Στην αρχή ήταν η εκτόνωση του μετώπου με τη Βόρεια Κορέα. Η ιστορικής σημασίας επίσκεψη του Τραμπ στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη που χωρίζει τη Νότια από τη Βόρεια Κορέα σηματοδότησε το τέλος μιας περιόδου εκατέρωθεν προκλήσεων και την προσωρινή ρύθμιση των σχέσεων των δύο χωρών. Μετά ήρθε η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία, που αν δε συνοδευόταν από την παράδοση των Κούρδων στις ορδές του τουρκικού στρατού, θα ήταν ένα θετικό γεγονός για τη σταθερότητα στην περιοχή. Παραδοχή της ήττας τους και ακύρωση των σχεδίων διαμελισμού της Συρίας, που δείχνει επίσης ότι σενάρια περαιτέρω καταστροφής στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και τη Βόρεια Αφρική δεν υπάρχουν στο τραπέζι. Αρκετά με το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, την Υεμένη, τη Λιβύη, κ.λπ. Το ίδιο βεβαιώνουν και οι προσπάθειες της Ουάσινγκτον να υπογράψει συμφωνία ειρήνης με τους Ταλιμπάν ώστε να αποχωρήσει αξιοπρεπώς από το Αφγανιστάν. Τα παραπάνω γεγονότα, θετικά από μόνα τους, δεν μπορούν ωστόσο να αξιολογηθούν στην πληρότητά τους αν δεν ενταχθούν στην ευρύτερη στρατηγική των ΗΠΑ.
Το κέντρο βάρους της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, επίσημα, διατυπώθηκε στη Στρατηγική Εθνικής Άμυνας, όπου ως πεδίο αντιπαράθεσης έπαψε να θεωρείται η περίφημη τρομοκρατία (σηματοδοτώντας το συμβατικό τέλος μιας περιόδου που ξεκίνησε το 2001) κι αναγορεύτηκε ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων, και η Κίνα χαρακτηρίστηκε στρατηγικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ. Ανεπίσημα, περιγράφηκε από τον Στιβ Μπάνον, που διετέλεσε υπεύθυνος στρατηγικής του Τραμπ από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 2017 κι εξακολουθεί να είναι το άλτερ έγκο του πλανητάρχη, σε ένα άρθρο του στην Washington Post στις 7 Μαΐου 2019, με τον ακόλουθο καθόλου υπαινικτικό τίτλο: «Είμαστε σε οικονομικό πόλεμο με την Κίνα, είναι μάταιο να συμβιβαστούμε». Στο άρθρο του περιγράφει τη συζητούμενη εμπορική συμφωνία μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον ως «προσωρινή ανακωχή σε ένα χρόνιο οικονομικό και στρατηγικό πόλεμο με την Κίνα». Τελειώνει δε με τα εξής: «Με τη χώρα μας σε σταυροδρόμι, είναι πιο σημαντικό από ποτέ ο Τραμπ να ακολουθήσει τα ένστικτά του και να μην μαλακώσει τη στάση του απέναντι στην μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή που αντιμετώπισαν ποτέ οι ΗΠΑ»!
Επομένως, το κλείσιμο των παραδοσιακών μετώπων, των «πολέμων των Δημοκρατικών» όπως τους χαρακτηρίζει το άλτερ έγκο, δεν είναι παρά το πρώτο βήμα, η αναγκαία προϋπόθεση ώστε όλοι οι οικονομικοί και ανθρώπινοι πόροι της υπερδύναμης να αφοσιωθούν στην μητέρα των μαχών, που θα διεξαχθεί με την Κίνα. Ως προς το παρόν δύο είναι τα ανοιχτά μέτωπα με την ασιατική υπερδύναμη: Η Ταϊβάν και η θάλασσα της Νότιας Κίνας, στον Ειρηνικό, μέχρι τώρα, Ωκεανό.
