή η ημέρα που τα περισσότερα οικονομικά site χειροκροτούσαν τη «σοβαρότητα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Προφανώς και μόνο η συμπερίληψη σε ένα κείμενο (πολλώ δε μάλλον στον τίτλο του) των λέξεων Ντονιέτσκ, Κομπάνι και ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ύβρη. Ο ένοπλος αγώνας των ανθρώπων για ελευθερία και επιβίωση στις δυο πρώτες περιπτώσεις δεν μπορεί να συγκριθεί με τις κοινοβουλευτικές ντρίπλες ενός κόμματος για την αναρρίχηση στην εξουσία. Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα χρήσιμο συμπέρασμα σε αυτή την ιστορία.
Κάθε προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής, από την πιο επαναστατική μέχρι την πιο μετριοπαθή, αποκτά εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά στα μάτια και τα αυτιά ενός ακροατηρίου που ψάχνει απεγνωσμένα από κάπου να εμπνευστεί για να ξεκινήσει τον δικό του αγώνα. Μήπως έτσι δεν γραφόταν πάντα η ιστορία; Ποτέ δεν υπήρξαν «επαναστάσεις θερμοκηπίου», οι οποίες να πληρούν όλες τις ιδεολογικές, πολιτικές και ταξικές προσδοκίες μας. Τα παραδείγματα της παρισινής κομμούνας, της αυτοθυσίας των διεθνών ταξιαρχιών στον ισπανικό εμφύλιο ή της «παλαβομάρας» του Τσε Γκεβάρα και του Φιντέλ Κάστρο να πάρουν ένα σκάφος 18 μέτρων και να ξεκινήσουν να ανατρέψουν τη δικτατορία της Κούβας αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται πάντα υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες ενίοτε δε και με τη συμμετοχή των «λάθος» ανθρώπων.
Δεδομένων των εξελίξεων την Ελλάδα, η προφανής απάντηση σε κάθε ευρωπαίο Αριστερό, που πιστεύει ότι η κοινωνία μας ριζοσπαστικοποιείται και θα απειλήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο των Βρυξελλών, θα έπρεπε να είναι… «κούνια που σε κούναγε». Αντί να προσπαθούμε όμως να τον διαψεύσουμε μήπως θα ήταν καλύτερα να τον επιβεβαιώσουμε σκοτώνοντας πρώτοι τη δική μας μετριοπάθεια; Αν επιθυμούν τόσο πολύ μια ριζοσπαστική κίνηση ας συνωμοτήσουμε να τους την δώσουμε κινούμενοι όχι προς ένα ανύπαρκτο πολιτικό κέντρο, όπως θέλουν ορισμένοι, αλλά επιστρέφοντας στην αριστερά.
Άρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Νοέμβριος 2014