Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 07/10/2023
Ένα συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα Ρεπουμπλικανών πανεπιστημιακών και διανοούμενων μιλά ανοιχτά για την ανάγκη κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και της έλευσης ενός απόλυτου ηγεμόνα. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετές από τις θέσεις τους θυμίζουν απελπιστικά την ελληνική πραγματικότητα.
Νέα Υόρκη
«Ζούμε σε μια θεοκρατική ολιγαρχία όπου κυριαρχούν ιεροκήρυκες» έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο μπλόγκερ-αναλυτής Κέρτις Γιάρβιν, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι μιλώντας για ιεροκήρυκες αναφέρεται σε «θεσμούς όπως το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και η εφημερίδα New York Times».
Στο μυαλό του Γιάρβιν, ο οποίος δηλώνει μοναρχικός, η φιλελεύθερη ναυαρχίδα του αμερικανικού Τύπου φαντάζει σαν ένα προπύργιο της ριζοσπαστικής αριστεράς το οποίο εξουσιάζει την Ουάσινγκτον. Οποιαδήποτε ομοιότητα βέβαια με τις κραυγές του επικοινωνιακού μηχανισμού της Ν.Δ., που βλέπει πίσω από τους New York Times μόνο συριζαίους δημοσιογράφους, είναι συμπτωματική. Ή μήπως όχι;
Πριν από μερικά χρόνια οι θέσεις αναλυτών όπως ο Γιάρβιν φάνταζαν παράλογες (όπως και στην Ελλάδα) και κυκλοφορούσαν μόνο σε περιθωριακά μπλογκ της άκρας δεξιάς. Σταδιακά όμως άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο και χρόνο στο εσωτερικό του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Πανεπιστημιακοί και σχολιαστές ανέπτυσσαν το όραμα τους για την έλευση ενός κόκκινου Καίσαρα (από το χρώμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος), ο οποίος θα συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία.
Στο επίκεντρο του κινήματος του «Κόκκινου Καισαρισμού» βρίσκεται το Claremont Institute, ένα αντιδραστικό think tank το οποίο θεωρείται και ιθύνων νους της προσπάθειας του Ντόναλντ Τραμπ να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020 και να παραμείνει εσαεί στην εξουσία.
Ο πρώτος μάλιστα που, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian, αναφέρθηκε στην ανάγκη ενός νέου Καίσαρα ήταν ο Μάικλ Άντον, ο οποίος εκτός από στέλεχος του Claremont έχει διατελέσει κειμενογράφος του Ρούμπερτ Μέρντοχ, της Κοντολίζα Ράις και του Ρούντι Τζουλιάνι, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του συμβουλίου εθνικής ασφαλείας επί προεδρίας Τραμπ και διευθυντικό στέλεχος της Citigroup και της BlackRock. Ο «νονός» δηλαδή του κινήματος των καισαριστών δεν προέρχεται από το ακροδεξιό περιθώριο των Ρεπουμπλικανών, αλλά από την καρδιά του αμερικανικού βαθέος κράτους.
Αν και οι συγκεκριμένες θέσεις είναι αναμφίβολα ακραίες, το μοτίβο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα γνώριμο και στην Ελλάδα. Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Κέβιν Σλακ, ο οποίος βλέπει στον λεγόμενο Κόκκινο Καίσαρα «έναν ηγέτη με μετα-συνταγματική εξουσία που θα ισχυροποιήσει τον λαό του», μιλά εδώ και χρόνια για την ιδεολογική κυριαρχία της ριζοσπαστικής αριστεράς της γενιάς του ’60.
Σε ένα από τα μαθήματά του μάλιστα εξηγούσε ότι η «ριζοσπαστική αριστερά εγκλώβισε την επιστήμη της κοινωνιολογίας» προκειμένου να «αποσταθεροποιήσει την κοινωνία». Στη χώρα μας αρκεί ένα γκουγκλάρισμα μερικών δευτερολέπτων για να εντοπίσει κανείς κείμενα του Πάσχου Μανδραβέλη ή του Αντώνη Σαμαρά για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», τα οποία στηρίζονται σε παλαιότερες τοποθετήσεις πανεπιστημιακών όπως ο Στάθης Καλύβας και ο Νίκος Μαραντζίδης αλλά και (με περισσότερη σοβαρότητα) ο Γ. Θ. Μαυρογορδάτος.
Όσο για την «κομμουνιστική» επιστήμη της κοινωνιολογίας όλοι θυμούνται τις δηλώσεις του Άδωνη Γεωργιάδη για το πώς το συγκεκριμένο μάθημα «κάνει τα παιδιά αριστερά», αλλά και σχετικό άρθρο της Athens Voice με τίτλο που παρέπεμπε περισσότερο στις εκδόσεις του… Γεωργαλά: «Ο προσηλυτισμός της μαθητικής νεολαίας στην αριστερά μέσω της Κοινωνιολογίας». Το κείμενο μάλιστα υπέγραφε ο πρώην σύμβουλος του Αβραμόπουλου και του Δένδια, Κωνσταντίνος Λεντάκης.
Για τους Ρεπουμπλικανούς διανοούμενους αυτή η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από έναν «Καίσαρα», ο οποίος δεν θα δεσμεύεται από τους σημερινούς θεσμούς όπως το Κογκρέσο. Μήπως όμως την ίδια λογική δεν συναντάμε, εν σπέρματι, στις δηλώσεις του Μάκη Βορίδη όταν λέει ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία»;
Θεωρητικά βέβαια η σκέψη των διανοούμενων της αμερικανικής «νέας δεξιάς» έχει εξελιχθεί έτη φωτός σε σχέση με τους αντίστοιχους προπαγανδιστές στην Ελλάδα τόσο σε βάθος όσο και σε εξτρεμισμό. Αντί να νοσταλγούν απλώς την εποχή των ταγμάτων ασφαλείας και της χούντας, οραματίζονται τους δικτάτορες του μέλλοντος –- παρά το γεγονός ότι το πρότυπό τους, ο Καίσαρας, γεννήθηκε πριν από περίπου 2.100 χρόνια
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι αυτό το όραμα θα τσακιστεί έστω και από έναν Βρούτο –- όχι τον «προδότη», όπως έχει καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, αλλά τον τυραννοκτόνο, όπως τον παρουσίασε ο Σέξπιρ στο έργο του «Ιούλιος Καίσαρας».
