Όταν το Στέητ Ντηπάρτμεντ ανακαλύπτει την Ορθοδοξία

Αμερικανός να είναι και ό,τι θέλει ας είναι! Αυτό το δόγμα φαίνεται πως καθοδηγεί τους ταγούς της ελληνόφωνης Ορθοδοξίας, αν κρίνουμε από την πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριάρχη αφενός να δεχθεί την περασμένη εβδομάδα στο Φανάρι τον Ρεπουμπλικανό απερχόμενο επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, Μάικ Πομπέο, και αφετέρου να αναλυθεί σε υπερβολικούς και αχρείαστους επαίνους για τον επερχόμενο Δημοκρατικό Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, σε συγχαρητήρια επιστολή του.

Δεν πρόκειται απλώς για την εφαρμογή της αρχής «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», αλλά για μια σχέση βαθιάς ψυχολογικής (και άλλης) εξάρτησης με την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, την τόσο ξένη προς το πολιτισμικό αποτύπωμα της Ορθοδοξίας, την ώρα ακριβώς που, κατόπιν και αμερικανικών ενεργειών, ο Ορθόδοξος κόσμος κατακερματίζεται περαιτέρω και προσφέρει στον δοκιμαζόμενο πλανήτη το θέαμα ποικίλων παιχνιδιών εξουσίας και στενόκαρδων πολέμων δικαιοδοσιών με επιχειρήματα από περασμένους αιώνες.

Η παραδοσιακή Φαναριώτικη «διπλωματία» μοιάζει πλέον με σκιά του εαυτού της, χωρίς τη «διάκριση» να τηρεί αποστάσεις ασφαλείας από τους ισχυρούς του πλούτου και της πολιτικής, αλλά και χωρίς την επίγνωση των τεκτονικών αλλαγών που συντελούνται στον κόσμο και βυθίζουν στην παρακμή το κράτος στο οποίο (και μόνο) δείχνει να επενδύει πλέον όλες της τις ελπίδες.

Κολακεύουν, αλήθεια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι πολλές συνάφειες με τον πρώην αρχηγό της CIA Πομπέο, στο πλαίσιο μιας περιοδείας του τελευταίου με στόχο την αποσταθεροποίηση του Καυκάσου και του Ιράν και με κορύφωση την επίσκεψη στους παράνομους εβραϊκούς οικισμούς των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών; Θωρακίζει, άραγε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως υποστηρίζουν τόσα και τόσα «παπαγαλάκια» των μέσων ενημέρωσης, η υποδοχή Πομπέο, την ώρα που απέφυγαν να συναντήσουν τον επισκεπτόμενο Αμερικανό υπουργό οι πολιτικοί ιθύνοντες της Τουρκίας ή μήπως ενισχύει το αφήγημα του τουρκικού εθνικισμού περί του Φαναρίου ως «ξένου σώματος» που «συνωμοτεί» με τους εχθρούς της Τουρκίας; Έχει σοβαρούς λόγους η Κωνσταντινούπολη να προσφέρει χείρα βοηθείας σε πολιτικούς εν αποδρομή, όπως έπραξε και όταν συντόνισε πλήρως την ανακήρυξη του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου με τις ανάγκες της εκστρατείας επανεκλογής του Ουκρανού προέδρου Ποροσένκο, ο οποίος έμελλε να καταβυθιστεί στις κάλπες;

Αλλά το πρόβλημα δεν εξαντλείται σε μία επίσκεψη, ούτε αφορά αποκλειστικά το Φανάρι. Και μόνο η δραστηριότητα που έχει επιδείξει στον εκκλησιαστικό τομέα ο υφιστάμενος του Πομπέο, Τζέφρι Πάιατ, ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, είναι αποκαλυπτική. Μάλιστα η δραστηριότητα αυτή ξεδιπλώνεται και εκτός της χώρας διαπίστευσής του, με επαφές στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κ.ο.κ.

Υπάρχει αλήθεια ορθόδοξος εκκλησιαστικός ηγέτης στην Ελλάδα που να μην έχει συναντηθεί τουλάχιστον μία φορά τα τελευταία χρόνια με τον πολυπράγμονα Πάιατ; Από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, μέχρι δεκάδες μητροπολιτών (με ειδικό ενδιαφέρον για αυτόν της στρατηγικά τοποθετημένης Αλεξανδρούπολης), τον ηγούμενο Εφραίμ του Βατοπεδίου και διαπρεπείς ιερείς, ο Αμερικανός πρεσβευτής αναδεικνύεται με τις συναντήσεις του, όπως το εικονογραφεί και το το ενδεικτικό φωτογραφικό αφιέρωμα που ετοίμασε το «Κοσμοδρόμιο» σε έναν πρωτόγνωρο στα διπλωματικά χρονικά… ακτιβιστή της Ορθοδοξίας. Πρόκειται για πραγματική ανακάλυψη της… «οδού προς τη Δαμασκό» ή μάλλον για ένα νεοψυχροπολεμικό Pilgrim’s Progress.

Υποψιαζόμαστε ότι δεν είναι οι μεταφυσικές του ανησυχίες που τον καθοδηγούν και θεωρούμε ελάχιστα πιθανό να προετοιμάζεται για μοναχική κουρά ή ιερατική χειροτονία μετά τη συνταξιοδότησή του. Υπενθυμίζουμε ότι, πριν έρθει στην Αθήνα, ο Τζέφρι Πάιατ ήταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Κίεβο (και τηλεφωνικός συνομιλητής της υφυπουργού Βικτόρια Νούλαντ με τις… αθυρόστομες περί Ευρώπης απόψεις), τη στιγμή που η Ουκρανία βυθιζόταν στην πολιτική ανωμαλία, τη βία της ακροδεξιάς, τον εμφύλιο πόλεμο και την ασυδοσία των ολιγαρχών.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, που βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα των θεσμών, της εθνικής ιδεολογίας και της καθοδήγησης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα μετατρέπεται σε playground σκοτεινών αμερικανικών σχεδιασμών, χωρίς να θορυβείται κανείς. Μήπως θα έπρεπε;