του Δημήτρη Παντελάτου*
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Τις βλέπουμε συνήθως στο παρασκήνιο της μάχης, δύο, ή τρεις μαζί σε σχηματισμό να «ξυρίζουν» (razoring σύμφωνα με τον δόκιμο διεθνή όρο) περιοχές στη Γάζα ή και στη Δυτική Όχθη από κτίρια παλαιστινίων που προηγουμένως έχουν καταστραφεί από βομβαρδισμούς αεροπορικούς, ναυτικούς ή πυροβολικού και τεθωρακισμένων, σε καιρό πολέμου όπως συνέβη το 1948, στον πόλεμο του Σινά το 1956, στον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, στην Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία το 1982, αλλά και στις επιχειρήσεις εναντίον των Παλαιστινίων το 2002, 2004, 2006, 2008, 2014, 2016, 2018, 2023 και πάει λέγοντας. Στην κατ’ ευφημισμό περίοδο «ειρήνης» της περιοχής αυτής, τη «δουλειά», σε μικρότερη κλίμακα, μπορούν να την κάνουν και αυτοδύναμα, καθότι έχουν επενδυθεί τεράστια κονδύλια στην τεχνολογία που αφορά στην αυτονομία και την αυτοπροστασία τους.
Είναι οι γνωστοί θηριώδεις προωθητές γαιών (μπουλντόζες) του Ισραηλινού στρατού (IDF) Caterpillar D-9 των 400+ ίππων, με υποκοριστικό Doobi, που οι IDF έχουν τροποποιήσει σε θωρακισμένα πολεμικά οχήματα, σε συνεργασία με την εταιρεία κατασκευής, ενσωματώνοντας και τεχνολογίες Ισραηλινών εταιρειών όπως η ELBIT, η IΑΙ, η Zoko Shiloovim/ITE (εισαγωγείς της Caterpillar Inc. στο Ισραήλ), και άλλες. Η τεχνολογία αυτή επιτρέπει στις D-9 να επιχειρούν σε περιβάλλον μετρίας έως κι υψηλής απειλής, σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν στην Παλαιστίνη, ανθιστάμενες βολών πυροβόλων όπλων, φωτιάς, απευθείας βολής αντιαρματικών όπλων (RPGs), ναρκών, αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών και να ανθίστανται και σε βιοχημικό πόλεμο. Η κάθε μία στελεχώνεται από δύο άτομα, έναν «διοικητή» και τον οδηγό της. Σε περίπτωση πολύ υψηλής απειλής οι D-9Ν έχουν τη δυνατότητα να ελέγχονται εξ αποστάσεως, χωρίς πλήρωμα.
Μέρος της συνήθους σε «καιρό ειρήνης» τακτικής χρήσης τους είναι αυτή της ονομαζόμενης από τον Ισραηλινό στρατό «διαδικασία χύτρας ταχύτητας» (pressure cooker procedure), κατά την οποία η μπουλντόζα καταφθάνει στο οίκημα της οικογένειας ενός Παλαιστίνιου, ο οποίος είτε έχει λάβει μέρος σε επιθέσεις ως μαχητής αυτοκτονίας ή μη, είτε έχει γενικά χαρακτηριστεί ως επικίνδυνος για το Ισραήλ και αναλαμβάνει την κατεδάφιση του. Ακόμα και στην περίπτωση που δεχθεί αντιδράσεις ή και βολές από τους κατοίκους του έχει τη δυνατότητα να τις αντιμετωπίσει παθητικά ή ενεργητικά και συνήθως τους αναγκάζει σε παράδοση, λόγω του φόβο τους ότι θα τους θάψει ζωντανούς.
