Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η γειτονική μας χώρα οδεύει σε λιγότερο από δύο μήνες σε εκλογές όπου η σωτηρία του πολιτικού συστήματος έχει ανατεθεί στον άνθρωπο (μάλλον από …σίδερο) που το Νοέμβριο του 2011 κι ενώ η κρίση του ευρώ ήταν στο απόγειό της ανατράπηκε με ένα πραξικόπημα από το αλήστου μνήμης δίδυμο των Μερκοζύ, το οποίο θα ζήλευαν κι οι πιο ένδοξοι αυτοκράτορες της Ρώμης.
Κι έξι χρόνια μετά επιστρέφει ως σωτήρας, ενώ είναι σε όλους γνωστό ότι ο ρόλος του την επομένη μέρα των εκλογών θα είναι μόνο παρασκηνιακός…
Τα παραπάνω δεν αποτελούν ένδειξη φαιδρότητας. Μάλλον τεκμήρια απελπισίας και απόγνωσης ενός πολιτικού σκηνικού που τρώει τις σάρκες του είναι. Ο «καβαλιέρε» ανασύρεται από το περιθώριο της πολιτικής ζωής μόνο και μόνο επειδή μπορεί να καταφέρει ένα διπλό άθλο: Πρώτο, να ενώσει την κατακερματισμένη ιταλική Δεξιά, δηλαδή την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά και τους ακόμη πιο ακροδεξιούς Αδελφούς της Ιταλίας, με άξονα το δικό του κόμμα, Φόρτσα Ιτάλια.
Η σημασία αυτής της συμπόρευσης αναδεικνύεται από τις δημοσκοπήσεις καθώς από κοινού τα τρία κόμματα συγκεντρώνουν 34%, με βάση δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν πριν τις γιορτές. Μόλις πρόσφατα επίσης κέρδισαν τις περιφερειακές εκλογές στη Σικελία.
Ο δεύτερος (αλληλένδετος με τον προηγούμενο) άθλος και σπουδαιότερος τον οποίο καλείται να φέρει σε πέρας ο αγέραστος ιταλός μεγιστάνας είναι να αποτελέσει ανάχωμα στον Μπέπε Γκρίλιο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, που επιδεικνύει μια απρόβλεπτη αντοχή στο χρόνο. Όσοι πίστευαν ότι αποτελεί εφήμερο πολιτικό γεγονός διαψεύστηκαν.
Μάρτυρας το ποσοστό της τάξης του 26% που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, με το οποίο αναδεικνύεται ως πρώτο κόμμα. Τα πλήγματα που κατάφερε ο Μπερλουσκόνι στο κόμμα των αγανακτισμένων του Γκρίλιο είναι ωστόσο κυρίως πολιτικά. Η επανεμφάνιση του ιστορικού ηγέτη της ιταλικής Δεξιάς συνοδεύτηκε κι από μια αναδίπλωση στις σημαίες της κριτικής προς το ευρώ, που πιθανότατα είναι και το τίμημα που κατέβαλε για μια θέση στο πολιτικό προσκήνιο, δεδομένου ότι από τις αρχές της κρίσης ο Μπερλουσκόνι δεν έχανε ευκαιρία από το να ρίχνει την πέτρα του αναθέματος για την ιταλική κρίση στο κοινό νόμισμα.
Άλλες φορές ο ίδιος, άλλες φορές στενοί του συνεργάτες φλέρταραν με κάθε είδους πρόταση κατά του ευρώ: από το δημοψήφισμα για έξοδο μέχρι – το πιο πρόσφατο – την εισαγωγή διπλού νομίσματος έτσι ώστε το ευρώ να χρησιμοποιείται στο διεθνές εμπόριο και τον τουρισμό και η ιταλική λιρέτα στις εσωτερικές συναλλαγές για να εξασφαλίσει την αύξηση της ζήτησης.
Πλέον όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, όπως δήλωσε ο Καβαλιέρε, εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο ίδιος θα μοιράσει την τράπουλα τη νύχτα της 4ης Μαρτίου σε ένα παιχνίδι που μπορεί να κρύβει ανατροπές για την Ιταλία, στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως έχει παιχτεί ξανά και ξανά: Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού μεταξύ του αστερισμού της ιταλικής Δεξιάς από τη μια και του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος από την άλλη που μπορεί να κερδίζει ένα 25% αδυνατεί ωστόσο να εξασφαλίσει μια σταθερή κυβέρνηση. Κι όσο για ολόκληρη θητεία κανείς δεν το συζητάει. Άλλο άθλοι, άλλο θαύματα…
