Πηγή: Αχμάντ Ιμπσάις | Al Jazeera
Τα εργαλεία και οι τακτικές της ομοσπονδιακής απάντησης στις διαδηλώσεις του Λος Άντζελες προέρχονται από το αυταρχικό εγχειρίδιο των ΗΠΑ.
Οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο Λος Άντζελες θα έπρεπε να ανησυχούν κάθε Αμερικανό που σέβεται το συνταγματικό κράτος. Οι δυνάμεις της εθνοφρουράς έχουν αναπτυχθεί σε μια μεγάλη αμερικανική πόλη όχι ως απάντηση σε εξέγερση ή φυσική καταστροφή, αλλά για να καταστείλουν διαδηλώσεις εναντίον των επεμβάσεων της υπηρεσίας μετανάστευσης. Ολόκληρο το κέντρο του Λος Άντζελες έχει κηρυχθεί «ζώνη παράνομης συγκέντρωσης».
Αυτό αποτελεί επικίνδυνη κλιμάκωση που απειλεί τα θεμέλια του δημοκρατικού συστήματος των ΗΠΑ. Η αρχή ξεκίνησε με τις επιδρομές της υπηρεσίας μετανάστευσης (ICE) στις 6 Ιουνίου, και σύντομα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο δυσοίωνο. Ομοσπονδιακοί πράκτορες σάρωσαν το Λος Άντζελες, συλλαμβάνοντας 121 άτομα από εστιατόρια, καταστήματα και διαμερίσματα. Οι επιδρομές έγιναν μέρα μεσημέρι, με μια υπολογισμένη θρασύτητα που φαινόταν σχεδιασμένη να προκαλέσει αντιδράσεις.
Η απάντηση της κοινότητας ήταν άμεση. Μέχρι το απόγευμα, διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο, όχι ως επαναστάτες αλλά ως πενθούντες, κρατώντας πλακάτ και φωνάζοντας «Ελευθερώστε τους!». Ήταν ένα δημόσιο πένθος, μια θυμωμένη φωνή. Αλλά στη σημερινή Αμερική, ακόμα και ειρηνικές εκδηλώσεις θυμού και πένθους απαγορεύονται όταν αμφισβητούν την αφήγηση του καθεστώτος.
Η αστυνομία απάντησε με βία. Δεκάδες δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης εκτοξεύθηκαν στο πλήθος. Μια ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε πεδίο μάχης — όχι επειδή οι διαδηλωτές επέλεξαν τη βία, αλλά επειδή η κυβέρνηση το έκανε. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να κλιμακώσει περαιτέρω. Υπέγραψε διάταγμα για την ανάπτυξη 2.000 στρατιωτών της Εθνοφρουράς στο Λος Άντζελες, με τον υπουργό Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ να απειλεί με κινητοποίηση εν ενεργεία πεζοναυτών αν οι διαδηλώσεις συνεχιστούν.
Η νομιμότητα αυτών των ενεργειών είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη. Σύμφωνα με τον Νόμο για την Κατάσταση Εξέγερσης (νόμος του 1806 επί προεδρίας Τζέφερσον), τα ομοσπονδιακά στρατεύματα μπορούν να αναπτυχθούν μόνο μετά από άρνηση των διαδηλωτών να υπακούσουν σε επίσημη εντολή διάλυσης. Τέτοια προκήρυξη δεν εκδόθηκε, και ο Τραμπ δεν επικαλέστηκε τον νόμο. Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια Γκέιβιν Νιούσομ, που έχει την εξουσία να αποφασίζει για θέματα ασφάλειας στην πολιτεία, δεν κλήθηκε να δώσει τη γνώμη του— απλώς ενημερώθηκε.
Δεν υπάρχει εξέγερση που να απειλεί την κυριαρχία των ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν εχθροί μαχητές στο Λος Άντζελες, μόνο θυμωμένοι, πενθούντες πολίτες που απαιτούν αξιοπρέπεια για τις κοινότητές τους. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι η νόμιμη άσκηση ομοσπονδιακής εξουσίας, αλλά αυταρχισμός που μεταμφιέζεται σε εφαρμογή του νόμου, μια αργή διάβρωση της συνταγματικής τάξης, που αντικαθίσταται από διακηρύξεις, θέατρο και ωμή βία.
