ΜΕΡΟΣ Α: Κένεντι – Κάστρο: «Νo cojones»
ΜΕΡΟΣ Β: Η μαφία του Κάμελοτ
ΜΕΡΟΣ Γ: Το παιχνίδι των μυστικών υπηρεσιών
ΜΕΡΟΣ Δ: Το τέλος του αμερικανικού ονείρου
INFO-WAR RADIO: Dead Kennedy
Ο φρουρός στο αρχηγείο της CIA στο Λάνκλει της Βιρτζίνια χαιρετούσε πλέον μηχανικά τον υπουργό Δικαιοσύνης. Ο Ρόμπερτ Κένεντι ξεκινούσε όλο και συχνότερα την ημέρα του συνομιλώντας με τους επικεφαλής της αμερικανικής κατασκοπείας. Ύστερα σήκωνε το τηλέφωνο και συνομιλούσε με τον αδερφό του στο Λευκό Οίκο ανταλλάσοντας απόψεις για τις μυστικές επιχειρήσεις της υπηρεσίας.
Ίσως κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ, με εξαίρεση τον Τζορτζ Μπούς τον πρεσβύτερο, ο οποίος διετέλεσε και ο ίδιος διευθυντής της CIA, δεν είχε τόσο άμεση εμπλοκή στις υποθέσεις των μυστικών υπηρεσιών. Η δαιδαλώδης υπηρεσία πληροφοριών είχε γίνει το καθημερινό παιχνίδι του Τζον και του Ρόμπερτ. Μέσα σε τρία μόλις χρόνια τα δυο αδέρφια είχαν επιμεληθεί προσωπικά τουλάχιστον 163 μυστικές αποστολές της CIA, ενώ ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ είχε χρειαστεί οκτώ χρόνια για να φτάσει τις 170.
Όπως αποκάλυψε ο βραβευμένος με πούλιτζερ Αμερικανός δημοσιογράφος Τιμ Γουάινερ, μια από τις πρώτες αποστολές που ανατέθηκαν στη CIA από τον Τζον Κένεντι ήταν η ανατροπή του αριστερού προέδρου της Βραζιλίας Τζοάο Γκουλάρτ – σχέδιο το οποίο εκτελέστηκε τελικά ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Κένεντι. Ακολούθησαν σχέδια για την ανατροπή του δικτάτορα της Αιτής Φρανσουά Ντιβαλιέ, του πρωθυπουργού της Βρετανικής Γουιάνας αλλά και αποσταθεροποιητικές επιχειρήσεις σε άλλες 11 χώρες από τη Βολιβία μέχρι το Πακιστάν και από την Ταϊλάνδη μέχρι το Ιράν.
Ελάχιστοι θυμούνται σήμερα ότι η ανατροπή του Ιρακινού ηγέτη Κασίμ, ο οποίος εξέφρασε προοδευτικές ιδέες του αραβικού εθνικισμού, οργανώθηκε στις ΗΠΑ επί προεδρίας Κένεντι –εξέλιξη που πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις φέρνοντας τελικά στην εξουσία τον Σαντάμ Χουσείν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η CIA προσέφερε στους πραξικοπηματίες που ανέτρεψαν τον Κασίμ λίστες με τα ονόματα χιλιάδων κομμουνιστών του Ιράκ οι οποίοι εξοντώθηκαν τους επόμενους μήνες.
Ίσως όμως η σημαντικότερη απόφαση που ελήφθη στους διαδρόμους της Ουάσινγκτον επί προεδρίας Κένεντι ήταν το πράσινο φως για την ανατροπή του ηγέτη της Νότιας Κορέας Νγκο Ντινχ Ντιεμ. Ο Ντιεμ θεωρούνταν αναποτελεσματικός στη μάχη εναντίον των αριστερών ανταρτών ενώ αρκετά στελέχη της CIA πίστευαν ότι ενδέχεται να οδηγηθεί σε συμφωνία συνεργασίας με την κομμουνιστική κυβέρνηση του Βορά. «Αυτού του είδους η ουδετερότητα ισοδυναμεί με υποχώρηση» έλεγε και ξανάλεγε και ο τότε επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Ντιν Ρασκ, φροντίζοντας η φωνή του να ακούγεται καθαρά μέχρι το οβάλ γραφείο του Τζον Κένεντι.
Η ανατροπή και δολοφονία του Ντίεμ καθώς και η απόφαση του Κένεντι να χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά βόμβες ναπάλμ και τοξικά ζιζανιοκτόνα (agent orange) εναντίων των Βιετκόγκ άνοιξε οριστικά τις πύλες του πολέμου. Μια απόφαση που εξακολουθεί να κατατρύχει τις ΗΠΑ.
Η δολοφονία
Τον δολοφόνησαν σοβιετικοί πράκτορες, άνθρωποι του Φιντέλ Κάστρο, εχθροί του Φιντέλ Κάστρο, υπάλληλοι της CIA, άνθρωποι του Πενταγώνου, εκτελεστές της Μαφίας. Ίσως καμία άλλη δολοφονία στην ιστορία δεν οδήγησε στη δημιουργία τόσων θεωριών συνομωσίας. Και ίσως σε καμία άλλη δολοφονία αυτές οι θεωρίες δεν επισκίασαν τόσο αποτελεσματικά τα βαθύτερα πολιτικά αίτια που όπλισαν το χέρι των εκτελεστών. Όποιος και αν πάτησε τη σκανδάλη είναι μάλλον προφανές ότι το έγκλημα είχε μείνει ημιτελές. Ο αντιπρόεδρος Λίντον Τζόνσον, παρά το γεγονός ότι προερχόταν από την σκληρή συντηρητική πτέρυγα των Δημοκρατικών, ουσιαστικά συνέχισε το έργο του δολοφονηθέντα προκατόχου του. Οι δημοκρατικές ελευθερίες συνέχισαν να ενισχύονται, τα δικαιώματα των μαύρων κέρδιζαν έδαφος, ο πόλεμος του Βιετνάμ κλιμακωνόταν και η Κούβα παρέμενε ένα ενοχλητικό αγκάθι στο θέατρο επιχειρήσεων του Ψυχρού Πολέμου.
Η λάμψη του Κένεντι είχε σβήσει οριστικά, ό,τι και αν ήταν όμως αυτό που ενοχλούσε τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του παρέμενε στη θέση του. Μόνο μετά τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι το πλοίο ήταν έτοιμο να αλλάξει πορεία. Οι Δημοκρατικοί που θεωρούσν βέβαιη τη νίκη στις εκλογές του 1968 κατατροπώθηκαν από τον Ρίτσαρντ Νίξον. Όταν πλέον το Δημοκρατικό Κόμμα έφτασε στη μεγάλη συνδιάσκεψη του Σικάγο για να εκλέξει τον υποψήφιο για την προεδρία, οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν αλλάξει οριστικά. Έξω από το συνεδριακό κέντρο, το συγκρότημα MC5 μοίραζε τους ήχους του σε χιλιάδες φοιτητές, στους λεγόμενους Γίπις (την ριζοσπαστικέ μετεξέλιξη των Χίπις) αλλά και σε εκπροσώπους οργανώσεων για την προστασία του περιβάλλοντος και των ατομικών δικαιωμάτων. Μέσα στο συνέδριο τιτανομαχούσαν διαφορετικά ρεύματα του Δημοκρατικού Κόμματος. Το παιχνίδι όμως ήταν ήδη χαμένο για τους μέσα και για τους έξω.
Άρης Χατζηστεφάνου
Περιοδικό GK, Καθημερινή Σεπτέμβριος 2009
