Στο Μεσαίωνα μια από τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετώπιζε ένας ταξιδιώτης ήταν οι ληστές που καραδοκούσαν στους δρόμους παίρνοντας τα χρήματα τους.
Οι εποχές άλλαξαν και ένα τμήμα της ωμής ιδιωτικής βίας, που χαρακτήριζε εκείνη την εποχή, μεταβιβάστηκε αρχικά στο κράτος όπου αφού νομιμοποιήθηκε επέστρεψε στους ιδιώτες μέσω προγραμμάτων ιδιωτικοποίησης.
Το συνειδητοποιούσες πριν από μερικές δεκαετίες στην Αργεντινή όταν η χώρα, υπό τις εντολές του ΔΝΤ, προσέφερε τους αυτοκινητόδρομους της χώρας σε ιδιώτες.
Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί τέτοια πολυδιάσπαση στη διαχείριση του εθνικού δικτύου όπου εκτός από τα προφανή προβλήματα συντήρησης, ο οδηγός έπρεπε να σταματά δεκάδες φορές στη διαδρομή του για να πληρώνει το χαράτσι.
Η κατάσταση θα έπρεπε να κάνει ακόμη και τα κόκαλα του Μίλτον Φρίντμαν να τρίζουν, αφού ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού εξηγούσε πάντα ότι ακόμη και σε έναν πλήρως ιδιωτικοποιημένο κόσμο η κατασκευή και συντήρηση των δρόμων δεν μπορεί να ανήκει σε ιδιώτες.
Το θυμήθηκα ταξιδεύοντας για μερικές ημέρες για μια αποστολή από την Αθήνα στη Νάουσα.
Οι σύγχρονοι «ληστές», που τώρα ονομάζονται ολιγάρχες και ελέγχουν κατασκευαστικές εταιρείες και μέσα ενημέρωσης (μέσω των οποίων ασκούν έλεγχο στην εκάστοτε κυβέρνηση) μου πήραν 66 ευρώ.
Α.Χ