του Χρήστου Αβραμίδη
Πηγή: Documento
Στις πόλεις πέφτουν πιστολίδια, άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν ήρθε ποτέ το ασθενοφόρο, χιλιάδες τρομοκρατούνται διότι σκάνε πυρομαχικά, καίγονται ολόκληρα νησιά, ο Διεθνής Τύπος τρολάρει την Ελλάδα για τον κρατικό μηχανισμό και η κυβέρνηση μέσα σε όλο αυτό το τοπίο επιτίθεται σε καταλήψεις μήπως και αλλάξει λίγο η ατζέντα. Έτσι, σε μια χώρα που οι πολίτες δεν μπορούν να νιώσουν ασφάλεια ούτε σε νησιά, ούτε σε τρένα, ούτε αν αρρωστήσουν, ούτε καν αν περπατάνε σε πόλη γιατί μπορεί να φάνε καμιά αδέσποτη, η κυβέρνηση ταυτίζει προπαγανδιστικά την ασφάλεια με την καταστολή κοινωνικών κινημάτων.
Δηλαδή μέσα σε όλη αυτή τη δυστοπική εικόνα, δεν δίστασε να στείλει την αστυνομία να εκκενώσει κοινωνικούς χώρους. Τι γινόταν όμως σε αυτούς τους χώρους, που ενώ στη χώρα η Greek Mafia αλωνίζει, η αστυνομία επέλεξε να τους βάλει ως ύψιστη προτεραιότητα (λες και δεν είχαμε άλλα προβλήματα);
Ας πάρουμε μια εικόνα από το κοινωνικό κέντρο «Ζιζάνια» που εκκενώθηκε σήμερα: Διαβάζουμε στις αφίσες, «Μαθήματα Αγγλικών», «Μαθήματα Ελληνικών», «Συνέλευση», «Δανειστική βιβλιοθήκη», «χαριστικό παζάρι», «Προβολή ταινίας» και άλλες έκνομες ενέργειες που είχαν το θράσος να οργανώσουν, δίχως να πάρουν την άδεια του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πρόκειται δηλαδή για μία συγκλονιστική επιτυχία της κυβέρνησης «ενάντια στο έγκλημα». Εκκένωσε αυτόν τον χώρο και έτσι εξασφαλίζεται ότι κανείς δεν θα διαπράξει ξανά μάθημα αγγλικών, μάθημα ελληνικών σε μετανάστες, δεν θα προβάλει ταινίες και (Άγιο είχαμε) δεν θα δανειστεί βιβλία.
Αντίστοιχη κοινωνική δράση έχει παρουσιάσει και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Άνω Κάτω Πατήσια» που εκκενώθηκε από την αστυνομία. Ανάμεσα στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα στον χώρο, ήταν θεατρικά παιχνίδια και συλλογική κουζίνα.
Και φυσικά συνελεύσεις, συζητήσεις και δράσεις, οι οποίες εξ όσων θυμάμαι, δεν θεωρούνται παράνομες. Εννοείται πως όλες αυτές οι κατασταλτικές ενέργειες συνεχίζουν να γίνονται με το κυβερνητικό «επιχείρημα» ότι οι χώροι αποδίδονται στην κοινωνία. Πόσο ισχύει όμως αυτή αφήγηση;
Η κοινωνία είναι έτσι κι αλλιώς μια αφηρημένη έννοια που δεν μπορείς εύκολα να αξιώσεις ότι κάποια κίνησή σου την εκφράζει. Δεν ζούμε στη γενική βούληση του Ρουσσώ, ζούμε στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πόσο μάλλον όταν η κίνησή σου είναι να δείρεις μέρος της κοινωνίας με το μονοπώλιο της βίας που διαθέτεις.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι στην ανθρώπινη κοινωνία δεν συμπεριλαμβάνονται η μούχλα και τα ποντίκια τα οποία κατοικούν σήμερα στα προηγούμενα κτίρια που «αποδόθηκαν στην κοινωνία» από την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κτίριο της Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη που αντί σήμερα να λειτουργεί με όλες τις πολιτιστικές και πολιτικές της δράσεις, καταρρέει.
Παρομοίως κατέρρεε και πριν το αξιοποιήσει η συλλογικότητα, διότι όλα αυτά τα κτίρια, προτού τα καταστήσουν οι συλλογικότητες χρήσιμα για μέρος της κοινωνίας, χάσκανε άδεια και πέφτανε σοβάδες.
Ακόμα και να κατάφερνε το κράτος να κάνει κάτι με αυτά τα κτίρια, αντί να τα αφήνει να ρημάζουν, κοινωνία δεν είναι ούτε (μόνο) τα πελατειακά δίκτυα της ΝΔ, ούτε αυτό το 21,55% των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο και με βάση τα επίσημα στοιχεία ψήφισε μια Κυριακή τη Νέα Δημοκρατία. Κοινωνία είμαστε όλοι εμείς. «Κοινωνία» είναι οι εκατοντάδες άνθρωποι που έμαθαν τα τελευταία χρόνια ξένες γλώσσες ή οι εκατοντάδες μετανάστες που έμαθαν ελληνικά σε τέτοια στέκια (και ας τους στερούμε αντιδημοκρατικά το δικαίωμα ψήφου, είναι και αυτοί «κοινωνία»).
Κανείς δεν είναι υπεράνω της κοινωνίας. Είμαστε όλοι μέρος της κοινωνίας η οποία αποτελείται από διαφορετικές ομάδες, υλικά συμφέροντα, τάξεις και κοινωνικά στρώματα. Δημοκρατία σημαίνει τουλάχιστον να μην υποτάσσεις αυτά τα στρώματα στις επικοινωνιακές στρατηγικές σου.
Σημαίνει βέβαια και πολλά περισσότερα. Στην πολιτική επιστήμη είναι κοινώς αποδεκτό ότι η δημοκρατία δεν εξαντλείται στο να μπορείς να ψηφίζεις και να ψηφίζεσαι. Δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζεις για τον τρόπο που δουλεύεις, το τι παράγεις ως κοινωνία και κυρίως το πώς ζεις. Με αποτέλεσμα η πραγματική δημοκρατία να έχει τόση σχέση με την αστική δημοκρατία που ζούμε, όση ένα γκλομπ με τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Αλλά και πάλι, αν εσύ λες ότι έχουμε δημοκρατία, το ότι πήρες μια Κυριακή στα τέσσερα χρόνια το 21,55% των ψήφων όσων επέτρεψες να ψηφίσουν δε σημαίνει ότι θα φέρεσαι στο 78% που δε σε στηρίζει, σαν να νίκησες μόλις, στον εμφύλιο.
