Πηγή: Σουμάγια Γκανούσι | Middle East Eye
Η εργαλειοποίηση της πείνας ξυπνά τις μνήμες των εβραϊκών γκέτο, καθώς οι Παλαιστίνιοι ωθούνται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Μια γυναίκα γονατίζει στη σκόνη.
Είναι αδύναμη, τρέμει – όχι ηλικιωμένη, αλλά η πείνα την έχει γεράσει. Τα κόκαλά της ξεπροβάλλουν μέσα από ένα φθαρμένο φόρεμα. Το πρόσωπό της είναι στάχτη. Τα δάχτυλά της σκαλίζουν το έδαφος.
Γύρω της, άλλοι λυγίζουν επίσης – όχι για προσευχή, αλλά από απελπισία, ξύνοντας το χώμα για αλεύρι. Ούτε καν ολόκληρους κόκκους. Μόνο υπολείμματα. Ψίχουλα. Ό,τι δεν έχει πάρει ακόμα ο άνεμος, οι μπότες και οι βόμβες.
Και τότε σπάει.
Βυθίζεται εντελώς στο χώμα, σαν να είναι το βάρος της πείνας πολύ βαρύ για να το αντέξει. Και κλαίει, όχι σιωπηλά, αλλά με μια ορμή που σχίζει τη σιωπή του κατεστραμμένου δρόμου: «Τα παιδιά μου θα φάνε αλεύρι ξυσμένο απ’ το έδαφος».
Κλαίει πάνω στο χαλίκι.
Αυτό δεν είναι απλός λιμός. Είναι ο σκόπιμος εξανδραποδισμός ενός λαού, είναι ώθηση πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Αυτή είναι η «ανθρωπιστική βοήθεια» στη Γάζα.
Όχι διανομή, αλλά καταπίεση. Όχι ανακούφιση, αλλά τελετουργικός εξευτελισμός.
Δόσεις οδύνης
Το αλεύρι είχε παρακρατηθεί για εβδομάδες – αποθηκευμένο για να χρησιμοποιείται ως δόλωμα. Εξαντλημένες οικογένειες περπατούσαν χιλιόμετρα, περνώντας από πτώματα και κρατήρες, για να φτάσουν στα σημεία διανομής – μόνο για να βρουν κλουβιά, στρατιώτες και drones. Όταν έτρεχαν προς την τροφή, τους πυροβολούσαν.
Πάνω από 30 Παλαιστίνιοι σφαγιάστηκαν την Κυριακή και πάνω από 170 τραυματίστηκαν κοντά σε σημείο διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Ράφα, όταν ισραηλινές δυνάμεις άνοιξαν πυρ σε λιμοκτονούντες αμάχους. Η ρίψη είχε συντονιστεί από το Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας Γάζας (GHF) με την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Η βοήθεια έγινε παγίδα. Και η πείνα, πρόσχημα για σφαγή.
Έχουν χτίσει μια γραφειοκρατία της πείνας, ονομάζοντάς την «ανθρωπιστικό ίδρυμα».
Αλλά ας το πούμε όπως είναι: Η GHF δεν παραδίδει βοήθεια, παραδίδει έλεγχο. Δεν μοιράζει τρόφιμα, αλλά δυστυχία.
Ο θάνατος δεν έρχεται μόνο με βόμβες, αλλά και με έναν ψίθυρο στην κοιλιά: άδεια, άδεια, άδεια.
Ακόμα και οι ποσότητες που υπόσχονται – 1.750 θερμίδες ανά άτομο – δεν επαρκούν για την αποφυγή υποσιτισμού (το ελάχιστο είναι 2.100 θερμίδες σύμφωνα με τον ΠΟΥ). Αλλά οι περισσότεροι δεν παίρνουν καν αυτό – γιατί το φαγητό ποτέ δεν φτάνει.
Τον Απρίλιο του 2024, οι άνθρωποι στη βόρεια Γάζα επιβίωναν με μέσο όρο 245 θερμίδες την ημέρα – λιγότερο κι από ένα κονσερβοκούτι κουκιά, σύμφωνα με την Oxfam.
Παππούδες μασούν αλεύρι με άμμο. Μωρά τρέφονται με φύλλα. Το σώμα αρχίζει να τρώει τον εαυτό του. Ο νους θολώνει. Η ανάσα βαραίνει.
Δεν είναι τυχαίο. Είναι αντιγραφή.
