του Ανδρέα Κοσιάρη
Ήταν Απρίλιος του 2015, όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης κατέβαινε για πρώτη φορά στη ζωή του σε «εργατική» πορεία — διότι σε ρατσιστικές είχε ξαναπάει.
Στεκόταν τότε «αλληλέγγυος» στον αγώνα των εργαζομένων της «Ελληνικός Χρυσός» για να μη σταματήσει η εξορυκτική διαδικασία στη Χαλκιδική, και χάσουν έτσι τις δουλειές τους. Ήταν για λίγο «φίλος των Εργατών» ο Άδωνις — πολύ συγκεκριμένων εργατών βεβαίως-βεβαίως, αλλά σίγουρα από φιλεργατικό συναίσθημα, όχι από ταύτιση με την εταιρεία. Είχε φορέσει και κράνος, χωρίς να ανησυχεί μην του χαλάσει το μαλλί, και βροντοφώναζε: «Δεν υπάρχει περίπτωση να τους αφήσουμε να σας κλείσουν τα σπίτια».
Και δεν ήταν ο μόνος. Εκεί ήταν κι ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Νότης Μηταράκης, ακόμα κι η Αντιγόνη Λυμπεράκη, εκπροσωπώντας τότε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη — όλοι τους ακραιφνείς εργατόφιλοι, αναμφισβήτητα.
Θα αφήσουμε στην άκρη τις καταγγελίες για εκβιασμούς και χρηματισμούς ώστε να υπάρξει συμμετοχή σε εκείνη τη «διαδήλωση». Θα αφήσουμε στην άκρη την άριστη εταιρική οργάνωσή της, με γιλέκα «Hellas Gold», βραχιολάκια της εταιρείας, χημικές τουαλέτες και άλλα άκρως ενδιαφέροντα που κατέρριπταν τον «αυθορμητισμό» της. Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε για το αν έχει σημασία η διατήρηση θέσεων εργασίας όταν μπαίνει στο ζύγι με την περιβαλλοντική καταστροφή, ούτε για το τι εναλλακτικές και βοήθεια θα μπορούσε να προσφέρει ένα κράτος στους εργαζόμενους, ώστε να μην «ξεσπιτωθούν». Ούτε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η τότε κυβέρνηση είχε μετριάσει εν τέλει τον «πόλεμο» με την Eldorado, και ήταν η εταιρεία που ανέστειλε μόνη της τις εργασίες, περιμένοντας προφανώς ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος στο μέλλον.
Όλα αυτά ανήκουν στο τότε — το μέλλον που περίμενε η Eldorado ήρθε και η αποικιακού χαρακτήρα συμφωνία που πάντοτε ήθελε να επιτύχει, υπερψηφίστηκε από 180 βουλευτές.
Τώρα όμως, που στη σύμβαση της «Ελληνικός Χρυσός» με το Δημόσιο αναφέρεται ρητά ότι η εταιρεία δεν έχει καμία υποχρέωση να προσλαμβάνει προσωπικό από τις τοπικές κοινότητες της Χαλκιδικής, τι θα ήθελαν να πουν στον Γεωργιάδη οι Χαλκιδικιώτες εργάτες της εταιρείας; Πόσο νιώθουν ότι τους δούλεψε ψιλό γαζί αυτός ο πολιτικός χαμαιλέων, παρέα με την εταιρεία της οποίας τα συμφέροντα τόσο πρόθυμα υπερασπίστηκαν; Πώς ακόμα θα κοιτάξουν στα μάτια τους συντοπίτες τους, με τους οποίους ήταν πρόθυμοι να παίξουν ξύλο, τους οποίους πρόθυμα ή απρόθυμα ρουφιάνευαν στην Αστυνομία, για να διωχθούν ως τρομοκράτες;
Θα μπορούσαν φυσικά να γνωρίζουν ότι η «στήριξη» του Άδωνι δεν ήταν παρά ένα προσωπείο, μια μάσκα που φόρεσε για μερικά λεπτά κι αμέσως έβγαλε. Άλλωστε ήδη τότε είχε αλλάξει πολλές μάσκες: από φανατικός δωδεκαθεϊστής είχε γίνει χριστιανορθόδοξος ταλιμπάν, από αντισημίτης είχε γίνει καλός φίλος του ΚΙΣ, από ακροδεξιός αποδέκτης συγχαρητηρίων του Παττακού είχε γίνει ευρωπαϊστής φιλελεύθερος.
Ας το θυμούνται αυτό τα «στρατιωτάκια» της «επένδυσης» στη Χαλκιδική, τώρα που η εταιρεία πήρε γη και ύδωρ και θα συνεχίσει χωρίς προοπτική επιπτώσεων την καταστροφή της στις Σκουριές. Τώρα που οι κάτοικοι των χωριών της περιοχής θα πρέπει να ξαναρχίσουν τον αγώνα κατά του περιβαλλοντικού εγκλήματος.
Ας το θυμούνται και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ανά την Ελλάδα, που μπορεί σε κάποια στιγμή να ξανακούσουν τον Γεωργιάδη να φορά τη μάσκα του «φίλου των Εργατών» και να ουρλιάζει ότι μάχεται για να «μην χάσουν τα σπίτια τους». Να θυμούνται ότι ο Άδωνις πάντα μάχεται για ένα σπίτι, το δικό του, και για όποιον μπορεί να τον βοηθήσει να λύσει εκείνο το πρόβλημα με την υγρασία του.
