Πηγή: Peace News – Milan Rai*
Νωρίτερα αυτό το μήνα, ο Γιούρι Σελιαζένκο, εκτελεστικός γραμματέας του Ουκρανικού Πασιφιστικού Κινήματος, είπε στο Democracy Now!: «Και οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής έχουν το ίδιο χρέος να αποφύγουν την κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και πέρα από αυτή».
Συγκεκριμένα ανέφερε: «Η κλιμάκωση προς έναν μεγάλο πόλεμο στην Ουκρανία είναι περιττή. Η κυβέρνησή συμμετείχε σε αυτή, όταν πήραμε απερίσκεπτα το μέρος της Δύσης σε μια διελκυστίνδα για την εξουσία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να είμαστε μια ουδέτερη χώρα. Πρέπει να δεσμευτούμε για την ειρήνη. Ο λαός της Ουκρανίας, όπως και όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, θέλουν να ζουν ειρηνικά και να είναι ευτυχισμένοι. Και οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής έχουν το ίδιο χρέος να αποφύγουν την κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία και πέρα από την Ουκρανία και να εγκαταλείψουν τα πυρηνικά όπλα που απειλούν τη ζωή στον πλανήτη».
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η εισβολή και η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 ήταν παράνομη. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην ανατολική Ουκρανία από το 2014 είναι παράνομες. Οι πιο πρόσφατες απειλές της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας είναι παράνομες. Η «αναγνώριση» από τη Ρωσία της ανεξαρτησίας δύο αποσχισμένων ουκρανικών «δημοκρατιών» πριν από λίγες ημέρες είναι παράνομη. Η πλήρης επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, είναι επίσης παράνομη. Όλα αυτά είναι δεδομένα.
Είναι επίσης γεγονός ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ συνέβαλαν στη δημιουργία αυτής της κρίσης – εντάσσοντας σταθερά τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ και ανοίγοντας το δρόμο για να γίνει μέλος και η Ουκρανία. Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά αποτελεί αθέτηση των υποσχέσεων που δόθηκαν προς τη Σοβιετική Ένωση το 1990. Τον Απρίλιο του 2008, η συμμαχία είχε αναφέρει: «Το NATO καλωσορίζει τις ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας και της Γεωργίας για ένταξη στο NATO. Συμφωνήσαμε σήμερα ότι αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ». Αυτή η δέσμευση το 2008 πρόδωσε τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν τα δυτικά κράτη το 1990. Η υπόσχεση ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ έχει συμβάλει σημαντικά στην κρίση που αντιμετωπίζει τώρα ο κόσμος.
Το NATO δεν είναι απλώς «μια αμυντική συμμαχία». Η πρώτη κίνηση της συμμαχίας μετά τη σύστασή της το 1949 ήταν η παροχή όπλων στη Γαλλία για τον πρώτο πόλεμο του Βιετνάμ – καθώς η Γαλλία προσπαθούσε να ανακτήσει την αποικιακή κατοχή της στην Ινδοκίνα. Μέσω του Προγράμματος Αμοιβαίας Αμυντικής Βοήθειας του ΝΑΤΟ, η Γαλλία έλαβε σχεδόν 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια σε αμερικανικό στρατιωτικό υλικό το 1950 – 1952. Πιο πρόσφατα, το NATO διεξήγαγε παράνομους πολέμους εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας το 1999 και της Λιβύης το 2011. Σε καμία περίπτωση δεν είχε την υποστήριξη ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η Ρωσία φοβάται ότι οι μη πυρηνικοί πύραυλοι του NATO που βρίσκονται στην Ανατολική Ευρώπη μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον της. Το NATO είναι μια συμμαχία με πυρηνικά όπλα που διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα πρώτου πυρηνικού χτυπήματος σε οποιαδήποτε σύγκρουση. Αυτή η πολιτική ονομαζόταν «ευέλικτη ανταπόδοση». Το όνομα άλλαξε το 1990 σε «ύστατη λύση».
Πρέπει να καταδικάσουμε τη (δεύτερη) εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία; Ναι. Πρέπει να υποστεί κυρώσεις για την επίθεσή της στην Ουκρανία; Ναι. Πρέπει τα δυτικά ειρηνευτικά κινήματα να διαμαρτυρηθούν κατά της ρωσικής εισβολής; Ναι. Ωστόσο, το διπλό μας σύνθημα θα πρέπει να είναι: «Όχι στον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία. Όχι στην επέκταση του ΝΑΤΟ».
Το Ουκρανικό Πασιφιστικό Κίνημα εξέδωσε σήμερα δήλωση λέγοντας ότι «καταδικάζει όλες τις στρατιωτικές ενέργειες, τόσο από την πλευρά της Ρωσίας όσο και από την πλευρά της Ουκρανίας στο πλαίσιο της τρέχουσας σύγκρουσης»: «Καλούμε την ηγεσία και των δύο κρατών και των στρατιωτικών δυνάμεων να υποχωρήσουν και να καθίσουν στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Η ειρήνη στην Ουκρανία και σε όλο τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μη βίαιο τρόπο. Ο πόλεμος είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ως εκ τούτου, είμαστε αποφασισμένοι να μην υποστηρίξουμε κανένα είδος πολέμου και ταυτόχρονα να αγωνιστούμε για την εξάλειψη όλων των αιτιών του πολέμου».
Αν πιστέψουμε τη δήλωση του Πούτιν με την οποία κηρύττει τον πόλεμο, διαφαίνεται ότι η ρωσική κυβέρνηση δεν σχεδιάζει μια μακροπρόθεσμη κατοχή της Ουκρανίας όπως αυτή που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στο Ιράκ από το 2003 έως το 2011, ή ανάλογη αυτής που επέβαλαν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν από το 2001 έως 2021.