Αν αμφισβητηθεί δικαστικά, αυτή η ανάπτυξη στρατευμάτων πιθανότατα θα κριθεί παράνομη. Αλλά ίσως αυτό να μην έχει σημασία — και αυτή είναι η πιο τρομακτική πτυχή της κρίσης. Κινούμαστε γρήγορα προς μια κατάσταση όπου η κυβερνητική αυθαιρεσία δεν κρύβεται πλέον, όπου η βία εφαρμόζεται με ή χωρίς νομική κάλυψη, και ο νόμος είναι απλώς προσχηματικός.
Αυτή η στιγμή δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μεμονωμένα. Όπως έγραψε ο διανοούμενος Αιμέ Σεζαίρ στην ανάλυσή του για την αποικιοκρατία, η βία στην περιφέρεια επιστρέφει αναπόφευκτα στη μητρόπολη. Τα εργαλεία καταπίεσης που αναπτύχθηκαν στο εξωτερικό, βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους προς την πατρίδα.
Στις ΗΠΑ, αυτή είναι μια διαδικασία δεκαετιών. Το 1996, μια διάταξη στον Νόμο Εθνικής Άμυνας επέτρεψε στο Πεντάγωνο να μεταφέρει πλεόνασμα στρατιωτικού εξοπλισμού σε τοπικά αστυνομικά τμήματα. Στις επόμενες τρεις δεκαετίες, τα ίδια όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για ιμπεριαλιστική βία στο εξωτερικό, δόθηκαν σε αστυνομικές υπηρεσίες για χρήση σε φτωχές και περιθωριοποιημένες κοινότητες.
Με την έναρξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», τακτικές για την καταστολή ξένων πληθυσμών εφαρμόστηκαν εγχώρια εναντίον ευάλωτων κοινοτήτων. Το Κογκρέσο ψήφισε νόμους όπως ο Πατριωτικός Νόμος και τροποποιήσεις στον Νόμο Παρακολούθησης Ξένων Υπηρεσιών Πληροφοριών, επιτρέποντας την μαζική παρακολούθηση και συλλογή πληροφοριών σε αμερικανικό έδαφος.
Το 2001, η «Άδεια Χρήσης Στρατιωτικής Βίας Εναντίον Τρομοκρατών» επέτρεψε την επ΄ αόριστο στρατιωτική κράτηση Αμερικανών πολιτών, ενώ μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στην υπόθεση Holder εναντίον Humanitarian Law Project επέκτεινε τη δομή της «υλικής στήριξης» για να ποινικοποιήσει ακόμα και ειρηνικές επαφές με στοχοποιημένες ομάδες.
Προγράμματα όπως η «Καταπολέμηση Βίαιου Εξτρεμισμού» (CVE) μετέτρεψαν σχολεία και τεμένη σε κέντρα παρακολούθησης, στοχοποιώντας μουσουλμανικές, αραβικές και νοτιοασιατικές κοινότητες.
Ενώ εκτός των ΗΠΑ η κυβέρνηση διεξήγαγε εκστρατείες απαγωγών, βασανιστηρίων και παράνομης κράτησης στο Γκουαντάναμο, εντός των συνόρων εφάρμοζε «νομικό πόλεμο» εναντίον «ύποπτων» κοινοτήτων. Η δίκη του Holy Land Foundation το 2008 επέτρεψε για πρώτη φορά την αποδοχή από αμερικανικό δικαστήριο «απόρρητων στοιχεία κατηγορίας». Ήταν η στιγμή που ανώνυμος πράκτορας του ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να «μυρίσει την Χαμάς» στους κατηγορούμενους.
Η δίωξη διαδηλωτών κατά του «Cop City» στην Τζόρτζια με κατηγορίες για «τρομοκρατία» αντλεί απευθείας από αυτό το εγχειρίδιο, όπως και ο νόμος HB 2348 του Τενεσί, που επεκτείνει τις αστυνομικές εξουσίες για την καταστολή ειρηνικών διαδηλώσεων.
Μετά τον Οκτώβριο του 2023, η αμερικανική κυβέρνηση παραβίασε τους δικούς της νόμους για να συμμετάσχει άμεσα στη γενοκτονία της Γάζας, παρέχοντας στο Ισραήλ όπλα και πληροφορίες. Η μαζική καταστολή και εξόντωση που υπέφεραν οι Παλαιστίνιοι από τους αμερικανο-υποστηριζόμενους αποικιοκράτες, μεταφέρθηκε πλέον σε αμερικανικό έδαφος.