Το 1941, οι Ναζί εκπόνησαν το Σχέδιο Πείνας, μια στρατηγική λιμοκτονίας για εξόντωση αμάχων και Εβραίων και σίτιση του στρατού. Πάνω από 7 εκατομμύρια εξοντώθηκαν βάσει σχεδιασμού, όχι ως «παράπλευρες απώλειες».
Η ναζιστική κατανομή τροφής αντικατόπτριζε τη ρατσιστική ιεραρχία: 100% για τους Γερμανούς, 70% τους για Πολωνούς, 30% για τους Έλληνες και 20% για τους Εβραίους.
Στα γκέτο το φαγητό έγινε όπλο. Το κρέας και το ψωμί ελέγχονταν. Τα ράφια ήταν άδεια. Η πείνα δεν ήταν αποτυχία – ήταν πολιτική.
«Ότι καταδικάζουμε 1,2 εκατομμύρια Εβραίους να πεθάνουν από πείνα πρέπει να αναφερθεί ελάχιστα», έγραψε ο ναζί διοικητής Χανς Φρανκ.
Σήμερα, πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα οδηγούνται, σκόπιμα, σε λιμό. Όχι κάποιοι. Όλοι.
Και όμως – όπως τότε – το σχέδιο της GHF θα καλύψει μόνο 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους, αποκλείοντας το υπόλοιπο του πληθυσμού.
Και αυτό δεν πρέπει ποτέ να αναφερθεί «ελάχιστα».
Ακόμα και αν πετύχει το σχέδιο, ο μέσος Παλαιστίνιος θα λαμβάνει λιγότερες από 1.000 θερμίδες την ημέρα – επίπεδα αντίστοιχα με το γκέτο της Βαρσοβίας.
Ο Εμπαιγμός των ετοιμοθάνατων
Η Γάζα είναι πλέον το πιο πεινασμένο μέρος στον κόσμο – η μόνη περιοχή όπου το 100% του πληθυσμού κινδυνεύει από λιμό, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Και την ίδια ώρα, ο Υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ, Μπεζαλέλ Σμότριτς, δήλωνε ότι ούτε «ένα σπυρί σιτάρι» δεν πρέπει να εισέλθει στη Γάζα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οργάνωση UK Lawyers for Israel ειρωνεύτηκε πως ο πόλεμος ίσως «βοηθήσει στη μείωση της παχυσαρκίας» στη Γάζα.
Αυτό δεν είναι απλώς σκληρότητα. Είναι περιφρόνηση. Είναι εμπαιγμός των ετοιμοθάνατων.
Η Γάζα δεν είναι πεδίο μάχης. Είναι φυλακή. Είναι νεκροταφείο.
Ο πρώην διευθυντής της GHF – πρώην Αμερικανός πεζοναύτης – παραιτήθηκε, λέγοντας ότι το σχέδιο δεν συμβαδίζει με τα ανθρωπιστικά πρότυπα.
Και πώς να συμβαδίζει; Δεν πρόκειται για αποστολή βοήθειας – αλλά για πολιορκία, εμπνευσμένη από το ναζιστικό Σχέδιο Πείνας.
Ένοπλες συμμορίες ληστεύουν φορτία βοήθειας ανενόχλητες σε περιοχές υπό ισραηλινό έλεγχο. Όταν Παλαιστίνιοι φρουροί προσπάθησαν να προστατεύσουν την τροφή, ισραηλινές επιδρομές σκότωσαν 12 από αυτούς – όχι τους ληστές.
Αυτό δεν είναι χάος. Είναι μεθοδική αποσύνθεση.
Η Γάζα δεν πεινά μόνο. Της αφαιρούν και την τελευταία της αξιοπρέπεια.
Την κυνηγούν όταν μαζεύεται. Την πυροβολούν όταν τρώει.
Γιατί το Ισραήλ δεν αρκείται στο να συντρίψει τα σώματα. Θέλει να συντρίψει και τις ψυχές. Να εξαλείψει όχι μόνο την παρουσία, αλλά και τη θέληση για ύπαρξη.
Και ενώ ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα, κάπου, μέσα στα ερείπια, μια μάνα γονατίζει.
Ακόμα ξύνει. Ακόμα κλαίει.
Προσπαθώντας να ταΐσει τα παιδιά της με αλεύρι πασπαλισμένο με χώμα – ποτισμένο με αίμα.
