Δυο γυναίκες, από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, αμφισβήτησαν αυτή την εβδομάδα δυο (φαινομενικά) διαφορετικά καθεστώτα.

Δύο γυναίκες από δύο διαφορετικούς κόσμους…

Δυο γυναίκες, από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, αμφισβήτησαν αυτή την εβδομάδα δυο (φαινομενικά) διαφορετικά καθεστώτα.

Η πρώτη ήταν η Ουκρανή γκραν μετρ στο σκάκι, Άννα Μούζιτσουκ, η οποία με μεγάλο προσωπικό κόστος αποφάσισε να μην διεκδικήσει τον τίτλο της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκακιού, που διοργανώνει η Σαουδική Αραβία, καταγγέλλοντας την απάνθρωπη αντιμετώπιση των γυναικών. Η δεύτερη ήταν η Νεοζηλανδή ποπ σταρ, Λορντ, η οποία ακύρωσε προγραμματισμένη συναυλία της στο Ισραήλ καταγγέλλοντας το καθεστώς απαρτχάιντ.

Για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης οι δυο ιστορίες είναι ολοκληρωτικά ασύνδετες. Η Σαουδική Αραβία, παρά τα εκατομμύρια δολάρια με τα οποία «μπουκώνει» στόματα δημοσιογράφων και πολιτικών σε όλο τον κόσμο, παραμένει ένα αυταρχικό, μοναρχικό καθεστώς – όσο και αν επιχείρησε να την εξωραΐσει φέτος ο αιώνιος αυλοκόλακας των New York Times, Τόμας Φρίντμαν.

Αντίθετα το Ισραήλ εμμένει να αυτοσυστήνεται σαν η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής αλλά και σαν «παράδεισος» για τις γυναίκες στο κέντρο του αραβικού κόσμου. Το γεγονός βέβαια ότι ο Ισραηλινός δημοσιογράφος, Μπεν Γκάσπιτ, ζήτησε να βιάζουν ανήλικες πολιτικές κρατούμενες, όπως η 17χρονη Αχέντ Ταμίμι, επισκίασε λίγο αυτή την εικόνα.

Γεγονός είναι ότι και οι δυο χώρες επιχειρούν να παρουσιάζονται σαν εχθροί για το εσωτερικό και εξωτερικό ακροατήριό τους. Η απόφαση μάλιστα της Σαουδικής Αραβίας να μην επιτρέψει την είσοδο Ισραηλινών σκακιστών στο διεθνές τουρνουά που διοργανώνει, φάνηκε να ενισχύει προς στιγμήν την εικόνα της αντιπαλότητας. Στην πραγματικότητα, η επισημοποίηση της συνεργασίας του Ριάντ με το Τελ Αβίβ, (η οποία ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών των δυο χωρών) αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που φεύγει.

Η προσπάθεια και των δυο χωρών να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση του Λιβάνου, με στόχο την απομάκρυνση από αυτή της οργάνωσης Χεζμπολάχ, ήταν το τελευταίο δείγμα του νέου γεωπολιτικού έρωτα. Την ίδια ώρα Ριάντ και Τελ Αβίβ αναπροσαρμόζουν την εξωτερική τους πολιτική για να αντιμετωπίσουν την -καταστροφική για τα συμφέροντά τους – υποχώρηση των δυνάμεων του ISIS. Στο βάθος αυτών των εξελίξεων βρίσκεται φυσικά η προσπάθειά τους να απομονώσουν την Τεχεράνη, η οποία σε πείσμα των ΗΠΑ ενισχύει την επιρροή της τόσο στο εσωτερικό του Ιράκ όσο και της Συρίας.

Προφανώς οι δυο χώρες (στρατηγικοί σύμμαχοι του Τραμπ και του ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι ίδιες. Εκπροσωπούν διαφορετικά επίπεδα καπιταλιστικής ανάπτυξης και στηρίζουν την οικονομική τους παραγωγή σε διαφορετικούς τομείς – η Σαουδική Αραβία στο πετρέλαιο και το Ισραήλ στη βιομηχανία όπλων και συστημάτων ασφαλείας. Δυο θεοκρατικά, αντιδραστικά, καθεστώτα όμως μπορούν εύκολα να βρουν κοινά σημεία επαφής. Και το 2018 θα είναι η χρονιά που θα βιώσουμε τις επιπτώσεις της νέας συμμαχίας.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα Πριν – 30/12/2017

inffowar logo

Βοήθησε το INFO-WAR να συνεχίσει την ανεξάρτητη δημοσιογραφία

Για περισσότερες επιλογές πατήστε εδώ