Στις αρχές αυτής της εβδομάδας, η Νέα Υόρκη ήταν η πολιτεία με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κρουσμάτων του κορονοϊού στις ΗΠΑ (πλέον είναι η δεύτερη, πίσω από την πολιτεία της Ουάσινγκτον). Ένα από τα πρώτα μέτρα που έχουν ληφθεί για τη μείωση της εξάπλωσης του κορονοϊού, όπου κι αν εμφανίστηκε μέχρι στιγμής, είναι το κλείσιμο σχολείων και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Όμως οι αρχές της πόλης της Νέας Υόρκης όχι μόνο δεν έχουν κλείσει κανένα από τα δημόσια σχολεία, αλλά το θεωρούν και ως ένα από τα τελευταία μέτρα που πρόκειται να πάρουν. Δεν είναι πιο χαζοί από τους κυβερνώντες σε άλλες περιοχές του κόσμου, αλλά έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο πρόβλημα.
Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα περίπου 114.000 παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία της πόλης και είναι άστεγα.
Όπως αναφέρουν σε ρεπορτάζ τους οι New York Times, η πόλη της Νέας Υόρκης έχει το μεγαλύτερο σύστημα δημόσιων σχολείων στη χώρα. Περίπου 750.000 εκ των μαθητών είναι φτωχοί, με 114.000 από αυτούς να είναι άστεγοι. Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο, για έναν πολύ μεγάλο αριθμό μαθητών, είναι το μοναδικό μέρος όπου μπορούν να έχουν σωστή διατροφή, να τους παρέχεται βασική ιατρική μέριμνα, ακόμα και να πλύνουν τα βρώμικα ρούχα τους.
Αν και πολλά σχολεία εκτός της μητροπολιτικής Νέας Υόρκης, στα σαφώς λιγότερο φτωχά προάστια, έχουν κλείσει, όπως και αρκετά πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα δημόσια σχολεία της πόλης παραμένουν ανοιχτά, διακινδυνεύοντας μία εκρηκτική έξαρση κρουσμάτων του κορονοϊού.
Αν το ανθρώπινο είδος καταφέρει να επιβιώσει από τις πολλές καταστροφές που το περιμένουν στο εγγύς μέλλον του, σε κάποια στιγμή θα υπάρξει αυτός ο περίφημος «ιστορικός του μέλλοντος».
Θα διαβάζει για τα πεπραγμένα μας και θα κουνά το κεφάλι λυπηρά κι απορημένα. Θα αναρωτιέται πώς ζούσαμε με τους εαυτούς μας. Πώς διάολο μας πήρε ο καπιταλισμός τα μυαλά και ενώ ξέραμε τι συμβαίνει γύρω μας, ζούσαμε δεχόμενοι το παράλογο ως μόνη λύση, το απάνθρωπο ως νόρμα και την ανθρωπιά ως ακρότητα.
Θα ντρέπεται για λόγου μας, κυρίως επειδή δεν ντρεπόμαστε εμείς.
Ανδρέας Κοσιάρης