Είναι χαρακτηριστική η κατάθεση ενός Ισραηλινού οδηγού D-9 στην μελέτη που είχε εκπονήσει η Οργάνωση Human Rights Watch και δημοσιεύτηκε στις 17 Οκτώβρη 2004 με τίτλο «Ξυρίζοντας (Razing) τη Rafah — Μαζικές κατεδαφίσεις σπιτιών στη Λωρίδα της Γάζας», ο οποίος αναφερόμενος στην ισοπέδωση του προσφυγικού καταυλισμού της Jenin τον Μάη του 2002 μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Πολλοί άνθρωποι βρίσκονταν μέσα σε σπίτια όταν αρχίσαμε να τα γκρεμίζουμε. Έβγαιναν από τα σπίτια την ώρα που δουλεύαμε. Δεν είδα, με τα μάτια μου, ανθρώπους να πεθαίνουν κάτω από τη λεπίδα της D-9 και δεν είδα σπίτια να πέφτουν πάνω σε ζωντανούς ανθρώπους. Αλλά αν υπήρχαν, δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Είμαι βέβαιος ότι άνθρωποι πέθαιναν μέσα σε αυτά τα σπίτια, αλλά ήταν δύσκολο να το δεις, υπήρχε πολλή σκόνη παντού και δουλεύαμε πολύ κατά τη διάρκεια της νύχτας. Έβρισκα χαρά με κάθε σπίτι που γκρεμιζόταν, γιατί ήξερα ότι ενώ δεν τους πείραζε να πεθάνουν, ενδιαφέρονταν περισσότερο για τα σπίτια τους. Αν γκρέμιζες ένα σπίτι, έθαβες 40 ή 50 ανθρώπους για γενιές. Αν λυπάμαι για κάτι, είναι που δεν γκρέμισα όλο το στρατόπεδο ( Σ.Σ. προσφυγικός καταυλισμός).»
Η προφανής παραπομπή του λόγου του Ισραηλινού στρατιώτη σε γενοκτονία φαίνεται ότι δεν είναι μια προσωπική αντίληψη ενός θερμο-ανεγκέφαλου, αλλά προέρχεται από τη γενικότερη επικρατούσα αντίληψη στον στρατιωτικό μηχανισμό του Ισραήλ που είχε ξεκινήσει με την ισοπέδωση πλέον των 500 Παλαιστινιακών χωριών, την αλλαγή του ονόματός τους και τον εκτοπισμό επτακοσίων και πλέον χιλιάδων Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη, μετά την ανακήρυξη του Ισραηλινού κράτους το 1948.
Πιστός στην παραπάνω αντίληψη ο στρατηγός Ariel Sharon, επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης του IDF μετά τον πόλεμο του 1967, πίστευε ότι το «πρόβλημα» των Παλαιστινίων προσφύγων θα μπορούσε να λυθεί με τη μείωση ή την εξάλειψη των προσφυγικών καταυλισμών, τη διακοπή παροχής νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, τη διεύρυνση των δρόμων στους καταυλισμούς προσφύγων, σημειώνοντας ότι ορισμένα σπίτια θα πρέπει να «αφαιρεθούν». Την ίδια αντίληψη είχε και ένας εκ των διαδόχων του, ο Υποστράτηγος Yom-Tov Samiya, ο οποίος στο ραδιόφωνο Voice of Israel, στις 16 Γενάρη 2002 δηλώνει «Αυτά τα σπίτια έπρεπε να είχαν κατεδαφιστεί και εκκενωθεί εδώ και πολύ καιρό, ανεξάρτητα από τον τρόπο. Τα σπίτια στη Λωρίδα της Γάζας σε πλάτος τριακοσίων μέτρων κατά μήκος και εκατέρωθεν των δύο πλευρών των συνόρων, πρέπει να εκκενωθούν».
Αυτό ακριβώς πράττουν και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι D-9 γύρω από την πόλη της Γάζας δημιουργώντας μια άμεσα προσβάσιμη και ασφαλή περιοχή για τις IDF.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Λωρίδα της Γάζας υπήρξε ο κύριος τόπος μαζικών κατεδαφίσεων για τον δεδηλωμένο, από τον Sharon αλλά και από τους διαδόχους του, σκοπό της ενίσχυσης της κινητικότητας των στρατιωτικών οχημάτων στις αστικές περιοχές. Τέτοιοι παράγοντες ασφαλείας συνδυάζονται επίσης με δημογραφικούς λόγους, που παραπέμπουν επίσης σε γενοκτονία. Ως αποτέλεσμα της αντίληψης Sharon, το καλοκαίρι του 1971 οι IDF προχώρησαν αυτόβουλα και χωρίς να συμβουλευτούν κάποιο διεθνή Οργανισμό (όπως ο UNRWA) στην καταστροφή περίπου δύο χιλιάδων σπιτιών στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Λωρίδας της Γάζας, συμπεριλαμβανομένης της Ράφα. Οι μπουλντόζες «όργωναν» μέσα σε πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές για να δημιουργήσουν μεγάλους δρόμους περιπολίας και να διευκολύνουν τη γενική κινητικότητα των ισραηλινών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς δεν συνδέονταν με πολεμικές δραστηριότητες. Οι κατεδαφίσεις αυτές εκτόπισαν, τότε, σχεδόν δεκαέξι χιλιάδες ανθρώπους. Σήμερα οι εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους με την πρόφαση της εξασφάλισης της ζωής τους, ξεπερνούν το εκατομμύριο.
Σε υλοποίηση των κατευθύνσεων του Yom-Tov Samiya και με την εισαγωγή των θωρακισμένων πλέον D-9, τον Μάη του 2004 στη Ράφα, κατά τη διάρκεια εισβολής των IDF στο Τελ αλ-Σουλτάν οι IDF χρησιμοποίησαν τις μπουλντόζες με τρόπο αδιάκριτο και υπερβολικό, με αποτέλεσμα την εκτεταμένη καταστροφή σπιτιών, δρόμων αλλά και γεωργικών υποδομών. Συγκεκριμένα, οι μπουλντόζες δημιούργησαν «μονοπάτια τανκ» μέσα στον καταυλισμό γκρεμίζοντας ολόκληρα τετράγωνα σπιτιών, ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες απειλές που προβλέπει το διεθνές δίκαιο, αλλά επικαλούμενοι, όπως και σήμερα, τη γενική προφύλαξη έναντι πιθανών επιθέσεων με αντιαρματικά (RPG) ή αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Όπως και στις μέρες μας, οι IDF χρησιμοποίησαν τις D-9 για να καταστρέψουν σπίτια κοντά σε ύποπτες σήραγγες και σε άλλες περιοχές, σε προληπτική βάση, όχι όμως ως απάντηση σε συγκεκριμένες απειλές. Σύμφωνα με την Human Rights Watch, oι περισσότερες κατεδαφίσεις σπιτιών το 2004 δεν είχαν ευδιάκριτο λόγο. Επιπρόσθετα οι D-9 χρησιμοποιήθηκαν για να καταστρέψουν αδιάκριτα δρόμους, «σκίζοντάς τους», σέρνοντας δηλαδή μια λεπίδα γνωστή ως «αντεροβγάλτης» που βρίσκεται στο πίσω μέρος τους, τοποθετώντας την στη μέση του δρόμου, καταστρέφοντας δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης και δημιουργώντας σημαντικό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία σε μια ήδη ευάλωτη κοινότητα. Συνολικά, οι IDF τον Μάη του 2004 κατέστρεψαν το 51% των δρόμων της Ράφα.
Οι IDF έδωσαν διάφορες εξηγήσεις για αυτήν την τακτική, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης να καθαριστούν μονοπάτια από πιθανούς αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς (IEDs), να αποκοπούν τα καλώδια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την πυροδότηση αυτών των εκρηκτικών μηχανισμών και για την αποτροπή επιθέσεων προς τις ισραηλινές δυνάμεις με αυτοκίνητα αυτοκτονίας.
Είναι προφανές ότι εάν οι IDF ανησυχούσαν πραγματικά για καλώδια και IEDs, θα είχαν χρησιμοποιήσει μια συσκευή στο μπροστινό τμήμα της μπουλντόζας. Αντίθετα, χρησιμοποίησαν «αντεροβγάλτες» τοποθετημένους στο πίσω μέρος που δεν παρείχαν καμία προστασία στις D-9 ή στους οδηγούς τους.
