Πηγή: anemos antistasis
Νεκρή βρέθηκε μια γυναίκα στη θαλάσσια περιοχή της Επανομής Θεσσαλονίκης. Το πτώμα της εντοπίστηκε μέσα στη θάλασσα. Όπως επιβεβαίωσε το enikos.gr η σορός ανήκει στην πρώην Πρόεδρο των Συμβολαιογράφων Θεσσαλονίκης, Ιωάννα Μπιλίση-Χρουσαλά, γράφαμε χθες…
Η νεκρή συμβολαιογράφος, ως πρόεδρος του συλλόγου της στην Θεσσαλονίκη, είχε βάλει στο στόχαστρο το κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Με αφορμή και το κλίμα των ημερών όπου τράπεζες με την αγαστή συνεργασία συμβολαιογράφων ξεσπιτώνουν κόσμο μέσω των πλειστηριασμών, η αυτοκτονία της συμβολαιογράφου έγινε αφορμή για μία επίθεση στο Κίνημα κατά των πλειστηριασμών.
Συστημικά ΜΜΕ «θυμήθηκαν» την αντιπαράθεση του Κινήματος κατά των πλειστηριασμών την ημέρα της αυτοκτονίας της χρεώνοντας τους εμμέσως την ηθική αυτουργία.
Η αλήθεια είναι διαφορετική, αφού όπως γράψαμε η συμβολαιογράφος κατηγορούταν για υπεξαίρεση ποσού 500.000 ευρώ από πλειστηριασμούς και αυτός μάλλον ήταν ο πιο πιθανός λόγος που οδήγησε την Χρουσαλά στην αυτοκτονία. Η Ηθική των καθεστώτος όμως επιτάσσει να λερώνουμε με λάσπη το Κίνημα κατά των πλειστηριασμών.
Σε αυτή την «ανηθικότητα» ΜΜΕ και οπαδών των πλειστηριασμών παραθέτουμε την ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Ο Ηλίας Σμήλιος, μέλος της πρωτοβουλίας κατά των πλειστηριασμών στην Θεσσαλονίκη, που η θανούσα συμβολαιογράφος είχε κινηθεί εναντίον του, όχι με μία, ούτε με δύο, αλλά με τρεις διώξεις, στο άκουσμα του θανάτου της, έγραψε το παρακάτω ανθρώπινο σχόλιο, στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook:
«Το να πω ότι χαίρομαι για το θάνατο κάποιου, όποιος κι αν ήταν αυτός, δεν μου ταιριάζει ως άνθρωπο. Όχι λοιπόν καθόλου δεν χαίρομαι, όπως ίσως κάποιοι φαντάζονται, για το θάνατο της Ι. Μπιλίση-Χρουσαλά (προέδρου του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Θεσ/νίκης μέχρι τη συνταξιοδότησή της, το Δεκέμβρη του 2017) γιατί κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να χαρεί τα εγγόνια του και τα παιδιά του στα όσα χρόνια του ‘μειναν να ζήσει. Κάθε άνθρωπος όμως! Έτσι κι απ’ όλους αυτούς που θα εκφράσουν τη λύπη τους για το θάνατό της, περιμένω την ίδια λύπη να εκφράσουν και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που με το “έργο” της έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν (και τη ζωή τους ίσως κάποιοι…). Ειδικά δε από τους συναδέλφους της συμβολαιογράφους, μερικές απλές σκέψεις για τη ζωή να κάνουν, ως άνθρωποι να λειτουργήσουν κι άλλο δρόμο ν’ ακολουθήσουν…»