Μέχρι στιγμής οι αξιώσεις του Πεκίνου στη θάλασσα της Νότιας Κίνας, που βρίσκεται ανατολικά του Βιετνάμ, ανατολικά και βόρεια της Μαλαισίας, βόρεια του Μπρουνέι, δυτικά των Φιλιππίνων και νότια της Ταϊβάν, έχουν περιγραφεί με τις περίφημες «εννέα παύλες» που ορίζουν μια θαλάσσια περιοχή εντός της οποίας η Κίνα ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα να ελέγχει ακόμη και τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Εδραιώνει δε τα δικαιώματά της με ποικίλους τρόπους. Χτίζοντας για παράδειγμα εκ του μηδενός νησιά, τα οποία είτε μετατρέπει σε στρατιωτικές βάσεις είτε τα αξιοποιεί για να θεμελιώνει κυριαρχικά δικαιώματα. Νοικιάζει, επίσης, ολόκληρα νησιά στον Ειρηνικό, όπως αποκάλυψαν οι New York Times με άρθρο τους στις 16 Οκτωβρίου. Ένα νησί μάλιστα, ονόματι Τουλάγκι, χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο της Διοίκησης του Νότιου Ειρηνικού από τους Βρετανούς και τους Ιάπωνες, ενώ το μεγάλο βάθος του λιμανιού του το μετατρέπει κατά την αμερικανική εφημερίδα σε ένα «στρατιωτικό κόσμημα». Το συμφωνητικό με την επαρχιακή κυβέρνηση των Νησιών του Σολομώντα διάρκειας 75 ετών με δυνατότητα επέκτασης, που δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, προκάλεσε εν τούτοις σοκ στην Ουάσιγκτον και υπογράφτηκε με έναν κινέζικο όμιλο που κατά κοινή ομολογία από πίσω του έχει την κυβέρνηση. Την ανησυχία ενέτεινε η επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων των Νησιών του Σολομώντα με την Ταϊβάν, μόλις τρεις μέρες πριν την υπογραφή της συμφωνίας. Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι ο Τραμπ λίγες μέρες μετά την εκλογή του αμφισβήτησε την πολιτική της «μίας Κίνας» που ισοδυναμεί με μη αναγνώριση της Ταϊβάν.
Οι ΗΠΑ διατηρούν στην περιοχή 85.000 στρατιώτες, ενώ η παρουσία του αεροπλανοφόρου Ρόναλντ Ρέιγκαν και οι πτήσεις των μαχητικών αεροσκαφών που μεταφέρει στον εναέριο χώρο της διαφιλονικούμενης θαλάσσιας περιοχής, υπενθυμίζουν ότι η Κίνα δεν παίζει μόνη της. Από την άλλη, οι ΗΠΑ έχουν μαζί τους μια σειρά από κράτη της περιοχής: Φιλιππίνες, Ταϋλάνδη, Μαλαισία, Ινδονησία, Μπρουνέι, με τα οποία από τώρα προετοιμάζουν μεγάλης έκτασης στρατιωτική άσκηση για το Σεπτέμβριο του 2020, στο πλαίσιο της οποίας θα αναπτυχθούν επιπλέον 12.000 Αμερικάνοι στρατιώτες!
Η μεταφορά των θερμών μετώπων από τη Μέση Ανατολή στον Ειρηνικό, χώρια του γεγονότος ότι δεν πρόκειται τα μέτωπα στην περιοχή μας να κλείσουν όπως κλείνει το φως με το πάτημα του διακόπτη, δεν σημαίνει απλώς και μόνο ότι μια άλλη, σχετικά σταθερή περιοχή θα μετατραπεί σύντομα σε κρανίου τόπο. Οι ΗΠΑ στον Ειρηνικό δεν έχουν να πολεμήσουν με μικρο-ιμπεριαλισμούς και ψευδεπίγραφα και βραχύβια τριτοκοσμικά σοσιαλιστικά πειράματα. Έχουν ήδη απέναντί τους μια ακμαία οικονομική δύναμη που διεκδικεί τα παγκόσμια πρωτεία και, σε ό,τι αφορά τη γειτονιά της, δεν κρύβει πως επιδιώκει να διώξει Αμερικάνους και Βρετανούς από τη Νότια Θάλασσα! Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή και θα επηρεάσει όλον τον πλανήτη!
Πηγή: Νέα Σελίδα
