Με αναφορές στο Μαρξ και δομή λόγου που παραπέμπει σε ομιλία του Βύρωνα Πολύδωρα απάντησαν Τα Νέα στο προσωρινό κλείσιμό τους, το οποίο απέδωσαν στην κυβέρνηση και όχι στην επιχειρηματική αποτυχία του Ψυχάρη.
Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Το πού οδηγούν όλα αυτά μπορεί κανείς να το αντιληφθεί καλύτερα χωρίς εφημερίδες. Οδηγούν προς τα πίσω. Αλλά η Ιστορία – ιδίως σε μαρξιστική θεώρηση – οδηγεί μόνο μπροστά. Είναι μια αντίφαση που εικονογραφεί με ειρωνική γραμμοσκίαση τα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών. Λογικό: Πώς να πεις ψέματα στους άλλους, όταν δεν τολμάς να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου; Και τότε πώς να δεις την αλήθεια γραμμένη»;
Τι είναι η εικονογραφία της αντίφασης και μάλιστα με ειρωνική γραμμοσκίαση; Και γιατί αν δεν τολμάς να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου δεν μπορείς να πεις ψέμματα στους άλλους; Εσείς πως το κάνατε τόσα χρόνια;
Οι εργαζόμενοι, που σε τίποτα δεν φταίνε για την κατάντια της εφημερίδας, ίσως θα έπρεπε να πουν μια κουβέντα στα στελέχη που γράφουν τα editorial.
Και εν τέλει μια εφημερίδα που στα χρόνια της κρίσης κατηγορούσε σύσσωμο τον ελληνικό λαό ότι δεν αναγνωρίζει τις ευθύνες του, που όπως έλεγε τον έφεραν στη σημερινή κατάσταση, μήπως θα πρέπει να δει τις δικές της ευθύνες – και για την κρίση και για την κατάντια της;
Λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση θέλατε για να σώσετε το ευρώ και τις τράπεζες. Και τώρα που οι διαφημιστές και οι τράπεζες σας εγκαταλείπουν ενώ η εσωτερική αγορά καταρρέει, κάνοντας ακόμη και την αγορά εφημερίδας πολυτέλεια, εσείς ρίχνετε αλλού την ευθύνη.
Ολόκληρο το κείμενο στα Νέα
«Μπορεί η εκάστοτε εξουσία να αντιλαμβάνεται με όρους ιδιοκτησιακούς τη σχέση της με τον Τύπο και τα ΜΜΕ. Ωστόσο οι εφημερίδες ανήκουν στους αναγνώστες τους. Αυτοί καθορίζουν την επιρροή τους και αυτοί ορίζουν την τύχη τους.
ΤΑ ΝΕΑ έχουν περάσει από σαράντα κύματα αφήνοντας το αυλάκι της πρύμνης τους στα πάνω νερά, άλλοτε ταραγμένα και άλλοτε όχι, της ελληνικής ιστορίας. ΤΑ ΝΕΑ πάντα κράτησαν μια ζωντανή σχέση με το αναγνωστικό τους κοινό. Φάνηκε ακόμη κι όταν ΤΑ ΝΕΑ εμποδίστηκαν να φτάσουν στο περίπτερο. Θέλουμε λοιπόν να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που είχαν μια κουβέντα να πουν για εμάς – καλή ή κακή – ερήμην μας.
Η πρώτη αναφορά του Τύπου – και το αμείλικτο μέτρο κρίσης – είναι η αλήθεια. Δεν αποτελεί όμως την πρώτη προτεραιότητα της εξουσίας που – το είπαμε ήδη – επείγεται να έχει το μονοπώλιο της ενημέρωσης. Αυτό επιτυγχάνεται με λογοκρισία – που όμως δεν είναι αποδεκτή σε συνθήκες δημοκρατίας. Όποτε επιλέγεται η δυσφημιστική ενοχοποίηση των ΜΜΕ και του δανεισμού τους με την ελπίδα να αποσταθεροποιηθεί η σχέση τους με τις τράπεζες και, τελικά, η επιχειρηματική τους λειτουργία. Από κοντά και η διαρκής πίεση προς τη Δικαιοσύνη, της οποίας η κρίση προεξοφλείται δημοσίως από χείλη κυβερνητικά.
Το πού οδηγούν όλα αυτά μπορεί κανείς να το αντιληφθεί καλύτερα χωρίς εφημερίδες. Οδηγούν προς τα πίσω. Αλλά η Ιστορία – ιδίως σε μαρξιστική θεώρηση – οδηγεί μόνο μπροστά. Είναι μια αντίφαση που εικονογραφεί με ειρωνική γραμμοσκίαση τα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών. Λογικό: Πώς να πεις ψέματα στους άλλους, όταν δεν τολμάς να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου; Και τότε πώς να δεις την αλήθεια γραμμένη;»
A.X