Στην ταινία η λίστα του Σίντλερ υπάρχει η περίφημη σκηνή όπου ένας ναζιστής αξιωματούχος κάνει την πρωινή του εξάσκηση στην σκοποβολή εκτελώντας από απόσταση γυναίκες μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται (και όχι σαν φάρσα) από ισραηλινούς στρατιώτες (από αυτούς που προστατεύει το Indymedia και η ελληνική κυβέρνηση) οι οποίοι εξασκούνται εδώ και χρόνια εκτελώντας ανήλικα παιδιά.
Ένα από τα πρώτα περιστατικά ήρθαν στο φως το 2004 όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης στόχευσε και εκτέλεσε μια δεκατριάχρονη Παλαιστίνια που περπατούσε κοντά σε ένα φυλάκιο με τη σχολική της τσάντα. «Θα την σκότωνα ακόμη και αν ήταν τριών χρονών» απάντησε σε έναν άλλο στρατιώτη που τον προειδοποίησε ότι ήταν απλώς ένα παιδί που γύριζε από το σχολείο.
Το κοριτσάκι λεγόταν Ιμάν αλ-Χαμς και ο ισραηλινός στρατιώτης άδειασε πάνω της και τις δέκα σφαίρες που υπήρχαν στο όπλο του. Η ισραηλινή στρατονομία τον άφησε ουσιαστικά ατιμώρητο καταλογίζοντας του μόνο «παράνομη χρήση όπλου».
Όπως ήταν φυσικό η σκοποβολή σε Παλαιστίνιους κλιμακώθηκε τα επόμενα χρόνια με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εν ψυχρώ εκτέλεση, τις προηγούμενες ημέρες, του νεαρού Παλαιστίνιου που αναζητούσε τους συγγενείς του στα ερείπια των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα.
Για αυτά τα παιδιά των Παλαιστινίων βέβαια, που γίνονται στόχος σκοποβολής, ο Σπίλμπεργκ δεν θα γυρίσει ταινία γιατί δεν πρόκειται να βρει χρηματοδότηση από το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ. Οι ζωές τους, στην καλύτερη περίπτωση θα σβήνουν από τους ναζιστές της εποχής μας (συγγνώμη, τους «στρατηγικούς συμμάχους» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) σε κάποιο βιντεάκι του youtube.
Η σύγκριση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων με τα ναζιστικά στρατεύματα και πολύ περισσότερο η σύγκριση της ισραηλινής κοινωνίας με τους Γερμανούς πολίτες της χιτλερικής Γερμανίας είναι φυσικό να προκαλεί αντιδράσεις σε μεγάλο τμήμα των υποστηρικτών του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
Προσωπικά θα έθετα το ερώτημα μήπως η ισραηλινή κοινωνία έχει φτάσει σε πολύ υψηλότερα ποσοστά αποκτήνωσης από τη ναζιστική κοινωνία; Οι Γερμανοί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αν και γνώριζαν τα εγκλήματα πολέμου που πραγματοποιούσαν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους, προτιμούσαν να τα αποσιωπούν. Στην χειρότερη περίπτωση, άνθρωποι όπως ο Αϊχμαν, δήλωναν ότι απλώς έκαναν το καθήκον τους, χωρίς όμως να πανηγυρίζουν για τις πράξεις τους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους ισραηλινούς πολίτες.
Ορισμένοι από τους ισραηλινούς πολίτες, οι οποίοι στηρίζουν σε ποσοστό 89% τη σφαγή στη Γάζα, θα συνεχίσουν να φωνάζουν “αύριο δεν έχει σχολείο γιατί σκοτώσαμε όλα τα παιδιά” και θα φοράνε T-shirt με έγκυες παλαιστίνιες στο στόχαστρο των πυροβόλων όπλων τους. Κάποιοι από αυτούς θα συνεχίσουν να τρώνε το ποπ κορν τους παρακολουθώντας το πυροβολικό τους να εξαφανίζει ολόκληρες περιοχές της Γάζας.
Δεν υπάρχει τίποτα ρατσιστικό (και στη συγκεκριμένη περίπτωση αντισημιτικό) στο να αναγνωρίζεις μια αποκτηνωμένη κοινωνία όταν τη βλέπεις. Πολλές άλλες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελληνικής, βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση και πολλές ακόμη θα βρεθούν στο μέλλον λόγω των πολιτικών και οικονομικών πιέσεων στις οποίες υπόκεινται. Αυτή όμως δεν είναι και η πεμπτουσία του φασισμού;
Αξίζει εδώ να ρίξουμε μια ματιά στον περίφημο ορισμό που έχει δώσει ο Ρόμπερτ Πάξτον και να αναζητήσουμε ομοιότητες με την εικόνα του σημερινού Ισραήλ:
«Ο φασισμός μπορεί να οριστεί ως μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και τον εξαγνισμό. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της στάσης, ένα κόμμα μαζικής απήχησης που αποτελείται από αφοσιωμένους εθνικιστές ακτιβιστές, οι οποίοι βρίσκονται σε ταραχώδη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εγκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και, χωρίς ηθικούς η νομικούς περιορισμούς, επιδιώκει να πραγματοποιήσει εσωτερικές εκκαθαρίσεις και να επεκταθεί εξωτερικά».
Αφορά αυτός ο ορισμός το σύνολο των Ισραηλινών πολιτών; Προφανώς όχι. Αλλά και στη ναζιστική Γερμανία δεν εκτελούσαν όλοι – το ανέθεσαν με δημοκρατικές διαδικασίες στον Χίτλερ.
Μια αποκτηνωμένη κοινωνία θα συνεχίσει να απολαμβάνει την ανοχή της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας» και όλοι οι φιλελεδες του twitter, που περνούν το χρόνο τους καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται, θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν αυτό το λουτρό αίματος.
Ίσως γιατί ο Παλαιστινιακός λαός αποτελεί το σημαντικότερο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Θα συνεχίσει να τους τρομάζει και να τους εξοργίζει, θυμίζοντας τους ότι μερικά γαλατικά χωριά δεν πεθαίνουν ποτέ. Έχουν το περίσσευμα αξιοπρέπειας που λείπει από τους αντιπάλους τους.
Aρης Χατζηστεφάνου
ΑΝΑΝΕΩΣΗ: Αφού γράφτηκε το κείμενο κυκλοφόρησε ένα ακόμη βίντεο στο οποίο ισραηλινοί στρατιώτες πανηγυρίζουν γιατί πυροβόλησαν ένα 18 χρονο παιδί στο πόδι. Ένας από αυτούς μάλιστα κοροϊδεύει τον τρόπο με τον οποίο το παιδί φεύγει κουτσαίνοντας για να σώσει τη ζωή του.
Όταν ομάδα Καναδών ακτιβιστών τους πλησίασε να ρωτήσει γιατί πυροβόλησαν το πιαδί, αυτοί ζήτησαν να τους βγάλουν φωτογραφίες για το κατόρθωμά τους.
Ο νεαρός Παλαιστίνιος που χτυπήθηκε.
