Του Ανδρέα Κοσιάρη
Ιστορικά ρεκόρ υψηλών θερμοκρασιών σημειώνονται τις τελευταίες ημέρες σε πολλές βόρειες περιοχές του πλανήτη, από τα Βορειοδυτικά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και την Βρετανική Κολομβία του Καναδά, μέχρι περιοχές της Σιβηρίας που βρίσκονται εντός του Αρκτικού Κύκλου.
Οι καιρικές εξελίξεις αυτές αποτελούν, σύμφωνα με τους επιστήμονες, σαφείς ενδείξεις επιδείνωσης της κλιματική αλλαγής και της υπερθέρμανσης του πλανήτη, με το καλοκαίρι να βρίσκεται ακόμα στην αρχή του.
Στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και στο Σηάτλ της Ουάσινγκτον, σε πολιτείες δηλαδή που οι υψηλότερες κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες δεν ξεπερνούν τους 25-26 βαθμούς Κελσίου, κάθε μέρα το τελευταίο διάστημα σημειωνόταν και νέο ρεκόρ θερμοκρασίας. Το Πόρτλαντ ξεπέρασε τους 42 βαθμούς Κελσίου το περασμένο Σάββατο, τους 44 την Κυριακή και τους 46 τη Δευτέρα, εν μέσω μάλιστα μιας εξαιρετικά παρατεταμένης περιόδου ανομβρίας που πλήττει ολόκληρες τις δυτικές ΗΠΑ.
Η άσφαλτος στους δρόμους φουσκώνει και ραγίζει, ενώ καλώδια ρεύματος λιώνουν από τη ζέστη, αναγκάζοντας υπηρεσίες όπως τα τρόλεϊ της πόλης του Πόρτλαντ να παύσουν τη λειτουργία τους. Στις περιοχές αυτές ο κλιματισμός δεν είναι μία διαδεδομένη πρακτική — έτσι, οι τιμές των ξενοδοχειακών δωματίων με κλιματισμό πήραν σύμφωνα με αναφορές την ανιούσα (από τα 100 στα 400+ δολάρια τη βραδιά), σιγουρεύοντας ότι μόνο όσοι έχουν χρήματα θα μπορέσουν να δροσιστούν, ενώ οι φτωχοί θα συνεχίσουν να βράζουν.
Λίγο βορειότερα, στη Βρετανική Κολομβία του Καναδά, η μικρή πόλη Λύτον κατέγραψε την Τρίτη ρεκόρ θερμοκρασίας για τρίτη συναπτή ημέρα, φτάνοντας τους 49,5 βαθμούς Κελσίου, με τουλάχιστον 134 ανθρώπους να έχουν χάσει τη ζωή τους λόγω της έντονης ζέστης στην ευρύτερη περιοχή από την περασμένη Παρασκευή.
Παρόμοια ήταν η εικόνα και στη Σιβηρία την προηγούμενη εβδομάδα, με τη θερμοκρασία εδάφους τη Δευτέρα 21 Ιουνίου να ξεπερνά τους 48 βαθμούς Κελσίου στο Βερκογιάνσκ, εντός του Αρκτικού Κύκλου. Το ρεκόρ αυτό επετεύχθη σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο μετά την ιστορικά πρώτη καταγραφή θερμοκρασίας άνω των 38 βαθμών Κελσίου στον Αρκτικό Κύκλο, στην ίδια περιοχή.
Στα τέλη Μαΐου, το Αρκτικό Συμβούλιο, διακυβερνητικό φόρουμ όπου συμμετέχουν οι οκτώ χώρες που μοιράζονται περιοχές εντός του Αρκτικού Κύκλου, επιβεβαίωσε ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια η Αρκτική θερμαίνεται με ρυθμό τρεις φορές μεγαλύτερο από τον μέσο όρο του υπόλοιπου πλανήτη.
Στη Σιβηρία σημειώνονται για τρίτο συναπτό έτος πυρκαγιές σε ασυνήθιστα βόρειες περιοχές, με την περίοδο πυρκαγιών να έχει ξεκινήσει στην περιοχή από τις αρχές Μαΐου, τροφοδοτούμενη από τις λεγόμενες «πυρκαγιές ζόμπι», που σιγοκαίνε σε τυρφώδες έδαφος όλο τον χρόνο. Η περίοδος πυρκαγιών του 2020, ήταν η χειρότερη που έχει καταγραφεί ποτέ στον Αρκτικό Κύκλο, με τους ειδικούς να ανησυχούν πως η φετινή θα την ξεπεράσει.
Όλες αυτές οι εξελίξεις είναι σαφή δείγματα ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι κάτι το αόριστο που έρχεται στο μέλλον, αλλά βρίσκεται ήδη εδώ. Η παγκόσμια κοινότητα καθυστέρησε επιδεικτικά να εφαρμόσει πολιτικές πρόληψης του φαινομένου, και πλέον δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για αποφυγή, αλλά για διαχείριση της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Κάτι που γίνεται σαφές και με τις πολιτικές που προωθούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Η καπιταλιστική μετάβαση στην «πράσινη εποχή» αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει ότι μέχρι εδώ μας έφτασαν οι ονειρώξεις της αέναα αυξανόμενης ανάπτυξης, της άκρατης κατανάλωσης και της παραγωγής χάριν του κέρδους και όχι των ανθρώπινων αναγκών.
Τα εκπονημένα «πράσινα σχέδια», όπως το πιο πρόσφατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν απλά στάχτη στα μάτια των πολιτών, αφού δεν αντιμετωπίζουν τις θεμελιώδεις αιτίες του φαινομένου, ντύνοντας απλά τον καπιταλισμό με πράσινη φορεσιά.
Όπως σημειώναμε και πριν από σχεδόν δύο χρόνια, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν εδώ και καιρό πάρει την (πολιτική) απόφαση ότι η κλιματική κατάρρευση δεν μπορεί να αποφευχθεί. Προετοιμάζουν το έδαφος, όχι μόνο για τη συνέχιση της κερδοφορίας τους εις βάρος του πλανήτη, αλλά και για να σιγουρευτούν ότι η διαχείριση της κατάρρευσης θα πλήξει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, αφήνοντας τις δικές τους ζωές αλώβητες.
Η κλιματική καταστροφή είναι — και αυτή — ζήτημα ταξικό.
