Απόγευμα μιας Πέμπτης στο μπλόκο της Ιερισσού. Με καθυστέρηση αρκετών μηνών (και μόνη δικαιολογία ότι άλλοι, ικανότεροι στο ρεπορτάζ, συνάδελφοι είχαν καλύψει το θέμα) φτάνω για πρώτη φορά στο «γαλατικό χωριό» προσκεκλημένος σε μια εκδήλωση για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Η πρώτη εικόνα μου προκαλεί σοκ: Ηλικιωμένες κυρίες κάθονται γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά, σχεδόν όπως καθόμασταν στις μαθητικές καταλήψεις των αρχών της δεκαετίας του 90. Το «νούμερό» τους τελειώνει σε λίγες ώρες και θα της αντικαταστήσουν στη «σκοπιά» οι πιο νέοι κάτοικοι της πόλης.
Μέχρι στιγμής όλα είναι όπως τα είχα φανταστεί. Με μια μικρή διαφορά. Πάνω από το μπλόκο κυματίζει μια μεγάλη ελληνική σημαία και δίπλα της μια κιτρινόμαυρη με τον δικέφαλο αετό. Ένα κύμα αμηχανίας με κατακλύζει. Θα έρθει κανείς σε μια εκδήλωση όταν μάλιστα οργανώνεται από την εξοκοινοβουλευτική αριστερά; Υπάρχει κοινή γλώσσα επικοινωνίας με κάποιον που φυλάει σκοπιά κάτω από το σύμβολο της ορθοδοξίας;
Κι όμως οι κάτοικοι της Ιερισσού θα φροντίσουν να διαψεύσουν κάθε ανησυχία μας. Η πλατεία είναι ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο που κάθεται μέχρι τέλους για να συζητήσουμε ιδέες και απόψεις που σε άλλες στιγμές μπορεί να θεωρούνταν απόλυτα ριζοσπαστικές. Όταν μάλιστα τους λέμε να κάνουν κουράγιο και να μην ανησυχούν για τους συμπολίτες τους που συνελήφθησαν από την αστυνομία σχεδόν μας πάιρνουν απ’ τα μούτρα: «Μη φοβάσαι εμάς. Εμείς δεν υποχωρούμε» μου λέει μια κυρία.
Φεύγοντας, και ενώ ξαναπερνώ από το μπλόκο με το δικέφαλο αετό, μου έρχονται στο μυαλό αποσπάσματα από το βιβλίο του Χαριτόπουλου για τον Άρη Βελουχιώτη: για τις συμμαχίες του με απλούς παπάδες και τον σεβασμό του για τη διαφορετική κοσμοθεωρία των ανθρώπων – αυτών που τελικά τον στήριξαν μέχρι τέλους, όταν η ηγεσία του κόμματός του τον εγκατέλειπε. Αναζητώντας τις συμμαχίες της Αριστεράς ξεχάσαμε τις συμμαχίες με τον κόσμο.
Θυμήθηκα την Ιερισσό όταν το 90% των εκπαιδευτικών ψήφισαν «ναι» στην απεργία, σε πείσμα της κυβέρνησης των ΜΜΕ, αλλά και της κοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ίσως ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών καταβολών δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να συγκρουστούν με την κυβέρνηση με ριζοσπαστικούς όρους που πάντα οραματιζόταν η Αριστερά. Και ίσως ποτέ άλλοτε αυτή η Αριστερά δεν ήταν τόσο «λίγη» για να τους εμπνεύσει και να εμπνευστεί από αυτούς. Τρέχα σύντροφε, οι αντικειμενικές συνθήκες σε κυνηγούν.
Άρης Χατζηστεφάνου
UNFOLLOW Ιούνιος 2013
Σχετικά θέματα: