Unfuck U2

Η πρόσφατη αναφορά των U2 στο σύνθημα «Unfuck Greece» έδωσε σε πολλούς την αφορμή να αναστοχαστούν τους θύτες και τα θύματα της κρίσης χρέους. Και το συμπέρασμα αρκετών ήταν ότι απέναντι σε μια δομική ανωμαλία του συστήματος και ένα προμελετημένο έγκλημα κάποιοι είχαν να προσφέρουν μόνο… τσάι και συμπάθεια

Πέρα από το λιβάδι βλέπεις τον ουρανό να ανοίγει. Βλέπεις τη βροχή μέσα από μια ανοιχτή πληγή, να χτυπά γυναίκες και παιδιά που τρέχουν στην αγκαλιά της Αμερικής». Για αρκετούς φίλους των U2, οι στίχοι από το τραγούδι Bullet the blue sky, συμβολίζουν μια από τις πιο πολιτικοποιημένες στιγμές στην ιστορία του ιρλανδικού συγκροτήματος.

Το ημερολόγιο έγραφε 1986 και ο Bono είχε μόλις επιστρέψει από μια σύντομη περιοδεία στη Λατινική Αμερική όταν άρχισε να εμπλουτίζει τα τραγούδια τους με ιστορίες από τα πραξικοπήματα και τους εμφύλιους πολέμους που έστηνε η Ουάσινγκτον σε χώρες όπως η Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ.

Θεωρητικά λοιπόν, το Bullet the blue sky αποτελούσε το καλύτερο ηχητικό μοτίβο, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι U2 όταν παρουσίασαν σε μια γιγαντο-οθόνη το μήνυμα Unfuck Greece κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους Innocence + Experience.

Τα τραγούδια όμως έχουν μερικές φορές την τάση να ανανοηματοδοτούνται, ιδιαίτερα όταν οι δημιουργοί τους χάνουν κάτι από τη νιότη που ’δείχνε πως θα γινόντουσαν άλλοι. Και ο Bono έχασε πολλά από τη μουσική νιότη τραγουδιών όπως το Bullet the blue sky.

Την τελευταία δεκαετία μετατράπηκε σε έναν από τους πλουσιότερους αστέρες της ροκ σκηνής ακολουθώντας μάλλον περίεργα επιχειρηματικά μονοπάτια. Μεταξύ άλλων αγόρασε το 40% του αμερικανικού περιοδικού Forbes –η lifestyle βίβλος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος– και άρχισε να περιφέρεται από το φόρουμ του Nταβός στους διαδρόμους των συνεδριάσεων των G8.

Πριν από σχεδόν δέκα χρόνια χρηματοδότησε τη δημιουργία ενός video game της εταιρείας Pandemic Studios (η οποία έχει συνεργαστεί με το αμερικανικό Πεντάγωνο και τη CIA), το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ καλούσε τους παίκτες να εισβάλουν στη Βενεζουέλα και να ανατρέψουν τον ηγέτη της χώρας – που εκείνη την περίοδο τύχαινε να είναι ο Ούγκο Τσάβες.

Με τόσο λαμπρή πορεία δεν ήταν φυσικά τυχαίο ότι ο Πολ Ο’Νίλ, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπους τζούνιορ, έφτασε να τον προτείνει δημοσίως για τη θέση του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Και μπορεί η προεδρία να μην ήρθε ποτέ, ο Μπόνο όμως συνέχισε να περιφέρει το ανθρωπιστικό του προφίλ στα fora των διεθνών οικονομικών οργανισμών που ευθύνονται για τη δυστυχία του τρίτου κόσμου.

Το φλερτ με την εξουσία μετατράπηκε σε έρωτα όταν μαζί με τον (σερ) Μπομπ Γκέλντοφ θέλησαν να αναβιώσουν τις πολύ επιτυχημένες συναυλίες Band Aid και Live Aid για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης στον λιμό που μάστιζε την Αφρική.