Οι παραπάνω περιγραφές που αφορούν στη χρήση των D-9 αποκτούν ιδιαίτερη σημασία όταν αναλογιστούμε ότι μέχρι το 2005, οι IDF αποτελούσαν δυνάμεις (παράνομης σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ) κατοχής στη Λωρίδα της Γάζας. Ως δύναμη κατοχής, ο Ισραηλινός Στρατός έχει δύο ρόλους: έναν του διαχειριστή μαζί με δυνάμεις αστυνομίας και ασφάλειας, και δεύτερο του άμεσα εμπλεκόμενου σε μια πιθανή μάχη. Ωστόσο ανά πάσα στιγμή ήταν υπεύθυνες για την προστασία του άμαχου πληθυσμού, σύμφωνα τόσο με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο (τους νόμους των ένοπλων συγκρούσεων), όσο και με το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο επιτρέπει σε έναν κατακτητή να καταστρέψει μια ιδιωτική περιουσία, μόνο όταν «καθίσταται απολύτως απαραίτητο από στρατιωτικές επιχειρήσεις». Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι «κινήσεις, ελιγμοί και ενέργειες κάθε είδους, που πραγματοποιούνται από τις ένοπλες δυνάμεις με σκοπό τη μάχη». Η «κατοχή» δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «στρατιωτική επιχείρηση» από μόνη της, ούτε κάθε δραστηριότητα που διεξάγεται από τη δύναμη κατοχής μπορεί να θεωρηθεί «στρατιωτική επιχείρηση». Αντίθετα, μια στρατιωτική επιχείρηση πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένη σχέση με την πραγματική ή αναμενόμενη μάχη. Απαγορεύεται η καταστροφή περιουσίας για τη βελτίωση της γενικής ασφάλειας του κατόχου ή ως γενική προφύλαξη έναντι υποθετικών απειλών. Γενικά ισχύει ότι «Σε περιπτώσεις στις οποίες το στοχευόμενο αντικείμενο είναι συνήθως συνδεδεμένο με ιδιωτική-πολιτική χρήση, όπως ένα σπίτι (Σ.Σ. πόσο μάλλον ένα νοσοκομείο), το τεκμήριο βάσει του νόμου είναι ότι αυτό δεν αποτελεί νόμιμο στόχο».
Το παραπάνω φαίνεται να οδήγησε τον Νατανιάχου στις δεύτερες σκέψεις του, μετά την αρχική δήλωσή του ότι το Ισραήλ, μετά τον πόλεμο, θα είναι υπεύθυνο για την ασφάλεια στη Λωρίδα της Γάζας και μάλιστα στο διηνεκές. Η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης αφενός δεν είχε, από ότι αποδείχθηκε, συμφωνηθεί με τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις πριν από την έναρξη του «πολέμου», γεγονός που δείχνει ότι δεν υπήρξε και πρόβλεψη της στρατηγικής εξόδου από αυτόν, αλλά το κυριότερο οι IDF δεν είχαν συναινέσει σε μια μελλοντική κοστοβόρα και αιμοβόρα κατοχή της περιοχής, όπως συνέβαινε πριν το 2005. Μια ενδεχόμενη κατοχή της Γάζας από τις Ισραηλινές δυνάμεις στερεί τεχνικά κι ουσιαστικά την επίκληση από αυτές του όρου «πόλεμος» εναντίον του οποιοδήποτε κατοίκου της ή οργανωμένης ομάδας, που θα αντιπαρατεθεί μαζί τους και συνεπώς και τα αντίστοιχα αφηγήματα τα οποία επικαλείται σήμερα στον «πόλεμο κατά της Χαμάς».
