Μπορεί ο Τζέρεμι Κόρμπιν να αναστήσει την αριστερή καρδιά του Εργατικού Κόμματος αλλά και της ευρωπαϊκής Αριστεράς; Όλα θα κριθούν από το πόσο καλά θα μπορέσει να τραγουδήσει έναν παλιό χριστουγεννιάτικο σκοπό.
Tα τζάμια λίγο έλειψε να σπάσουν τη στιγμή που ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο νέος ηγέτης των Βρετανών Εργατικών, αποφάσισε να γιορτάσει την απρόσμενη νίκη του τραγουδώντας το περίφημο «Red flag», τον άτυπο ύμνο που συνοδεύει το κόμμα του για σχεδόν μισό αιώνα. Εάν όμως ο φάλτσος Κόρμπιν ενόχλησε τους θαμώνες μιας παμπ στο Λονδίνο, η φωνή του έκανε τα τζάμια να τρίξουν ακόμη και στο κτίριο της καγκελαρίας στη Γερμανία αλλά και σε αρκετά κτίρια στη Φρανκφούρτη.
Αν οι δειλοί κιοτεύουν και οι προδότες μάς χλευάζουν, εμείς θα υψώνουμε πάντα την κόκκινη σημαία
Red Flag (Από τον άτυπο ύμνο των Εργατικών)
Δεν ήταν απλώς ότι πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες ένας ηγέτης των Εργατικών υποσχόταν επανεθνικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και στρατηγικών τομέων ενέργειας, ούτε οι εξαγγελίες του για αξιοπρεπείς μισθούς και καθολική και δωρεάν εκπαίδευση και υγεία.
Αυτό που εξόργιζε τους Ευρωπαίους κομισάριους και τους παροικούντες τη Φρανκφούρτη ήταν η πρότασή του να χρησιμοποιήσει την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας ως μοχλό αναδιανομής πλούτου μέσω του οποίου θα ενίσχυε το κράτος πρόνοιας ανακουφίζοντας εκατομμύρια πολίτες που ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας.
Το αν τελικά θα καταφέρει κάτι από όσα υπόσχεται ίσως να κρύβεται σε εκείνο το κομμάτι που τόσο φάλτσα τραγούδησε μετά τη νίκη του – ένα κομμάτι που συνοδεύει την πορεία του βρετανικού αλλά και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Γραμμένο το 1889 από τον Ιρλανδό Τζιμ Κόνελ, το «Red flag» είχε την ατυχία να μελοποιηθεί με τον χριστουγεννιάτικο ρυθμό που συνοδεύει το γνωστό σε όλους μας «Ω έλατο, ω έλατο».
Οι στίχοι όμως ήταν ένας φόρος τιμής σε συντρόφους «που έβαψαν με το αίμα της καρδιάς τους μια σημαία» αλλά μιλούσαν και για «προδότες και δειλούς που τους χλευάζουν». Το τραγούδι γνωρίζει την πρώτη μεγάλη του επιτυχία στο εργατικό κίνημα των Ηνωμένων Πολιτειών με τους περίφημους Woblies, τα μέλη του συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, τα οποία το συμπεριέλαβαν και στο λεγόμενο «Μικρό κόκκινο βιβλίο τραγουδιών» που περιελάμβανε στίχους από εργατικά τραγούδια σε όλο τον κόσμο.
Από την 1η Αυγούστου του 1945, όμως, όταν οι Βρετανοί Εργατικοί πετυχαίνουν μια απρόσμενη εκλογική νίκη απέναντι στον Ουίνστον Τσόρτσιλ, η «Κόκκινη σημαία» ακούγεται πρώτη φορά στο εσωτερικό του Κοινοβουλίου και έκτοτε γίνεται άτυπος ύμνος του κόμματος.
Οι Εργατικοί κερδίζουν τις εκλογές στηριζόμενοι στο μεταπολεμικό κεϊνσιανό πρότυπο ενός ισχυρού κράτους πρόνοιας, το οποίο εξασφαλίζει βασικά αγαθά και υπηρεσίες στους πολίτες, ενώ κρατά τους μισθούς και την κατανάλωση σε υψηλά επίπεδα χάρη και σε ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα. Αντίθετα ο Τσόρτσιλ, όπως κάθε επηρμένος ηγέτης που οδεύει προς την ήττα, είχε στηρίξει την προεκλογική του εκστρατεία στη θεωρία των δύο άκρων συγκρίνοντας τους Εργατικούς με την… Γκεστάπο.
