Του Αλέξανδρου Παπαγιάγκου
Εφημερίδα Πριν – 6/11/2017
Μία νεαρή μετανάστρια μετακομίζει στη βίλα ενός ζεύγους μεγαλοαστών που την προσλαμβάνουν ως παρένθετη μητέρα για το παιδί τους. Καθώς ο άντρας του ζευγαριού λείπει από το σπίτι, βλέπουμε τη γυναίκα του να πέφτει σε μία βαθιά κατάθλιψη και την νεαρή κοπέλα να παλεύει να κρατήσει συναισθηματική απόσταση από αυτό που συμβαίνει. Όλα αλλάζουν όταν ο άντρας λαμβάνει ένα απρόσμενο τηλεφώνημα.
Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, η τελευταία προσθήκη στο “New (weird) Greek Wave”, είναι μία ιστορία που κινείται διαρκώς ανάμεσα σε διαφορετικά genres και χρησιμοποιεί κάθε ένα από αυτά ως καμβά για ανηλεή σχολιασμό της παρακμασμένης ηθικής στην Ελλάδας της κρίσης.
Μέσα από την πορεία των ηρώων, αναδύονται όλες οι κοινωνικές και ηθικές συγκρούσεις της Ελλάδας του σήμερα σε ωμή μικρογραφία. Οι λούμπεν μεγαλοαστοί, προβάλουν μία ψευδή εικόνα πλούτου, καθώς εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τη φτωχή μετανάστρια, αυτό-βαυκαλιζόμενοι περισσότερο, παρά για να την εντυπωσιάσουν. Αυτή, με τη σειρά της, τους φθονεί και κάνει τη δική της προσπάθεια να χειραγωγήσει την κατάσταση και να προστατέψει τον εαυτό της, αλλοτριωμένη από το δέλεαρ του πλούτου.
Η οικονομική πίεση και ο κοινωνικός περίγυρος είναι που έρχονται τελευταία να εισβάλουν ορμητικά στην ιστορία και να φέρουν βίαια στην επιφάνεια όλες τις διαμάχες και τη διαφθορά που η κενή ψευδό-ηθική των μικρό-μεγαλοαστών συγκάλυπτε.
Το πραγματικό ενδιαφέρον, όμως, βρίσκεται στο πόσο διακριτικά είναι τα στοιχεία αυτά, στο πως, καθώς οι δυναμικές ανάμεσα στους ήρωες αλλάζουν, το ίδιο συμβαίνει και στο στυλ της ταινίας. Η ταινία ξεκινά ως δράμα, περνάει από το ψυχολογικό θρίλερ και καταλήγει, κατά μία έννοια, στο Horror, μέσα από αλλαγές που ακολουθούν απολύτως λογικά την εξέλιξη της ιστορίας και ενισχύουν τους κοινωνικούς παραλληλισμούς του σεναρίου με τρόπο ισχυρό.
Το σενάριο της ταινίας, γραμμένο από τον ίδιο τον Αβρανά σε συνεργασία (ξανά μετά το Miss Violence) με τον Κώστα Περούλη, αποπνέει, μέσα από το υποτονικό του στιλιζάρισμα, μία βαθειά οργή και μία θλίψη, που, όμως, μόνο τα ακριβή πλάνα του Αβρανά, θα μπορούσαν να εκφράσουν τόσο αποτελεσματικά, ώστε να κρατάνε τον θεατή σε διαρκή εγρήγορση.
Φυσικά, πολύ ισχυρή είναι και η επίδραση στην ταινία της αριστοτεχνικής φωτογραφίας του David Pimm που ενισχύει με τα αντιθετικά της περιβάλλοντα, το συναίσθημα διαρκούς σύγκρουσης της ιστορίας. Ενώ, η εικόνα συμπληρώνεται ακόμα καλύτερα από τις εκπληκτικές ερμηνείες του καστ που ενσωματώνονται πλήρως στο αφηγηματικό ύφος της ταινίας, με αποκορύφωμα την ένταση της Ελένης Ρουσσινού στο τρίτο και τελευταίο μέρος της ταινίας.
Πρόκειται, πραγματικά, για μία επίκαιρη, ειλικρινή αφήγηση, τόσο έντονα βιωματική που είναι δύσκολο να μεταφερθεί σε κείμενο. Ο Αλέξανδρος Αβρανάς, μετά την σύντομη εξόρμηση του στις αγορές του εξωτερικού με το True Crimes (Jim Carrey, Charlotte Gainsburg, Marton Csokas/2016), επιστρέφει με μία προσθήκη στο νέο, ελληνικό, κινηματογραφικό ρεύμα αντάξια του Miss Violence.
Mία ταινία καλοδουλεμένη σε κάθε επίπεδο και μία ιστορία ψυχοσωματικής επιβολής, που καυτηριάζει με τρόπο διακριτικό, αλλά σαφή, το κενό που αφήνει ο καπιταλισμός, στην ηθική, τον ανθρωπισμό μίας κοινωνίας, όταν τα “success stories” τελειώσουν και το μόνο που μείνει είναι η κρίση και η ανθρωποφάγος παρακμή.
Η ταινία «Love Me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά προβλήθηκε στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