Η προαναφερόμενη αντίληψη του χειριστή της D-9 στην Jenin το 2002 φαίνεται ότι ήταν κοινή με αυτή του συναδέλφου του ένα χρόνο αργότερα που με την D-9 σκότωσε την 23χρονη ακτιβίστρια Rachel Corrie. Στις 16 Μαρτίου 2003, οι IDF συμμετείχαν σε μια επιχείρηση που αφορούσε την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών στη Ράφα. Η Corrie ήταν μέρος μιας ομάδας τριών Βρετανών και τεσσάρων Αμερικανών ακτιβιστών του International Solidarity Movement (ISM) που προσπαθούσαν να εμποδίσουν τα σχέδια των IDF. Η Corrie βρέθηκε στη διαδρομή μιας τεθωρακισμένης μπουλντόζας Caterpillar D-9R, παρασύρθηκε από αυτήν και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Ο θάνατος της Corrie εκτός από την αυτονόητη τραγικότητά του είχε και άλλη μία τραγική αποκάλυψη, αυτή της αντιμετώπισής του από τα Αμερικάνικα και Ισραηλινά δικαστήρια. Τα μεν πρώτα δήλωσαν αναρμόδια για την ικανοποίηση των αιτημάτων των γονέων της, επικαλούμενα το δόγμα του πολιτικού ζητήματος, το οποίο υποστηρίζει ότι το θέμα της αφορά σε μια συνταγματική πρόβλεψη που απαιτεί γνώση μη νομικού χαρακτήρα ή χρήση τεχνικών που δεν είναι κατάλληλες για δικαστήριο, ή έχουν ανατεθεί ρητά από το Σύνταγμα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ ή στον Πρόεδρο των Η.Π.Α.
Με λίγα λόγια το θέμα της Corrie για τα Αμερικάνικα δικαστήρια ήταν πολιτικό και όχι νομικό. Τα Ισραηλινά δικαστήρια προχώρησαν παραπέρα: «Η Corrie βρισκόταν σε στρατιωτική περιοχή, με απαγορευμένη είσοδο σε πολίτες. Η περιοχή ήταν τόπος καθημερινών πυροβολισμών από ελεύθερους σκοπευτές, πυραύλων και εκρήξεων IED. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είχε εκδώσει ταξιδιωτική προειδοποίηση προς τους Αμερικάνους πολίτες που επισκέπτονταν τη Λωρίδα της Γάζας. Αυτή δεν απέφυγε την περιοχή, όπως θα έκανε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος», αποφάσισε ο δικαστής. Η ένσταση προφανώς στην απόφαση αυτή του δικαστή θα ήταν ότι η Corrie τελικά δεν σκοτώθηκε από ελεύθερους σκοπευτές, πύραυλο, ή έκρηξη IED, αλλά από μια μπουλντόζα που αποδείχθηκε ότι ήταν πιο επικίνδυνη από αυτά.
Η αντίληψη αυτή όμως διακατέχει και τη μέθοδο που εφαρμόζεται από τις IDF: αφού πρώτα χαρακτηρίσουν μια περιοχή ως στρατιωτικού ενδιαφέροντος και απαγορεύσουν την πρόσβαση, μετά ο οποιοσδήποτε βρεθεί σε αυτή αποτελεί πλέον νόμιμο στόχο
Ωστόσο, η παραπάνω αντιμετώπιση της περίπτωσης της Rachel Corrie από τα συμβατικά δικαστήρια δείχνει την αδυναμία και τα κενά που υπάρχουν στην προάσπιση του δικαίου. Συνεπώς, η παραπομπή τέτοιων θεμάτων στο διεθνές ποινικό δικαστήριο για εξέταση εγκλημάτων πολέμου και εναντίον της ανθρωπότητας αποτελεί μονόδρομο. Ο διαγωνισμός αριθμού πτωμάτων που έχει ξεκινήσει ο Ισραηλινός στρατός μέχρι να φθάσει στη συνήθη αναλογία νεκρών Παλαιστινίων προς Ισραηλινούς που είναι 20+ προς 1, μετά την κτηνώδη επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου ’23 με τους 1300 και πλέον νεκρούς Ισραηλινούς, δεν θα ξεφύγει από το αισθητήριο του Δικαστηρίου, το οποίο θα εξετάσει μεταξύ άλλων την αρχή της αναλογικότητας στις επιχειρήσεις των IDF. Επίσης, είναι σίγουρο ότι με πλέον 100 νεκρούς υπαλλήλους του ΟΗΕ στη Γάζα τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Νατανιάχου και την κολοβή κυβέρνησή του, με τη μη συντασσόμενη με αυτήν αντιπολίτευση να καραδοκεί για την ημέρα μετά τον πόλεμο, ο οποίος όμως όπως προείπα δεν φαίνεται να έχει προδιαγραμμένο μέλλον. Το πιο πιθανό είναι ότι μετά από μερικά χρόνια ο Νατανιάχου θα έχει την τύχη του Μιλόσεβιτς ως Ιφιγένεια θυσιαζόμενη στον βωμό των ακροδεξιών και ορθόδοξων Εβραϊκών αντιλήψεων και πολιτικών. Ίσως οι υποστηρικτές του να φροντίσουν να ονοματίσουν κάποιο δρόμο στο Τελ Αβίβ με το όνομα του ήρωά τους.
