Κείμενο / φωτογραφία: Άρης Χατζηστεφάνου
Ένας καθαριστής μεταφέρει τον εξοπλισμό του στον κορυφή μιας αψίδας στο εσωτερικό του ουρανοξύστη Al-Faisaliyah στο κέντρο του Ριάντ.
Συνηθίζαμε να μιλάμε για την εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων σε μια διαρκώς ακμάζουσα οικονομία. Σύμφωνα όμως με μετριοπαθείς υπολογισμούς, η χώρα που παρουσιάζεται εδώ και δεκαετίες σαν το «Θησαυροφυλάκιο του Αλλάχ» θα μπορούσε να χρεοκοπήσει σε διάστημα πέντε ετών, καθώς το δημόσιο έλλειμμα καλπάζει και τα συναλλαγματικά αποθέματα των 640 δισ. δολαρίων που διαθέτει θα έχουν εξαντληθεί μέχρι το 2020.
Καθώς οι τιμές πετρελαίου θα μπορούσαν να πέσουν ακόμη και στα 25 δολάρια το βαρέλι –μόλις αρθούν και ουσιαστικά οι κυρώσεις στις εξαγωγές του Ιράν– το ΔΝΤ κρούει πλέον δυνατά τον κώδωνα του κινδύνου, προτείνοντας ιδιωτικοποιήσεις και σαρωτικές περικοπές στα επιδόματα που προσφέρει ο οίκος των Σαούντ στους υπηκόους του.
Πόσο εύκολο, όμως, είναι να επιβάλεις «μνημόνιο» σε μια χώρα όπου η ανεργία των νέων ξεπερνά το 30% – όταν μάλιστα οι νέοι αποτελούν τα δύο τρίτα του πληθυσμού και επιπλέον το 37% αυτού δεν έχει κλείσει ακόμα το 14ο έτος της ηλικίας του;