Υπήρχε μια εποχή – όχι και πολύ παλιά – που αν αποκαλούσες κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκράτη μπορεί και να σε χτύπαγε.
Πως να του εξηγήσεις ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του ’70 και του ’80 ήταν βαθιά πιο προοδευτική και ριζοσπαστική ακόμη και από τις πιο ακραίες θέσεις του κόμματός του;
Αν ήθελες να τραβήξεις το σκοινί μπορούσες να τον αποκαλέσεις και χρηστιανοδημοκράτη της δεκαετίας του ’60 – υπενθυμίζοντάς του με νόημα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ντε Γκολ εθνικοποιούσαν επιχειρήσεις και έβγαζαν τη χώρα τους από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Εντάξει αυτό ήταν χοντρό.
Όταν βέβαια ήρθε η «αριστερά» στην εξουσία, επιχείρησε να αποτελέσει ηγετικό πυρήνα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας – τώρα που οι σοσιαλδημοκράτες έχουν γίνει συνώνυμο του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Ενός νεοφιλελευθερισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο», ο οποίος συναρπάζει ακόμη τις οικονομικές ελίτ αφού μπορεί να επιβάλει τα πιο σκληρά μέτρα και τις πιο καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις με πολύ μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις.
Και ύστερα ήρθε ο Σαραμάγκου.
Η φράση του «ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε» μπήκε ακόμη και στη βουλή χάρη στα φέιγβολάν της ΛΑΕ – έστω και λογοκριμένη.
Ελάχιστοι τόλμησαν να αντιδράσουν αυτή τη φορά. Και όσοι το έκαναν, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι η προσβολή που υπέστησαν ήταν μεγαλύτερη από την καταστροφή που προκαλούν με το ξεπούλημα της χώρας, απλώς έγιναν περίγελος.
Αυτή η φουκαριάρα η μάνα του ΣΥΡΙΖΑίου βουλευτή, όμως, τι να σκέφτεται;
Η ιστορία ίσως θυμίζει τον τίτλο ενός βιβλίου Στέφεν Γουάιλς: A scab is no son of mine – Αυτή η ψώρα (απεργοσπάστης) δεν είναι γιος μου.
Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία οικογενειών που διαλύθηκαν στα χρόνια της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων, στη Βρετανία της Θάτσερ, όταν ορισμένα μέλη πρόδιδαν την τάξη και τις αρχές τους και γίνονταν απεργοσπάστες. (διαβάστε για την σκληρή απαξίωση με την οποία αντιμετώπιζαν οι εργατικές συνοικίες τους scabs)
Άραγε να διαλύθηκε καμιά οικογένεια από τους βουλευτές και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως ζητάμε πολλά από την χριστιανοδημοκρατία του 60;
Άρης Χατζηστεφάνου