Οι μπουλντόζες D-9 αποτελούν τον τελικό αποδέκτη όλων των ενεργειών, από αέρα, ξηρά και θάλασσα των Ισραηλινών δυνάμεων και αρκεί ένα Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ερευνήσει την πολιτική και στρατιωτική στρατηγική που επικράτησε κατά την επιλογή τους, τη λογική της αρχικής σχεδίασής τους για την κάλυψη συγκεκριμένων επιχειρησιακών και τακτικών απαιτήσεων, και τελικά την επιχειρησιακή και τακτική χρήση τους, για να στοιχειοθετήσει τη συνεισφορά τους σε εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Συναφώς η Διεθνής Αμνηστία δημοσίευσε μια έκθεση τον Μάη του 2004 σχετικά με την κατεδάφιση κατοικιών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη τον μήνα εκείνο, η οποία σημείωνε τον κίνδυνο συνενοχής της κατασκευάστριας εταιρείας σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έστειλε επίσης μια προειδοποιητική επιστολή στην εταιρεία τον επόμενο μήνα σχετικά με τις πωλήσεις της προς τις IDF και τη χρήση τους για την καταστροφή παλαιστινιακών αγροκτημάτων. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανέφερε την ίδια χρονιά τη συστηματική χρήση των D-9 σε παράνομες κατεδαφίσεις σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη και κάλεσε την κατασκευάστρια εταιρεία να αναστείλει τις πωλήσεις της στο Ισραήλ, επικαλούμενη τον κώδικα δεοντολογίας της ίδιας της εταιρείας.
Προφανώς, η παρούσα κατάσταση στη Γάζα και η συνήθης «θερμοκέφαλη» και «αχαλίνωτη» αντίδραση του Ισραήλ σε κάθε Παλαιστινιακή εγκληματική ή μη ενέργεια, έχει υπερβεί κάθε όριο, που αναγκάζει ακόμα και την υποχρεωμένη να στηρίξει τον Νατανιάχου Αμερικάνικη Κυβέρνηση να κάνει ένα βήμα πίσω. Ιδίως μετά τη συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου στις 11 του μήνα, όπου η Σαουδική Αραβία και οι άλλες μουσουλμανικές και αραβικές χώρες ζήτησαν να τερματιστούν αμέσως οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας, απορρίπτοντας το επιχείρημα του Ισραήλ ότι ενεργεί «σε νόμιμη άμυνα». Στο τελικό ανακοινωθέν τους οι χώρες αυτές επέρριψαν ευθύνες στην Αμερική για συνέργεια και προέτρεψαν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ερευνήσει «εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει το Ισραήλ» στα παλαιστινιακά εδάφη.