Φαίνεται ότι τα σχέδια του Ρώσου προέδρου θυμίζουν περισσότερο την περίπτωση του Παναμά. Τον Δεκέμβριο του 1989, οι ΗΠΑ εισέβαλαν για έξι εβδομάδας στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής προκειμένου να ανατρέψουν τον δικτάτορά της. Ο στρατηγός Μανουέλ Νοριέγκα (πράκτορας της CIA από τη δεκαετία του 1970) κρίνονταν πλέον ως αναξιόπιστος από τις ΗΠΑ.
Στην Ουκρανία, σήμερα, όμως, η επιβολή μιας φιλορωσικής κυβέρνησης στο Κίεβο θα ήταν πολύ πιο δύσκολη. Στον Παναμά, οι ΗΠΑ είχαν στη διάθεσή τους μια εύχρηστη μαριονέτα – έναν πολιτικό που είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές πριν ακυρωθούν από τον Νοριέγκα (σ.τ.μ. τον Γκιγιέρμο Εντάρα). Στην Ουκρανία, δεν υπάρχει φιλορώσος πολιτικός με παρόμοιο βαθμό νομιμοποίησης που να μπορεί να τοποθετηθεί από τις ρωσικές δυνάμεις.
Ο Πούτιν έχει πιθανώς εναλλακτικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης απλώς της διατήρησης τμημάτων της ρωσόφωνης περιοχής του Ντονμπάς, με στόχο τη δημιουργία ενός χερσαίου διαδρόμου προς την Κριμαία, που προσαρτήθηκε στη Ρωσία το 2014. Ίσως σκοπεύει να προσαρτήσει και αυτές τις ανατολικές περιοχές στη Ρωσία, επανασχεδιάζοντας τα σύνορα.
Η ρωσική εισβολή είναι τρομακτική για τους ανθρώπους σε όλη την Ουκρανία. Είναι επίσης ένας κίνδυνος και για τον υπόλοιπο κόσμο λόγω του κινδύνου ενός ευρύτερου πολέμου. Η εισβολή πρέπει να σταματήσει και η Ρωσία να αποσυρθεί.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ΄ότι μεγάλο μέρος της κάλυψης που λαμβάνει ο συγκεκριμένος πόλεμος οφείλεται στο γεγονός ότι συμβαίνει στην Ευρώπη και επηρεάζει τους Ευρωπαίους. Αυτό όμως φέρνει στο νου άλλους πολέμους και άλλες κρίσεις, όπου οι Ευρωπαίοι φέρουν σημαντική ευθύνη.
Όταν η Σαουδική Αραβία ξεκίνησε τον αεροπορικό της πόλεμο στην Υεμένη τον Μάρτιο του 2015 – επικεφαλής ενός συνασπισμού αραβικών κρατών που οργάνωσαν, εξόπλισαν, προμήθευαν και κατεύθυναν δυνάμεις στη χώρα – το βασίλειο περίμενε ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε μόνο μερικές εβδομάδες. Ωστόσο συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σχεδόν επτά χρόνια μετά. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανέφεραν στις 21 Φεβρουαρίου ότι μία από τις ιατρικές του ομάδες στο γενικό νοσοκομείο στο Abs είχε μόλις λάβει ένα 12χρονο κορίτσι και μια 50χρονη γυναίκα, «και τα δύο νεκρά κατά την άφιξη», καθώς και 10 τραυματίες πολίτες, «οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες και παιδιά, συμπεριλαμβανομένης μιας εγκύου». Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί προκλήθηκαν από «βομβαρδισμούς». Με άλλα λόγια, «αεροπορικές επιδρομές από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας».
Ο πόλεμος φαίνεται να έχει κλιμακωθεί τους τελευταίους μήνες.
Ο πόλεμος της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη τροφοδοτείται με βρετανικά όπλα και εκπαίδευση δισεκατομμυρίων λιρών ενώ υποβοηθήθηκε και από την ουσιαστική βρετανική διπλωματική υποστήριξη. Έχει οδηγήσει στη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο. Όταν η Σαουδική Αραβία εισέβαλε στην Υεμένη, δεν υπήρξε θύελλα διαμαρτυρίας. Δεν έγινε λόγος για κυρώσεις κατά του βασιλείου.
Είναι απολύτως σωστό να διαμαρτυρόμαστε για την τελευταία ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και είναι απολύτως σωστό να επιβάλλονται κυρώσεις στη Ρωσία για τα εγκλήματά της στην Ουκρανία. Ωστόσο, αυτές οι ενέργειες θα έχουν ηθική ισχύ μόνο, εάν εφαρμόσουμε τα ίδια πρότυπα και την ίδια τιμωρία στη σαουδαραβική εισβολή στην Υεμένη, όπου φέρουμε μεγάλο μέρος της ευθύνης ως Δύση για τα δεινά της περιοχής.
- Το Ουκρανικό Πασιφιστικό Κίνημα αποτελεί μια μικρή οργάνωση στην Ουκρανία με επικεφαλής τον δεξιό δημοσιογράφο – μπλόγκερ Ρουσλάν Κοτσάμπα. To 2021 o Κουτσάμπα είχε δεχθεί επίθεση με οξύ από νεοναζιστικές ομάδες γιατί καταδίκασε τις επιχειρήσεις του ουκρανικού στρατού στην ανατολική Ουκρανία. Το 2015 συνελήφθη και φυλακίστηκε για τα σχόλια του ενώ η Διεθνής Αμνηστία τον χαρακτήρισε «κρατούμενο συνείδησης».