Το πρόβλημα ήταν ότι το περίφημο Live 8, που πραγματοποιήθηκε το 2005, θύμιζε περισσότερο μια καμπάνια νομιμοποίησης θεσμών όπως οι G8. «Μας επιστρέφουν πίσω στην εδουαρδιανή εποχή, που χαρακτηρίζεται από τη φράση “τσάι και συμπάθεια”» έλεγε τότε ο Βρετανός αναλυτής Τζορτζ Μόνμπιο, συμπληρώνοντας ότι «οι πολιτικές κινητοποιήσεις αντικαθίστανται πλέον από φιλανθρωπικές διοργανώσεις στις οποίες οι χώρες των G8 παρουσιάζονται σαν εν δυνάμει σωτήρες του κόσμου».

Καθώς ο Bono λάμβανε προσκλήσεις να μιλά σε εκδηλώσεις μαζί με την Ανγκελα Μέρκελ για τον ρόλο της τρόικας στην Ιρλανδία, η μετριοπαθής κριτική που ασκούσε τον μετέτρεπε στο απόλυτο «αριστερό άλλοθι» για τα κλαμπ των οικονομικά ισχυρών του πλανήτη.

Το πνεύμα του Live Aid -και πολύ περισσότερο του Live 8– διαπερνούσε πλέον κάθε του κίνηση με αποτέλεσμα να αναπαράγει απλώς στερεότυπα για τους αδικημένους και να ζητά την ελεημοσύνη όσων τους αδίκησαν.

Η φιλοσοφία του ήρθε να «δέσει» αρμονικά με την αντιμετώπιση που επεφύλασσαν ορισμένοι στον νέο «τρίτο κόσμο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε χώρες δηλαδή όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Τα αίτια που οδήγησαν στην κρίση χρέους, όπως οι δομικές ανωμαλίες της ευρωζώνης και ο ρόλος των μεγάλων τραπεζών, εξαφανίζονται από το προσκήνιο και η κατάσταση παρουσιάζεται σαν ένα είδος φυσικής καταστροφής που έπληξε αιφνίδια μια χώρα, η οποία τώρα χρειάζεται την αρωγή μας.

«Αυτή η ψευδής συμπόνια (false sympathy)» μου εξηγούσε πριν από μερικά χρόνια ο Σλαβόι Ζίζεκ «αποτελεί την πιο αηδιαστική αφήγηση της κρίσης… και θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση “εμείς οι χοντροί Ευρωπαίοι, που ακόμη τα πάμε σχετικά καλά, να βοηθήσουμε τα Ελληνόπουλα που λιμοκτονούν”». «Η Ελλάδα -εξηγούσε ο Ζίζεκ- δεν είναι μια νέα Σομαλία ούτε ένα ατύχημα σαν τη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας», αλλά ένα «πειραματόζωο για ολόκληρη την Ευρώπη».

Και σε αυτό το πείραμα οι «θεράποντες ιατροί» ήταν όλοι τους συνδαιτημόνες του κυρίου Μπόνο.

Info

Επισκεφθείτε:

www.rustyradiator.com/

Μια ομάδα Νορβηγών φοιτητών και πανεπιστημιακών αποδομεί με χιούμορ τα στερεότυπα που οικοδομεί ο δυτικός κόσμος στις μεγάλες επιχειρήσεις αρωγής στην Αφρική.

Διαβάστε:

Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα (εκδόσεις Scripta)

Ο Σλαβόι Ζίζεκ κατακεραυνώνει την ηθική, μετριοπαθή αντιμετώπιση του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού. Κάτι δηλαδή που δεν κάνει πάντα και στην πολιτική του πρακτική.

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Εφημερίδα των Συντακτών 6/06/2015

inffowar logo

Βοήθησε το INFO-WAR να συνεχίσει την ανεξάρτητη δημοσιογραφία

Για περισσότερες επιλογές πατήστε εδώ