Η κυβέρνηση εξαπέλυσε μια πρωτοφανή επίθεση στην ελευθερία του λόγου και την ακαδημαϊκή ελευθερία, διαγράφοντας φοιτητές που διαμαρτύρονταν κατά της γενοκτονίας και ενθαρρύνοντας την εκδίκηση εναντίον φωνών υπέρ της Παλαιστίνης. Έχουμε δει ανακλήσεις θέσεων, παρακολούθηση διαδηλωτών και ποινικοποίηση ης διαφωνίας. Παλαιστίνιοι και σύμμαχοί τους αντιμετώπισαν τετραπλάσια αύξηση σε παρενόχληση, doxing και απώλεια εργασίας, αλλά και βίαιες επιθέσεις και δολοφονίες.
Όλα αυτά δεν ξεκίνησαν με τον Τραμπ, αλλά με τον «δημοκρατικό» προκάτοχό του, Τζο Μπάιντεν, που αύξησε τον προϋπολογισμό των αστυνομικών τμημάτων κατά 13 δισ. δολάρια και επέκτεινε τις εξουσίες του ICE.
Το μοτίβο είναι ξεκάθαρο: κατασταλτικά μέτρα που αναπτύχθηκαν για ξένους πληθυσμούς, έγιναν εργαλεία καταστολής κάθε διαφωνίας εντός των συνόρων.
Αυτό που συμβαίνει στο Λος Άντζελες και άλλες πόλεις δεν έχει να κάνει με την επιβολή του νόμου. Έχει να κάνει με την επίδειξη δύναμης, με το μήνυμα ότι η αντίσταση θα αντιμετωπίζεται με συντριπτική βία. Το νομικό πλαίσιο έχει λιγότερη σημασία από τη δημιουργία εντυπώσεων. Όταν ομοσπονδιακοί πράκτορες ρίχνουν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης σε διαδηλωτές έξω από καταστήματα, όταν διευθυντές του ICE κατηγορούν δημάρχους ότι τάσσονται με την «αναρχία», όταν αξιωματούχοι του FBI γράφουν στο Twitter ότι κυνηγούν διαδηλωτές με πέτρες, βλέπουμε την κατασκευή μιας αφήγησης που δικαιολογεί την κρατική βία.
Έτσι πραγματοποιούνται τα σύγχρονα πραξικοπήματα: όχι με τανκς στην Οδό Πενσυλβάνιας, αλλά με εκτελεστικά διατάγματα, συνεντεύξεις τύπου και στρατιωτική λογική που μεταμφιέζεται σε δημόσια ασφάλεια. Ο Νόμος για την Εξέγερση γίνεται κενός περιεχομένου όχι μέσω της κατάργησης του, αλλά μέσω της αδιαφορίας για την εφαρμογή του.
Αν αυτή η αδιαφορία επικρατήσει, τα ομοσπονδιακά στρατεύματα θα γίνουν η κανονική απάντηση στην αντίσταση. Πόλεις που δεν ψηφίζουν τον πρόεδρο θα αντιμετωπίζουν κατοχή. Η διαμαρτυρία θα επαναπροσδιοριστεί ως εξέγερση. Την επόμενη φορά που οι πολίτες θα βγουν στους δρόμους για δικαιοσύνη, δεν θα αντιμετωπίσουν αστυνομικούς, αλλά στρατιώτες.
Όταν ένας πρόεδρος μπορεί να αναπτύξει στρατεύματα χωρίς να ακολουθεί τον νόμο, και κανείς δεν τον σταματά, ο νόμος χάνει τη δύναμή του. Γίνεται θέατρο, πρόσχημα για ένα σύστημα που έχει εγκαταλείψει τις δικές του αρχές.
Τώρα δεν χρειαζόμαστε μόνο νομικές επικλήσεις, χρειαζόμαστε ηθική σαφήνεια. Αυτό που συμβαίνει στο Λος Άντζελες δεν είναι επιβολή του νόμου: είναι κατοχή. Αυτό που ονομάζεται εξέγερση είναι στην πραγματικότητα αντίσταση στην αδικία. Αυτό που παρουσιάζεται ως δημόσια ασφάλεια είναι στην πραγματικότητα πολιτικός εκφοβισμός.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει δημιουργήσει τις υποδομές για ακριβώς αυτή τη στιγμή. Τα εργαλεία της Αυτοκρατορίας, δοκιμασμένα σε λαούς του Παγκόσμιου Νότου.
