Πηγή: Χουάν Κόουλ
Ο στρατιωτικά άχρηστος, εντελώς απρόκλητος και πλήρως παράνομος αεροπορικός πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν διαφέρει σημαντικά από τους προηγούμενους πολέμους του στην περιοχή, οι οποίοι περιλάμβαναν χερσαίες εισβολές με τεθωρακισμένα και πεζικό.
Το Ισραήλ νίκησε την Αίγυπτο το 1956 και ξανά το 1967 με συνδυασμό αεροπορίας, τεθωρακισμένων και πεζικού. Υπέστη μια ανατροπή το 1973, όταν η Αίγυπτος κατάφερε να διασχίσει τη Διώρυγα του Σουέζ και να κατευθυνθεί προς ένα απροστάτευτο Ισραήλ, αν και η κατάκτηση του Ισραήλ δεν ήταν ο στόχος του τότε Προέδρου Ανουάρ Ελ Σαντάτ, και έτσι το Ισραήλ μπόρεσε να αντεπιτεθεί και να καταλήξει σε ισοπαλία. Η Αίγυπτος, κατά μία έννοια, κέρδισε στα σημεία.
Ομοίως, τα ισραηλινά τεθωρακισμένα, τα στρατεύματα και η αεροπορική ισχύς εκδίωξαν την Ιορδανία από τη Δυτική Όχθη το 1967. Αν και οι βομβαρδισμοί στην Ιορδανία και τον Λίβανο κατάφεραν να στρέψουν τον τοπικό πληθυσμό εναντίον των Παλαιστινίων προσφύγων που είχαν εκδιωχθεί από την Παλαιστίνη από τους Ισραηλινούς, το Ιράν δεν διαθέτει παρόμοιες εσωτερικές δημογραφικές διαιρέσεις.
Το Ισραήλ δεν διαθέτει χερσαίες δυνάμεις ή τεθωρακισμένα στο Ιράν, αν και ενδέχεται να έχει κάποιες μικρές μονάδες πληροφοριών ή ειδικών επιχειρήσεων στο έδαφος. Ο πόλεμός του κατά του Ιράν είναι αποκλειστικά εναέριος. Κανένας πόλεμος δεν έχει κερδηθεί ποτέ αποκλειστικά από αέρος. Παρά τις σημαντικές ικανότητες πληροφοριών του Ισραήλ και την ικανότητά του να στοχοποιεί στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες, δεν μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση μέσω διαδοχικών δολοφονιών. Η ισραηλινή υπηρεσία ασφαλείας πιστεύει ακράδαντα ότι η δολοφονία ηγετών μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση οργανώσεων. Αυτή η πεποίθηση είναι λανθασμένη και η ανακρίβειά της έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, πιο χαρακτηριστικά από την ανθεκτικότητα της Χαμάς.
Όπως επισημαίνει ο Ματ Φιτζπάτρικ, αν σκοτωθούν Ιρανοί στρατηγοί, θα προαχθούν συνταγματάρχες. Η δολοφονία του Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, του Θρησκευτικού Ηγέτη του Ιράν, θα οδηγούσε απλώς τη 88μελή Συνέλευση των Ειδικών (Majles-e Khobregan-e Rahbari) — το ιρανικό αντίστοιχο του Κολεγίου των Καρδιναλίων του Βατικανού — να εκλέξει έναν νέο Υπέρτατο Ηγέτη (Rahbar-e Mo`azzam). Η κυβέρνηση του Ιράν, με τέσσερις εξουσίες, είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Η Συνέλευση των Ειδικών, το Συμβούλιο Επαγρυπνούσας Διάκρισης, η δικαστική εξουσία και το γραφείο του Υπέρτατου Ηγέτη στελεχώνονται όλα από θεολογικά εκπαιδευμένους κληρικούς κύρους. Επιπλέον, υπάρχει και πρόεδρος και κοινοβούλιο που εκλέγονται από τον λαό.
Το Ιράν είναι μια χώρα με 90 εκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή ελαφρώς πολυπληθέστερη από τη Γερμανία, και η γεωγραφική του έκταση ισούται με το άθροισμα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας. Δεν είναι, για να το πούμε έτσι, ένας “εύκολος” αντίπαλος. Όταν ο Τζορτζ Μπους εισέβαλε απερίσκεπτα στο Ιράκ, επρόκειτο για μια χώρα μόλις 25 εκατομμυρίων και γεωγραφικά πολύ μικρότερη από το Ιράν. Και ούτε τότε ήταν περίπατος.
Εκτός αν ένας εχθρικός στρατός καταλάβει την Τεχεράνη, όπως ο αμερικανικός στρατός κατέλαβε τη Βαγδάτη το 2003, αυτή η τετρακλαδική κυβέρνηση δεν μπορεί να ανατραπεί από ξένη δύναμη. Ο βομβαρδισμός της πρωτεύουσας δεν θα φέρει αποτέλεσμα.
Ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου μπορεί να ελπίζει ότι σκοτώνοντας υψηλόβαθμους στρατηγούς και ίσως και κάποιους πολιτικούς ηγέτες, θα αποδυναμώσει την κυβέρνηση αρκετά ώστε να επιτρέψει σε δυνάμεις της αντιπολίτευσης να κάνουν επανάσταση. Ωστόσο, είναι απίθανο η πολιτική αντιπολίτευση να μπορούσε ή να ήθελε ουσιαστικά να συνεργαστεί μετά την ισραηλινή επίθεση. Οι περισσότεροι Ιρανοί είναι πάνω απ’ όλα εθνικιστές. Υπάρχουν ορισμένοι δοσίλογοι τόσο διψασμένοι για εξουσία που θα συμμαχούσαν με το Ισραήλ, όπως η σέκτα των Μουτζαχεντίν του Λαού (MEK), που έχει στρατολογήσει τόσους πολλούς Αμερικανούς πολιτικούς στην Ουάσιγκτον, αλλά πρόκειται για μια μικρή και απεχθή ομάδα.
Οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν το Βιετνάμ για μία δεκαετία και παρ’ όλα αυτά έχασαν τον πόλεμο, παρότι διέθεταν 500.000 στρατιώτες στο έδαφος. Βομβάρδιζαν το Αφγανιστάν για είκοσι χρόνια και πάλι έχασαν τον πόλεμο, παρότι κατά καιρούς διέθεταν 100.000 στρατιώτες στο έδαφος. Η αεροπορική ισχύς από μόνη της θα είχε φέρει ακόμη λιγότερα αποτελέσματα.
Άρα ακόμα και αν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κάνει το απερίσκεπτο βήμα να συμμετάσχει στον βομβαρδισμό μαζί με το Ισραήλ, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια στρατιωτικά οφέλη θα μπορούσαν να προκύψουν.
Το Ιράν είναι σιιτική χώρα με έντονη αφοσίωση στους μάρτυρες, και το να μετατραπούν οι Σιίτες σε μάρτυρες δεν θα τους λυγίσει.
Η ισραηλινή εκστρατεία βομβαρδισμών πιθανότατα καθυστέρησε το ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα εμπλουτισμού του Ιράν για μερικές εβδομάδες, αλλά δεδομένου ότι η χώρα διαθέτει μεγάλη τεχνολογική και επιστημονική τεχνογνωσία, καθώς και δικά της ορυχεία ουρανίου, αυτοί οι βομβαρδισμοί δεν μπορούν να εξαλείψουν τις γνώσεις της για την πυρηνική τεχνολογία.
Αυτή η καθυστέρηση μοιάζει να είναι το μόνο πλεονέκτημα που ενδεχομένως απέσπασε το Ισραήλ από τον πόλεμο. Δεδομένου ότι δεν πιστεύω πως ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ επιθυμεί ή θα επέτρεπε ένα πραγματικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, δεν θεωρώ ότι ο Νετανιάχου αποκόμισε κάποιο ουσιαστικό κέρδος από αυτές τις ενέργειες.
Όλοι όσοι επιδίωξαν σοβαρά την απόκτηση πυρηνικής βόμβας — Ινδία, Πακιστάν, Βόρεια Κορέα — κατάφεραν να την κατασκευάσουν σχετικά γρήγορα. Αν το Ιράν ήθελε μια βόμβα, θα την είχε ήδη.
Αυτό που επιθυμεί η Τεχεράνη είναι η πυρηνική της ικανότητα να λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας απέναντι σε ενδεχόμενη εισβολή. Αυτό αποκαλείται μερικές φορές «επιλογή Ιαπωνίας» ή «πυρηνική λανθάνουσα κατάσταση». Ένα από τα διδάγματα του παρόντος πολέμου φαίνεται να είναι ότι μια χώρα που επιδιώκει αποτροπή μέσω πυρηνικής λανθάνουσας ικανότητας, χωρίς να κατασκευάσει πραγματικά βόμβα, χρειάζεται εξαιρετικά ισχυρή αεροπορία για να προστατεύσει το αναπτυσσόμενο πυρηνικό της πρόγραμμα.
Το Ισραήλ, επιπλέον, είναι απίθανο να μπορέσει να συνεχίσει τον αεροπορικό του πόλεμο κατά του Ιράν για πολύ ακόμη. Ορισμένες αναφορές υποδεικνύουν ότι θα χρειαστεί να σταματήσει μέσα σε μια εβδομάδα. Το Ισραήλ έχει δεχτεί πολύ περισσότερες ζημιές από όσες είχαν προβλέψει ο Νετανιάχου και οι φανατικοί του — στο διυλιστήριο της Χάιφα, στα κεντρικά της Μοσάντ (μυστικές υπηρεσίες), και σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Οι Ιρανοί έχουν μάλιστα απειλήσει να πλήξουν τον ισραηλινό πυρηνικό αντιδραστήρα στη Ντιμόνα, αν και αυτό θα ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη κίνηση εναντίον μιας πυρηνικής δύναμης. Όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερος γίνεται όμως και ο πειρασμός.
Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος το Ιράν να απαντήσει σε μια παρατεταμένη εκστρατεία βομβαρδισμών σαμποτάροντας τις πετρελαϊκές βιομηχανίες των γειτονικών του χωρών, κάτι που θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τον υψηλό πληθωρισμό στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Όπως επισημαίνουν πολλοί παρατηρητές, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος η ιρανική κυβερνητική ελίτ να αντλήσει το συμπέρασμα από την αδυναμία της να αντιδράσει, ότι η αντίθεση του Χαμενεΐ στην κατασκευή πυρηνικού όπλου είναι απλώς λανθασμένη. Αν και δεν μπορώ να φανταστώ τον Χαμενεΐ να αλλάζει γνώμη επί του θέματος, είναι 86 ετών και μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί ότι η Συνέλευση των Ειδικών θα μπορούσε να εκλέξει ως διάδοχό του κάποιον πρόθυμο να εγκρίνει ένα στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Το Ιράν θα μπορούσε πιθανότατα να κατασκευάσει μια βόμβα μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, εάν δινόταν εντολή στους επιστήμονες και μηχανικούς του να αναλάβουν αυτό το έργο.
