Η εβδομάδα του ξεκίνησε με μια ομιλία που απευθυνόταν προς τα δύο κοινοβουλευτικά σώματα, πιστή αντιγραφή των ομιλιών προς το Έθνος που εκφωνούν κάθε χρόνο οι αμερικανοί πρόεδροι προαναγγέλλοντας τις κατευθύνσεις της πολιτικής του Λευκού Οίκου.
Η αναφορά στον περίφημο «άξονα του κακού» εκ μέρους του Τζορτζ Μπους τον Ιανουάριο του 2002, και κυρίως όσα ακολούθησαν, είναι επαρκές δείγμα της σημασίας που έχει για κάθε αμερικάνο πρόεδρο αυτή η ομιλία. Στη Γαλλία ποτέ δεν υπήρχε τέτοια παράδοση. Ούτε η ομιλία του Μακρόν θεωρήθηκε αντίστοιχου επιπέδου. Ο τηλεοπτικός φακός συνέλαβε υπουργούς του να μισοκοιμούνται, ενώ κορυφαία Μέσα εντός κι εκτός της Γαλλίας δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους. Το Politico χαρακτηριστικά τον κατηγόρησε για …αφλογιστία και την ομιλία ως μακρά περίληψη της προεκλογικής του πλατφόρμας!
Το αποτέλεσμα ωστόσο, δεν έχει τόσο σημασία όσο έχουν οι προθέσεις. Κι η πρόθεση του νέου γάλλου προέδρου είναι να επιφέρει βαθιές ρήξεις σε κάθε επίπεδο, σε μια άγρια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Μάλιστα, η επιλογή του να απευθυνθεί σε γερουσιαστές και βουλευτές μία μέρα πριν τον πρωθυπουργό του, Εντουάρ Φιλίπ, μπορεί πράγματι να έκρυβε μια δόση υπονόμευσής του, όπως τον κατηγόρησε η δεξιά αντιπολίτευση. Κυρίως όμως σηματοδοτούσε την πολιτική ευθύνη και την κάλυψη του προεδρικού Μεγάρου στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εξήγγειλε ο Φιλίπ την επομένη. Το πολιτικό σίριαλ που σταθερά προβάλλεται στη Γαλλία με τον πρόεδρο να αδειάζει πολιτικά τον πρωθυπουργό μετά από κοινωνικές αντιδράσεις και να τον αντικαθιστά δε θα επαναληφθεί στη θητεία του, σαν να διαμήνυε ο Μακρόν.
Και πράγματι οι εξαγγελίες του Φιλίπ έχρηζαν πολιτικής κάλυψης λόγω της επιθετικότητάς τους. Ανήγγειλε, για παράδειγμα, αύξηση στην τιμή των τσιγάρων κατά 43%, από 7 στα 10 ευρώ. Επίσης, πάγωμα των δημοσίων δαπανών για το 2018, κι άλλα μέτρα ώστε το έλλειμμα να παραμείνει κάτω του 3%. Οι ωδές στη δημοσιονομική σταθερότητα δεν απέτρεψαν τον γάλο πρωθυπουργό από την εξαγγελία σημαντικών μειώσεων στην εταιρική φορολογία από το 33% που είναι σήμερα στο 25% μέχρι το 2022, οπότε λήγει η θητεία του σημερινού προέδρου.
Κλειστά ωστόσο κράτησαν τα χαρτιά τους τόσο γάλλος πρόεδρος όσο και ο πρωθυπουργός για τη μητέρα των μαχών που πολύ σύντομα θα κλονίσει τη Γαλλία: την αντιπαράθεση για τις εργασιακές σχέσεις και το ωράριο εργασίας. Ο Μακρόν από την εποχή ακόμη που ήταν σύμβουλος του Ολάντ λοιδορούσε δημοσίως το 35ωρο, παρότι ήξερε ότι είναι κενό γράμμα, χαρακτηρίζοντας τη Γαλλία «Κούβα χωρίς ήλιο». Τώρα ήρθε η ώρα να κάνει πράξη τις εξαγγελίες του. Τα εργατικά συνδικάτα ήδη έχουν αρχίσει τις προετοιμασίες. Η CGT για παράδειγμα έχει ήδη προαναγγείλει γενική απεργία για τις 12 Σεπτεμβρίου, θέτοντας στο κέντρο των διεκδικήσεών της το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων. Ξεκαθαρίζει έτσι πώς δε θα μείνει αδρανής περιμένοντας από τον Μακρόν την πρώτη κίνηση.
