Από το λογαριασμό της Μαριάννας Τζιαντζή στο Facebook
«Τι κάνει ο δόλιος ο άνθρωπος για να ζήσει», έλεγε ο πατέρας μου όταν έβλεπε κάποιον ταλαίπωρο συμπολίτη μας, π.χ. έναν γέροντα χαμάλη να κουβαλά βαριά φορτία. Τι πρέπει να κάνει ο καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει, ίσως να έλεγε τώρα. Άλλος τραγουδά κρεμασμένος ανάποδα (με αόρατα σχοινιά), άλλος τραγουδά και τρέχει σ’ έναν κυλιόμενο διάδρομο.
Ο εκπρόσωπος της Κύπρου τραγουδά σκαρφαλωμένος σε σκαλωσιές παραπέμποντας στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου ή στους «οικοδόμους παλικάρια» του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Μια άλλη κυρία την αρπάζει ένας ψηφιακός δεινόσαυρος, τη σηκώνει ψηλά και μετά την απιθώνει καταγής σώα, σέξι και αβλαβή. Άλλοι χρησιμοποιούν πανευρωπαϊκά αναγνωρίσιμες λέξεις: «εσπρέσο ματσιάτο» ή «σάουνα» ώστε όλοι να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται. Καιρός και η Ελλάδα, στην επόμενη συμμετοχή της, να εισαγάγει στους στίχους του τραγουδιού της τον Greek moussaka, το Οuzo power ή το Gyros.
Όσο για τη μαυροφορεμένη Ισραηλινή τραγουδίστρια, θύμιζε τα «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» (γαμψά, όνομα και πράμα). Aίμα έσταζε το τραγούδι της ή μάλλον η κυβέρνηση της χώρας την οποία εκπροσωπεί.
Πρόσφατα είδα τον «Μονομάχο 2» του Ρίντλεϊ Σκοτ, μια ταινία που θύμιζε παλιά χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Πολλές σκηνές Κολοσσαίου (ναυμαχίες στην αρένα, άγριοι πίθηκοι, ρινόκεροι) που μου θύμισαν το σόου της Βασιλείας. Εδώ ψηφιακές θάλασσες, φουρτούνες, πυρκαγιές, καπνοί, αστραπόβροντα. Και η συμπατριώτισσά μας η Κλαυδία να μοιρολογάει μόνη κι έρημη πάνω σ’ ένα βράχο σαν τον Προμηθέα στον Καύκασο (χωρίς αλυσίδες).
Είναι λαϊκό θέαμα η Εurovision; Από την άποψη της κατανάλωσης, του κοινού της, ναι. 360 εκατομμύρια σε καμιά 35αριά χώρες δεν είναι λίγα. Από την άποψη του περιεχομένου της, άσ’ τα να πάνε. Ταυτόχρονα, είναι ένας περίτεχνος μηχανισμός αισθητικής και ιδεολογικής χειραγώγησης. Κι αν κάτι ξεχωρίζει τη φετινή διοργάνωση, κρίνοντας από τους δύο ημιτελικούς, είναι ο ασφυκτικός έλεγχος του «λάιβ» κοινού. Αυστηρό φέις κοντρόλ, χρήση τεχνολογίας που σβήνει τα τυχόν «ου» αποδοκιμασίας, ακόμα και το μέγεθος των σημαιών που ανεμίζουν οι φαν είναι καθορισμένο. Θέαμα λαμπερό και αποστειρωμένο. Στην εποχή του ReArmEurope οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στη Eurovision δεν περπατούν με βήμα χήνας, δεν φορούν στρατιωτικές στολές. Αν όμως τεντώσουμε τα αυτιά μας, ίσως ακούσουμε τα τύμπανα του πολέμου.
