Από το λογαριασμό του Γιάννη Ανδρουλιδάκη στο Facebook
«Βλέπω ότι την τελευταία εβδομάδα έχει σκάσει στην πιάτσα μια χαλασμένη παρτίδα και ολοένα και περισσότεροι/ες μπαίνουν σε διάφορες συζητήσεις σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα και γράφουν: “Για την Παλαιστίνη ξέρετε μόνο να πείτε, για την Κύπρο δεν λέτε τίποτα”, εννοώντας ότι όσοι μιλούν για την Παλαιστίνη μισούν την Ελλάδα και όποιον μιλάει ελληνικά και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Με την επισήμανση ότι ο καθένας μπορεί να αγαπά και να μισεί ό,τι θέλει, χωρίς κάποιος να μπορεί να του κάνει κουμάντο σε αυτό, θα έλεγα ότι μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετές διαφορές ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Για παράδειγμα, οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους το οποίο δεν υπάρχει. Στο μεταξύ έχουν διαβατήρια του κατοχικού κράτους ή είναι απάτριδες, όπως γνωρίζουν όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και κατ’ ελάχιστον με το προσφυγικό. Αντίθετα, η Κύπρος έχει κρατική υπόσταση και ζητεί να της αποδοθούν παρανόμως κτηθέντα κατεχόμενα εδάφη -μέχρι να συμβεί αυτό οι πολίτες της έχουν πλήρη δικαιώματα και το κράτος συμμετέχει σε ισχυρούς διακρατικούς συνασπισμούς.
Ή ακόμα, να κάνουμε την παρατήρηση ότι ενώ στο Ισραήλ το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα είναι 80 φορές υψηλότερο από αυτό των Παλαιστίνιων, στην Κύπρο το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα των Τουρκο-κυπρίων είναι πέντε φορές μικρότερο από αυτό των Ελληνο-κυπρίων. Κάτι που κάνει την έννοια της χειραφέτησης πολύ σαφή στην πρώτη περίπτωση και πιο περίπλοκη στη δεύτερη.
Νομίζω όμως ότι το κύριο πρόβλημα στο ερώτημα των δεξιών και ακροδεξιών φίλων μας “γιατί δεν κάνουμε τίποτα και για την Κύπρο;”, είναι ότι αγνοούν ότι η αλληλεγγύη είναι κάτι που δίνεται σε μια υπαρκτή κίνηση. Εν προκειμένω, στην Παλαιστίνη, εκατομμύρια άνθρωποι διεκδικούν τη γη τους και την ελευθερία τους, αμύνονται στις επιθέσεις, επιστρέφουν στην ερειπωμένη βομβαρδισμένη πόλη τους για να μην επιτρέψουν να παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις. Μπορεί κανείς να δείξει αλληλεγγύη σε αυτό.
Στην Κύπρο, εδώ και δεκαετίες, για λόγους που δεν έχει μεγάλο νόημα να αναλυθούν εδώ, δεν υπάρχει κανένα αντικατοχικό κίνημα. Υπάρχουν ψήγματα στο βόρειο τμήμα, υπάρχουν πρωτοβουλίες για την επανένωση, αλλά αντικατοχικό κίνημα δεν υπάρχει -σίγουρα όχι από ελληνική σκοπιά, όπως το θέτουν οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί φίλοι μας.
Θα έλεγα λοιπόν ότι το αναμφίβολα ευγενικό και ανιδιοτελές αίτημά τους «να διαδηλώσουμε και για την Κύπρο», θυμίζει εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τους δέκα προσκόπους που συνεργάστηκαν για να περάσουν μια γριούλα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, κι όταν τους ρώτησαν γιατί χρειάστηκαν τόσοι πολλοί για μια τόσο απλή δουλεία, απάντησαν “Γιατί εκείνη δεν ήθελε”».