Καθώς όμως τα επόμενα χρόνια οι Εργατικοί παρεκκλίνουν, αργά αλλά σταθερά, από τις φιλολαϊκές τους θέσεις, μαθητές αλλά και φοιτητές γράφουν τα πρώτα σατιρικά στιχάκια για το «Red flag».
«Η λαϊκή σημαία έχει πλέον ένα ξεβαμμένο ροζ χρώμα, γιατί η μαμά μου την έπλυνε στον νιπτήρα» έλεγε ένα από αυτά ενώ δυο στροφές πιο κάτω οι στίχοι λένε «μην ακούτε τους παλιούς σας συντρόφους που σας χλευάζουν, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να γαντζωθούμε στην εξουσία».
Και οι στίχοι επιβεβαιώθηκαν. Μέχρι τη δεκαετία του ’90 οι Εργατικοί του Τόνι Μπλερ και του Γκόρντον Μπράουν έχουν μετατραπεί σε ένα ακραιφνές νεοφιλελεύθερο κόμμα το οποίο, άλλοτε σαν ιμπεριαλιστική δύναμη και άλλοτε σαν νεροκουβαλητής των ΗΠΑ, εξαπολύει επιθετικούς πολέμους βυθίζοντας μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας στο αίμα. Το «Red flag» δεν ακούγεται πλέον στα συνέδρια του κόμματος και μαζί του χάνεται και η φωνή πολιτικών όπως ο Τζέρεμι Κόρμπιν, που μένουν πιστοί στις ιδέες τους.
Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών δεν διστάζει να καταδικάσει την πολιτική του ΝΑΤΟ, συνομιλεί με το πολιτικό σκέλος του ΙRΑ, συλλαμβάνεται για τον αγώνα του ενάντια στο απαρτχάιντ και απειλείται με φυλάκιση γιατί δεν δέχεται να πληρώσει τα έκτακτα χαράτσια που επιβάλλει η Θάτσερ. Στο εσωτερικό του κόμματος αναδεικνύεται στον απόλυτο αντάρτη που καταψηφίζει σχεδόν τρεις στις δέκα προτάσεις νόμων των Εργατικών και μάχεται ανοιχτά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που διατάζει η ηγεσία.
Μπορεί, λοιπόν, σήμερα ο φάλτσος Κόρμπιν να ξαναδώσει στο «Red flag» κάτι από την παλαιά του λάμψη; Οπως εξηγούσε προ ημερών ο Ταρίκ Αλί, ο νέος ηγέτης των Εργατικών βρίσκεται στην ιδιότυπη θέση να απολαμβάνει την πρωτοφανή στήριξη της βάσης του κόμματος και να διαθέτει το πιο εχθρικό στελεχικό δυναμικό που έχει γνωρίσει πολιτικός στη Μεγάλη Βρετανία. Για να επιβιώσει θα πρέπει να εκδημοκρατίσει άμεσα τον κομματικό μηχανισμό προκειμένου να απελευθερώσει τη δύναμη του 60% των μελών που τον ψήφισαν.
Ο ίδιος πάντως επιμένει ότι μπορεί να το καταφέρει γιατί η Αριστερά δεν είναι υπόθεση προσώπων αλλά πολιτικής. «Ο κόσμος» έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του «έχει μπουχτίσει με τις περσόνες και ζητά πλέον την ουσία». Είναι μάλλον από τους ανθρώπους που στις εκλογές δεν ψηφίζουν για πρωθυπουργό.
Ακούστε
Red Flag
Αναζητήστε την εκδοχή του κομμουνιστή τροβαδούρου Μπίλι Μπραγκ – αισθητά καλύτερη από τη φρικτή εκτέλεση του Κόρμπιν.
Διαβάστε
Chavs: The Demonization of the Working Class (εκδ. Verso)
Φίλος και θαυμαστής του Κόρμπιν ο δημοσιογράφος Οουεν Τζόουνς περιγράφει τη δαιμονοποίηση της βρετανικής εργατικής τάξης από τους Συντηρητικούς αλλά και τους Εργατικούς
Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών 19/09/2015
