Στην ταινία Δαμάζοντας τα Κύματα, μια κοπέλα με ψυχικές διαταραχές αρχίζει να εκπορνεύεται, χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα, για να ικανοποιεί τις φαντασιώσεις του παράλυτου συντρόφου της, ο οποίος σιγοσβήνει από τη ζωή ύστερα από ένα εργατικό ατύχημα.
Αυτό μου θύμισε το εξώφυλλο των Νέων. Μια εφημερίδα που αδυνατεί (ή κάνει ότι αδυνατεί) να αφουγκραστεί τις σκέψεις της ελληνικής κοινωνίας μένει πιστή μέχρι το τέλος σε ένα σύντροφο, την ευρωζώνη, που ζει τις τελευταίες ημέρες σε κατάσταση παραλυσίας.
Όταν ακόμη και η Καθημερινή κατανόησε ότι εκτός από την οργή του κόσμου το ευρώ προκαλεί ανησυχία και σε ένα τμήμα της οικονομικής ελίτ, φρόντισε να ανοίξει ένα παραθυράκι διαλόγου για τη θέση της χώρας στη νομισματική ένωση. Το κάνει προφανώς για τους δικούς της λόγους, που μας αφήνουν αδιάφορους. Γιατί η έξοδος από την ευρωζώνη θα πρέπει να γίνει με μονομερείς κινήσεις της Ελλάδας και απόφαση των από κάτω και όχι των από πάνω. Τουλάχιστον όμως επιδεικνύει ορισμένα αντανακλαστικά.
Τα Νέα, θα πει κάποιος, μένουν πιστά στους ερωτικούς τους συντρόφους και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Άλλωστε έφαγαν καλά από εκεί για πολλά χρόνια. Οι τράπεζες (ο μεγάλος κερδισμένος της ευρωζώνης) τους χορηγούσε δάνεια με αέρα, όπως αποκάλυψε ο Ψυχάρης, κρατώντας τον ΔΟΛ ζωντανό παρά το γεγονός ότι με τους όρους της αγοράς θα είχε καταρρεύσει από καιρό.
Τώρα λοιπόν που και οι τράπεζες εγκαταλείπουν το συγκρότημα αυτό παραμένει πιστό. Εκπορνεύεται χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Ούτε καν για ένα ευρώ.
Άρης Χατζηστεφάνου