Συνέντευξη στον Χρήστο Αβραμίδη
Δεκέμβρης 2014.Ολόκληρη η Ελλάδα κρατά την ανάσα της. Για 30 μέρες, ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τη χώρα. Το φάντασμα ενός νέου Δεκέμβρη της εξέγερσης. Ένας εικοσιενάχρονος φυλακισμένος δεν υποχωρεί ακόμα και όταν η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Είχε πει, μέχρι τη νίκη ή μέχρι το θάνατο. Και ξαφνικά, η κυβέρνηση που δεν είχε υποχωρήσει σχεδόν πουθενά μέχρι τότε, αναγκάζεται να κάνει πίσω. Η αλληλεγγύη νίκησε. Πολλές οι συλλήψεις και οι τραυματισμοί ως τότε, όμως ο αγώνας δικαιώθηκε. Είναι πια οριστικό: Ο Νίκος Ρωμανός μετά από τόσα βάσανα (και βασανιστήρια) θα παίρνει άδειες. Θα σπουδάσει. Ή τουλάχιστον αυτό ξέραμε τότε.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, ο Ρωμανός δεν έχει βγει ούτε μια φορά απ’ την φυλακή. Η απεργία πείνας του, επέβαλε μια νομοθετική αλλαγή στη δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά. Αλλά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το δικαίωμα παραμένει ανενεργό.
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ; Επικοινωνήσαμε με τον Νίκο Ρωμανό ο οποίος μας δήλωσε μέσα από τη φυλακή:
«Από τον νόμο που έχει ψηφισθεί δεν έχει υλοποιηθεί απολύτως τίποτα. Να κάνουμε μία σύντομη αναδρομή τι έχει συμβεί από τότε μέχρι και σήμερα. Από όταν ψηφίστηκε ο νόμος ο οποίος έλεγε ότι ο φοιτητής πρέπει να περάσει το ένα τρίτο των μαθημάτων του, εγώ πέρασα το ένα τρίτο όπως όριζε ο νόμος τον Φεβρουάριο του ίδιου χειμώνα που έγινε και η απεργία πείνας. Έγινε μετά η αίτηση στο συμβούλιο της φυλακής η οποία αυτή αίτηση ξαναστάλθηκε στον ειδικό εφέτη ανακριτή. Εδώ πέρα η αντίφαση είναι ότι η απεργία πείνας ουσιαστικά έγινε ακριβώς για να παρακαμφθεί ο ειδικός εφέτης ανακριτής. Και παρότι ψηφίστηκε ο νόμος η αίτηση ξαναστάθληκε εκεί. Η αίτηση προφανώς ήταν απορριπτική. Μεσολάβησε το καλοκαίρι. Το Σεπτέμβρη ξαναέγινε εκ νέου μία αίτηση στο συμβούλιο της φυλακής. Είχε πραγματοποιηθεί τότε και η κατάληψη στα ΤΕΙ Αθήνας από ορισμένους συντρόφους με αίτημα να δοθεί η εκπαιδευτική άδεια. Τότε μάλιστα είχε βγει και ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος και είχε δηλώσει ότι θα περάσει μια τροπολογία που ουσιαστικά φέρνει αυτή τη δυνατότητα. Ουσιαστικά δηλαδή μιλάμε για την ίδια τροπολογία που είχε ψηφιστεί κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας. Έληξε η κατάληψη στα ΤΕΙ. Αυτή η τροπολογία δεν ψηφίστηκε ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Ξανααπορρίφθηκε η αίτηση, πάλι από τον εφέτη ανακριτή, με το πρόσχημα ότι ήμουν υπόδικος. Και από τότε μεσολάβησε το δικαστήριο το οποίο τελείωσε, το τελευταίο. Και έχω κάνει ξανά αίτηση στο συμβούλιο της φυλακής και αυτή τη φορά δεν υπάρχουν κάποια άλλα νομικά κωλύματα που θα μπορούσε να εφεύρει κάποιος και η απόφαση αναμένεται να εκδοθεί μες στην επόμενη εβδομάδα».
Ακούστε εδώ το ηχητικό
Τον ρωτήσαμε αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, καθώς καθυστέρησε η Κοινή Υπουργική απόφαση, και μας απάντησε τα εξής:
«Προφανώς υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και ακόμα και όταν βγήκε η υπουργική απόφαση βγήκε με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορεί να δοθεί η άδεια. Και πέρα από αυτό έχει μια αξία να αναφερθεί ότι η απορριπτική δικαιολόγηση του εφέτη ανακριτή αφορούσε πολιτικούς λόγους. Δηλαδή οι αιτίες για τις οποίες απορρίφθηκε ήταν η πολιτική. Παρουσίαζε πολιτικά κείμενα που έχουν βγει μέσα από τη φυλακή και δικαιολογούσε την απορριπτική του εισήγηση με βάση πολιτικά κείμενα που έχουν βγει μέσα από τη φυλακή τα οποία κατά τη γνώμη του είναι λόγος για να απορριφθεί η άδεια».
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο λόγος που παρότι εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση, ο Ν.Ρωμανός, κρίθηκε με το καθεστώς που υπήρχε πριν την απεργία πείνας είναι ότι θεωρήθηκε υπόδικος, λόγω της δίκης που ήταν εν εξελίξει. Έχουμε δηλαδή το παράδοξο όπου ένας υπόδικος κρίνεται αυστηρότερα από έναν κατάδικο και παρόλο που και στις δύο περιπτώσεις ο νόμος προβλέπει αναγνώριση του δικαιώματος στην παιδεία.
Επικοινωνήσαμε με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο όμως απέφυγε να κάνει δηλώσεις για το θέμα
«Πάτησαν στην πλάτη του Νίκου τότε για να μπορέσουν να πάρουν ψήφους γιατί πλησίαζαν και οι εκλογές Και μετά κάναν το αντίθετο πράμα.» μας λέει η Βιργινία, σύντροφος του Νίκου Ρωμανού που παντρεύτηκαν το 2014 ενώ συνέχισε λέγοντας: «Κατάφερε να βγει μια νομοθεσία η οποία ευνοεί όλους τους νέους και μη για να μπορούνε να έχουν μια ανάσα ελευθερία, ότι και αν έχει συμβεί. Και είναι σωστό αυτό το πράγμα και πρέπει να γίνεται. Τώρα το πώς για το Νίκο κύλησε έτσι. Το νά’χει κάνει μια τεράστια απεργία πείνας, το νά’χει κινδυνεύσει η ίδια του η ζωή και εν τέλει να μην έχει καταφέρει τίποτα, είναι θέμα»
Ποια θα είναι η μοίρα του Νίκου Ρωμανού; Θα του δοθεί η άδεια να σπουδάσει στο ΤΕΙ Αθήνα; Ή θα συνεχιστεί αυτό που είχε αποκαλέσει «ειδική αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων»; Το «αστικό κράτος δικαίου» και η περιβόητη «συνέχειά του» αποφασίζουν. Αν κρίνουμε όμως από τους τρόπους που έχουν αντιμετωπίσει, τον Νίκο Ρωμανό στο παρελθόν, το σύγχρονο κράτος Λεβιάθαν θέτει ακόμα και το αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα σε μία διαρκή αμφισβήτηση…