Υπό το βάρος ο ίδιος να χαρακτηριστεί ως συνεργός στα εγκλήματα αυτά, πρόσφατα ο Μπάιντεν μη βλέποντας ορατό τέλος σε αυτό που ξεκίνησε ο προστατευόμενός του, ανακοίνωσε μια Σολομώντεια διαπίστωση, ότι κάτω από το νοσοκομείο Al-Shifa υπάρχουν μεν τούνελ της Χαμάς, αλλά το Ισραήλ θα πρέπει να προστατεύσει του ασθενείς, τους γιατρούς και τους άμαχους. Κατενόησε ότι ο Ισραηλινός στρατός δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα τούνελ, όπως έχει αποδειχθεί από τη διαχρονική αναποτελεσματικότητά του να τα καταστρέψει και να τα ελέγξει, με δόκιμες μεθόδους που έχουν εφαρμοστεί στα τούνελ των ναρκέμπορων στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού, αλλά για τις υπερκείμενες αυτών κατασκευές, οι οποίες πρέπει να «ξυριστούν», έτσι ώστε ο Παλαιστίνιος που τις εγκατέλειψε για να σωθεί, να βρει έρημο στην επιστροφή του.
Η αντίληψη αυτή του Μπάιντεν περί συνέργειας, έβαλε σε ενδοιασμό και τους ακολούθους του όπως ο Μακρόν, ο Σόλτς, ο Χριστοδουλίδης και ο Κυριάκος. Υπό το φάντασμα του μετέπειτα ανανήψαντα Συριζαίου Αντώναρου, που το 2008-9 ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυβέρνησης Καραμανλή και διαρρήγνυε τα ιμάτιά του σε σχετική παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, βεβαιώνοντας ότι τα Ελληνικά λιμάνια είναι κλειστά για την εφοδιαστική στρατιωτική υποστήριξη του Ισραήλ στην τότε επέμβασή του στη Γάζα, οι δύο τελευταίοι αναλώνουν (υποκριτικά ενδεχομένως) τον χρόνο τους στην εύρεση τρόπου μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας δια θαλάσσης στη Γάζα, ενώ το έργο αυτό θα μπορούσε να αναληφθεί από υφιστάμενο οργανισμό του Υπουργείου Άμυνας με μια απλή εντολή στο Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ).
Από την άλλη ο Μακρόν «ψέλλισε» σε συνέντευξή του στο BBC ότι το Ισραήλ θα πρέπει να σταματήσει να σκοτώνει γυναίκες και παιδιά. Μετά τη διαπίστωση αυτή ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας θα έπρεπε να ανακοινώσει ότι ηγείται ευρωπαϊκής διαδικασίας επιβολής εμπάργκο σε ισραηλινά προϊόντα και επιβολής σχετικών κυρώσεων στο πρότυπο των αντίστοιχων κατά της Ρωσίας και σύμφωνα με την αρχική αντανακλαστική αντίδραση της ΕΕ κατά των Παλαιστινίων μετά την κτηνώδη επίθεση της Χαμάς στις 8 Οκτωβρίου. Παράλληλα η ίδια του η χώρα εφαρμόζει μονομερώς το σχετικό εμπάργκο και τις κυρώσεις.
Σε κάποιον άλλο πλανήτη ενδεχομένως αντί της Σολομώντειας ανακοίνωσης Μπάιντεν, ο Αμερικάνος Πρόεδρος ως θεματοφύλακας του Διεθνούς δικαίου και της Δημοκρατίας, θα έπρεπε να επιβάλει τον περιορισμό της χρήσης από το Ισραήλ των τεθωρακισμένων Caterpillar D-9, των ελικοπτέρων Apache και Cobra και άλλων οπλικών συστημάτων προέλευσης ΗΠΑ που χρησιμοποιούνται για τη διάπραξη συστηματικών παραβιάσεων των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπιστικού δικαίου. Θα ενημέρωνε την κυβέρνηση του Ισραήλ ότι η συνεχιζόμενη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ απαιτεί από την κυβέρνηση να λάβει σαφή και μετρήσιμα μέτρα για να σταματήσει τις σοβαρές και συστηματικές παραβιάσεις των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπιστικού δικαίου από τις δυνάμεις της στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Μέτρα που θα πρέπει να περιλαμβάνουν τη διεξαγωγή διαφανών και αμερόληπτων ερευνών για καταγγελίες για σοβαρές και συστηματικές σχετικές παραβιάσεις, τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων και την ανάληψη ευθύνης των προσώπων που κρίνονται υπεύθυνα. Ζητάμε πολλά άραγε;
(*) Υποπτέραρχος (Ι) ε.α.
