Του Νικόλα Κοσματόπουλου*
Η αποκήρυξη της πολιτικής βίας ως μέσο απελευθέρωσης από κομμάτια της αριστεράς με αντάλλαγμα την αποδοχή τους από το αστικό σύστημα έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν παντού ασφαλίτες στο εσωτερικό κίνημα όπως και να μην «βλέπουν» τα βίαια απελευθερωτικά κινήματα στον Παγκόσμιο Νότο ως αλληλέγγυα, «κοντινά» αλλά και συχνά πιο προχωρημένα – πολιτικά και στρατηγικά – σε σχέση με αυτούς.
Ωστόσο, για όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις το ερώτημα πια είναι πώς μπορεί το ζήτημα αυτό από ταμπού σήμερα να γίνει σημείο εσωτερικής συζήτησης, συλλογικής οργάνωσης και στρατηγικής στόχευσης έτσι ώστε να μην εκτονώνεται σε ατομικιστικά αντανακλαστικά.
Μια κυβέρνηση που έχει χάσει οποιαδήποτε αξιοπιστία και πολιτική στήριξη καταφεύγει στην αστυνομική βία ως τελευταία γραμμή άμυνας. Και στα πλαίσια αυτά είναι πολύ πιθανό να τοποθετεί δικούς της στις τάξεις των διαδηλωτών που συγκρούονται. Αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό συνέβαινε από την εποχή των Μπολσεβίκων και των Μαύρων Πανθήρων.
Η αποτελεσματική πολιτική βία αυτήν την στιγμή είναι το ζητούμενο. Απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις. Αλλιώς η κυβέρνηση σφυράει αδιάφορα (ονομάζοντας ως «εκδηλώσεις μνήμης» μαζικές διαδηλώσεις οργής) και επενδύει στην πρακτορολογία για να απονομιμοποιεί την αντίσταση και να κερδίζει έδαφος.
Η μαζική, οργανωμένη κι αποτελεσματική απάντηση στην κυβερνητική βία μπορεί να αποτελέσει την θρυαλίδα κατάρρευσης αρκεί να γίνει με όρους συλλογικής δράσης, αυτοπροστασίας και πολιτικής στόχευσης.
*Ο Νικόλας Κοσματόπουλος είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βυρητού
Το κείμενο ανανεώθηκε λίγα λεπτά μετά τη δημοσίευση του καθώς εκ παραδρομής δεν είχαμε ανεβάσει την τελική εκδοχή.
