από το λογαριασμό του Άλεξ Καλλίνικος* στο facebook
Λοιπόν, είδα επιτέλους το «Μια μάχη μετά την άλλη». Δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής του Πολ Τόμας Άντερσον, αλλά το απόλαυσα – δεν το βρήκα ούτε υπερβολικά μακρύ ούτε γεμάτο με εκρήξεις και φασαρία. Μια καλορυθμισμένη παραγωγή με ρυθμό, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλή υποκριτική, σενάριο, κινηματογράφηση και δομή.
Τι γίνεται όμως με την πολιτική του; Το New Yorker αποκάλυψε τις αυταπάτες του φιλελευθερισμού όταν έγραψε ότι η ταινία «διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική εκδοχή των Ηνωμένων Πολιτειών». Καθόλου. Από την αρχή βρισκόμαστε κατευθείαν στο κέντρο των σημερινών ΗΠΑ, με στρατιωτικοποιημένες επιδρομές του ICE και την αντίσταση που αυτές προκαλούν. Υπάρχει ένα είδος ιστορικής «τηλεσκόπησης», όπου πηδάμε από μια πολύ στιλιζαρισμένη εκδοχή της ένοπλης υπόγειας δράσης της δεκαετίας του ’60, δεκαέξι χρόνια μπροστά, σε κάτι που μοιάζει με το παρόν – με σμάρτφον και όλα τα σχετικά.
Βρίσκομαι στη μέση ενός από τα έργα που ενέπνευσαν την ταινία, του Βάινλαντ του Τόμας Πίντσον, το οποίο αποδίδει το κίνημα της δεκαετίας του ’60 αρκετά ρεαλιστικά με τον δικό του τρόπο, παρά τις πολλαπλές παραξενιές της πλοκής. Ίσως να φταίει η παλιά μου τροτσκιστική προκατάληψη, αλλά φαίνεται πως υπάρχει μια πολιτική μετατόπιση μέσα στην ταινία – από τον ναρκισσιστικό βανγκαρντισμό της αρχικής ένοπλης οργάνωσης προς μια πολύ μεγαλύτερη έμφαση στη μεθοδική μαζική οργάνωση, που ενσαρκώνεται στον χαρακτήρα του Μπενίσιο ντελ Τόρο.
Ο τίτλος «Μια μάχη μετά την άλλη» θα μπορούσε να σημαίνει «Ο αγώνας συνεχίζεται», και σε αυτό το σημείο τελειώνει η ταινία, με την υπέροχη Ουίλα (Τσέις Ινφίνιτι) να κατευθύνεται σε μια αντι-ICE διαδήλωση στο Όκλαντ.
Φυσικά, η ταινία δεν είναι τέλεια. Υπάρχει μια γερή δόση χολιγουντιανής οικογενειακής συναισθηματολογίας. Αλλά ακόμη κι εκεί, ένιωσα συμπάθεια για τον απελπισμένο, μαστουρωμένο Μπομπ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), όταν θρηνεί την ανάγκη της Ουίλα για τη μητέρα της που έχει φύγει προ πολλού:
«Δεν μπορώ να της φτιάξω τα μαλλιά! Δεν μπορώ να της φτιάξω τα μαλλιά!»
Ξέρω ακριβώς τι εννοεί.
Ο Άλεξ Καλλίνικος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο King’s College του Λονδίνου, ηγετικό μέλος του Socialist Workers Party στη Βρετανία και εκδότης του περιοδικού International Socialism.
