Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα δυο από τις πιο προβεβλημένες περσόνες του πολιτισμού της εκσυγχρονιστικής Ελλάδας έδωσαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή με την οποία τους είχε γνωρίσει το ακροατήριό της.
Την ημέρα της παρακρατικής δολοφονίας δυο μελών της Χρυσής Αβγής ο Γρηγόρης Βαλιανάτος δήλωσε ότι «είμαστε όλοι χρυσαυγίτες». Λίγες ημέρες αργότερα η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου σημείωνε σε συνέντευξή της: «Αδιαφορώ αν με λένε ομοφοβική, είμαι ενάντια στην γελοιότητα του γκέι γάμου».
Προφανώς οι επιλογές δυο ανθρώπων να δηλώνουν νεοναζιστές ή ομοφοβικοί αποτελούν προσωπική τους επιλογή και δεν μας αφορούν. Παρόλα αυτά λόγω της συνεχούς έκθεσής τους στα φώτα της δημοσιότητας νομιμοποιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε τα παραδείγματά τους για την εξαγωγή ορισμένων πολύ πιο σημαντικών πολιτικών συμπερασμάτων.
Σε κάθε χώρα, το πλέον κοσμοπολίτικο τμήμα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ αναλαμβάνει να εκφράσει προοδευτικές κοινωνικές ιδέες οι οποίες είναι φαινομενικά ασυμβίβαστες με τις βαθιά αντιδραστικές και αντιλαϊκές θέσεις τους σε πολιτικά και οικονομικά ζητήματα.
Η περίπτωση του Μπαράκ Ομπάμα, μου εξηγούσε κάποτε ο Ταρίκ Αλί, εκφράζει ακριβώς αυτή την περίπτωση: στην εξωτερική πολιτική ο μαύρος πρόεδρος αποδείχθηκε χειρότερος ακόμη και από τον Τζορζ Μπους αφού κλιμάκωσε τις πολεμικές επιχειρήσεις που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του. O αριθμός των νεκρών αμάχων πολλαπλασιάστηκε, το Γκουαντάναμο έμεινε ανοιχτό ενώ οι παρακολουθήσεις ενισχύθηκαν. Στην οικονομική πολιτική αποδείχθηκε εξ’ ίσου πιστός υπηρέτης των συμφερόντων της Γουόλ Στριτ με όλους τους προηγούμενους προέδρους.
Αυτό που τον διέκρινε όμως από τον Μπους ήταν η φιλελεύθερη (όχι με την οικονομική έννοια του όρου) στάση που κράτησε σε μια σειρά θεμάτων που σχετίζονταν με τα δικαιώματα τον ομοφυλόφιλων κ.ο.κ.
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να εντάξει κανείς και την κοσμοπολίτικη «διανόηση» των δυο τελευταίων δεκαετιών στις ΗΠΑ αλλά και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Το παράδειγμα του Christopher Hitchens o οποίος ξεσπάθωνε εναντίον του θρησκευτικού σκοταδισμού ενώ παράλληλα ζητούσε το βομβαρδισμό του Ιράν είναι ενδεικτικό. Παρόμοια στάση είχε και η λεγόμενη ομάδα των νεο-αντιδραστικών της Γαλλίας, που γνώρισε την ακμή της στη δεκαετία του ’90 και τις αρχές του 21ου αιώνα – την περίοδο δηλαδή που η Ελλάδα γνώριζε τον πολιτισμικό σκοταδισμό των λεγόμενων νεο-ορθόδοξων.
Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι ότι τα κοσμοπολίτικα τμήματα της οικονομικής και μιντιακής μας ελίτ φλερτάρουν τόσο έντονα με την άκρα δεξιά και το φασισμό ώστε δικαιώνουν όσους υποστήριζαν ότι ο νεοναζισμός δεν είναι παρά το στρατιωτικό σκέλος του νεοφιλελευθερισμού – ή όπως το είχε θέσει ο Upton Sinclair: “Φασισμός είναι ο καπιταλισμός στον οποίο έχουμε προσθέσει και το φόνο».
Η ταύτιση απόψεων δεν αφορά πλέον μόνο ζητήματα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η προστασία των εφοπλιστών και η φοροασυλία του μεγάλου κεφαλαίου αλλά περνά και σε θέματα πολιτισμού.
Υπό αυτή την έννοια γίνεται ακόμη πιο σαφές ότι αυτές οι δυνάμεις της αντίδρασης συνασπίζονται μέρα με την ημέρα σε ένα άκρο. Και η απάντηση των υπολοίπων δεν μπορεί να είναι η προσπάθεια να αποφύγουν τη ρετσινιά του άλλου άκρου. Όταν ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα κινείται προς τα δεξιά ο ρόλος μας δεν είναι να ακολουθήσουμε το ρεύμα απευθυνόμενοι σε έναν ανύπαρκτο μεσαίο χώρο αλλά να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία.
Σε μια χώρα όπου τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται λόγω της οικονομικής κρίσης και η πόλωση της κοινωνίας μας καλεί να λάβουμε θέση απέναντι σε καθημερινά προβλήματα οφείλουμε να δηλώσουμε ότι είμαστε το άλλο άκρο.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι στους ομοφοβικούς και τους ρεσοφόρους κρυπτο-χρυσαβγίτες.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι σε όσους στηρίζουν μια πολιτική που οδηγεί χιλιάδες συμπολίτες μας στην αυτοκτονία και προετοιμάζει τις εκατόμβες θυμάτων για τις οποίες προειδοποιούν επιστήμονες εντός και εκτός της χώρας.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι σε όσους θεωρούν λαϊκισμό να μιλάς για τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι στην καταστρατήγηση της δημοκρατίας και του συντάγματος, είτε αυτή γίνεται από ροπαλοφόρους νεοναζί είτε από κουστουμαρισμένους συνταγματολόγους-αρχηγούς κομμάτων.
Είμαστε το άλλο άκρο απέναντι στα lifestyle περιοδικά και site που ζητούν απαγόρευση κυκλοφορίας των πολιτών σε περιόδους κρίσης και ανάθεση της εξουσίας στον εκάστοτε αρχηγό ΓΕΕΘΑ.
Είμαστε το άκρο της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της οικονομικής ισότητας.
Άρης Χατζηστεφάνου
Σχετικά θέματα:
