Από το facebook του Δημήτρη Μπελαντή
Στο Αιγαίο, είναι σκόπιμο να βρεθεί μια ειρηνική λύση. Αυτό είναι το κύριο ζητημα. Καθε σύρραξη, ακόμη και σύντομη, θα έχει σημαντικό τραγικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και για τις δύο πλευρες. Γι αυτό και πρέπει να χρησιμοποιηθούν με επιμονή διπλωματικά και ειρηνικά μέσα.
Μια βασική κατεύθυνση θα μπορούσε να είναι η αμοιβαία παραίτηση Ελλάδας και Τουρκίας από την εξόρυξη υδρογονανθράκων, πράγμα που θα ήταν και οικολογικά ευεργετικό. Επισης, παρά το ότι η διαμάχη Τουρκίας – Δύσης, με αβέβαιη έκβαση, φαίνεται επιφανειακά διπλωματικά να ευνοεί την Ελλάδα, η υπόθεση εργασίας ότι ο άξονας ΗΠΑ- ΕΕ – Ισραήλ θα ανασχεσει την τουρκική επιθετικότητα, είναι καθαρό ότι και αυταπάτη αποτελεί και μπορεί να συντείνει στην ανάφλεξη.
Όμως, παρά την ισχύ των παραπάνω, η άποψη ότι δεν υπάρχει τουρκική επιθετικότητα και προσπάθεια ριζικής αλλαγής του γεωπολιτικού συσχετισμού στο Αιγαίο υπέρ της Άγκυρας και ότι όλα αυτά είναι φαντασιώσεις του ελληνικού εθνικισμού είναι απόλυτα λάθος. Παρά το ότι το ζήτημα των ΑΟΖ σίγουρα συνδέεται με οικονομικά συμφέροντα εκμετάλλευσης, ταυτόχρονα συναρτάται και με όψεις εδαφικής κυριαρχίας.
Αν η Ελλάδα δεχόταν την τουρκική άποψη για τις ΑΟΖ ως πακέτο, αυτό θα είχε συνέπειες και στο θέμα των χωρικών υδάτων αλλά και στο θέμα της αμυντικής ικανότητας των ελληνικών νησιών, καθώς ο οικονομικός χώρος, που κατοχυρώνει το διεθνές δίκαιο, είναι ταυτόχρονα και γεωστρατηγικός χώρος.
Ένας ορισμένος οικονομισμός ερμηνεύει τα πάντα στην σχέση ανάμεσα σε δύο χώρες ως άμεση αντανάκλαση της οικονομίας και της σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων μόνο. Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη οικονομία αλλά είναι και κάτι παραπάνω. Αν λ.χ δεχθούμε ότι το Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ, υπάρχει περίπτωση σε μια επόμενη φάση να δεχθούμε ότι δεν έχει σημασία σε ποιον ανήκει το Καστελόριζο, αδιαφορώντας έτσι για το σε ποιο κράτος θέλουν οι πολίτες του δημοκρατικά να ανήκουν; Μπορούμε να δεχτούμε ότι το Καστελόριζο μπορεί να γίνει μια δεύτερη Κύπρος;
Χωρίς να ιεραρχήσουμε ως αντικείμενο υπεράσπισης τα πετρέλαια, οφείλουμε να δεχτούμε ότι και τουρκική επιθετικότητα υπάρχει και, εφόσον προκύψει ζήτημα απώλειας εδαφικής ακεραιότητας, τότε υπάρχουν πράγματα που είναι υπερασπίσιμα. Δεν είναι όλοι οι πόλεμοι άδικοι, εφόσον ισχύει η αρχή ότι ως κράτος ούτε διεκδικούμε ούτε παραχωρούμε τίποτε.
Ούτε το γεγονός ότι το ’74 το ελληνικό κράτος ήρξατο πραγματικά χειρών αδίκων, συνεπάγεται ότι ο Αττίλας ήταν μια δίκαιη στρατιωτική κατάληψη. Νομίζω ότι και με την ειρήνη πρέπει να είμαστε αλλά και με την υπεράσπιση τουλάχιστον του εδαφικού στάτους κβο. Διαφορετικά, μεταβαίνουμε στον χώρο του παραλόγου. Και χαρίζουμε έναν τεράστιο πολιτικό χώρο στον ελληνικό εθνικισμό.
