του Λουκά Σταμέλλου | Omnia TV
Για την εξουσία και τις κοινωνικές ομάδες που βολεύονται απ’ αυτή σε βάρος όλων των υπολοίπων, η φυλακή δεν είναι παρά ο Άδης της αιώνιας τιμωρίας.
Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε νεκρός στο κελί του. 47 χρονών, είχε περάσει τα περισσότερα από τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του, από 17 χρονών, μέσα στο – με θράσος – ονομαζόμενο «σωφρονιστικό σύστημα». Τις φυλακές.
Το πρώτο κείμενό του που αναδημοσιεύτηκε στο omniatv – από την Άντζελα Ιωαννίδου – ήταν μια διαμαρτυρία του το 2016. Ήταν γεμάτο συγκινητική ένταση από την προσπάθειά του να το κάνει καταγγελτικό μεν, όσο πιο καλοβαλμένο και περιποιημένο δε.
Αυτό που ζητούσε ήδη από τότε, ήταν το σχολείο και η φοίτηση στις φυλακές να μην είναι απλά ένα πρόσχημα ανθρωπιάς της εξουσίας, αλλά μια διέξοδος για τους φυλακισμένους. Να τους δινόταν σαν εργαλείο για να μπορούν να φτιάχνουν ένα νέο μονοπάτι, να έχουν τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τις περιστρεφόμενες πόρτες που συνδέουν (υπό τις ευλογίες του αστυνομο-δικαστικο-σωφρονιστικού συμπλέγματος) τις φυλακές με το εκτός νόμου κομμάτι της οικονομίας.
Στη συνέχεια, αν δει κανείς τα άρθρα με την ετικέτα «Βασίλης Δημάκης», παρακολουθεί την πορεία ενός Σισύφου που με επιστολές, ανακοινώσεις, νομικές ενέργειες, απεργίες πείνας και δίψας προσπαθεί να περπατήσει μπροστά, κυλώντας στην ανηφόρα και την πελώρια κοτρώνα των φυλακών, με σκοπό να φτάσει σε μια κορυφή. Οι εκδικητικοί θεοί των υπουργείων και της δικαστικής εξουσίας, όμως, κάθε τόσο φρόντιζαν, με ολύμπια αδιαφορία, να τον τοποθετούν ξανά πίσω, στην αφετηρία του Άδη, με τον ογκόλιθο μπροστά του.
Ο θάνατος του Βασίλη Δημάκη στο κελί του, είναι και δική μας αποτυχία. Αποτυχία να σηκώσουμε πιο ψηλά κι αυτό το θέμα. Πρώτα και κύρια, όμως, είναι «επιτυχία» των δικαστικών, σωφρονιστικών και πολιτικών στελεχών που δεν ένιωσαν το ελάχιστο δέος μπροστά στη χυδαία ισχύ με την οποία είναι περιβεβλημένοι. Τη χυδαία ισχύ τους να εμποδίζουν τον Βασίλη και κάθε άλλο φυλακισμένο να βαδίσει.
Μετά τιμής, θα σε θυμόμαστε, Βασίλη.