Τα Ηλύσια πεδία από την άλλη ήδη οργανώνουν την πολιτική τους αντεπίθεση. Η εξαγγελία του Μακρόν για μείωση του αριθμού των βουλευτών και των γερουσιαστών κατά ένα τρίτο, μπορεί να χαϊδεύει τα αφτιά των πολιτών που θεωρούν τα δημόσια αξιώματα πηγές θεμιτού και αθέμιτου βιοιπορισμού κατά βάση ανεπάγγελτων, επί της ουσίας όμως δημιουργεί ολιγαρχικά κοινοβουλευτικά σώματα.
Όσο λιγότεροι είναι οι βουλευτές τόσο πιο εύκολα ελέγχονται από την οικονομικά κέντρα! Επιπλέον, η εξαγγελία του για αύξηση της αναλογικότητας στις κοινοβουλευτικές εκλογές με μαθηματική βεβαιότητα θα δώσει μεγάλη ώθηση στο Εθνικό Μέτωπο, που σήμερα υπο-εκπροσωπείται με 6 βουλευτές. Το είχε επιχειρήσει και ο Φρανσουά Μιτεράν το 1986 για να το ανακαλέσει ο διάδοχός του Ζακ Σιράκ λίγα χρόνια αργότερα.
Το κακό ωστόσο με την άνοδο της Άκρας Δεξιάς, που δε χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει ότι η τάση της στις δημοσκοπήσεις είναι μονής κατεύθυνσης, είχε ήδη συντελεστεί. Γιατί τώρα να είναι διαφορετικά τα αποτελέσματα; Δεν αποκλείεται ωστόσο αυτό ακριβώς να είναι το πολιτικό σχέδιο του Μακρόν: η περαιτέρω άνοδος της Άκρας Δεξιάς ώστε να δημιουργηθεί ένας νέος δικομματισμός που θα έχει στην μια άκρη του φάσματος τη Λε Πεν και στην άλλη τον ίδιο τον Μακρόν, ο οποίος φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που δημιουργεί η αργή και βασανιστική …τήξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως επιβεβαιώθηκε με τη νέα αποχώρηση του Μπενουά Αμόν.
Η αναμόρφωση του γαλλικού πολιτικού συστήματος, που είναι ούτως ή άλλως υπό εξέλιξη, σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να εξασφαλίσει την μακροημέρευση του Μακρόν καθώς κάθε πέντε χρόνια θα εμφανίζεται ως το μικρότερο κακό και πόλος έλξης του συνταγματικού τόξου. Κι ας αυξάνει ώρες εργασίας και φόρους, ας ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις, κοκ.
Τη δική της βαρύνουσα στήριξη στην υλοποίηση του νεοφιλελεύθερης έμπνευσης σχεδίου του Μακρόν θα προσφέρει η διεκδίκηση ενός αναβαθμισμένου ρόλου της Γαλλίας στο εξωτερικό. Η επίσκεψή του στο Μαλί για δεύτερη φορά από την ημέρα της εκλογής του και η θεαματική του επίσκεψη από ελικόπτερο στο πυρηνικό υποβρύχιο «Ο Τρομερός», θυμίζοντας Πούτιν, υποδηλώνουν το ενδιαφέρον της Γαλλίας να μετατρέψει την Αφρική σε δική της ενδοχώρα και επίσης, το ειδικό βάρος που διαθέτει στην ΕΕ, ως η μοναδική πυρηνική δύναμη μετά την αποχώρηση της Αγγλίας. Κατ’ επέκταση τις πολλές και διαφορετικές αξίες χρήσεις της Γαλλίας στο πλαίσιο της γαλλογερμανικής συμμαχίας.
