Του Λεωνίδα Βατικιώτη
prin.gr
Η πρωτοβουλία για το δημοψήφισμα στην Καταλονία μπορεί να ανήκει στην αστική τάξη της πλουσιότερης ισπανικής περιοχής, αλλά δεν εντάσσεται, ούτε καν συνάδει με τα σχέδια του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό κι η ανοχή της ΕΕ απέναντι στο κατασταλτικό παραλήρημα της Μαδρίτης.
Το δημοψήφισμα αντίθετα, που διεξήχθη τη Δευτέρα 25/9 στο ιρακινό Κουρδιστάν, έστω κι αν εκφράζει τη χρόνια επιθυμία για εθνική αυτοδιάθεση ενός καταπιεσμένου λαού (εξ ου κι η υψηλή συμμετοχή της τάξης του 72% και το ακόμη υψηλότερο ποσοστό του «Ναι» που έφτασε το 93%), εξυπηρετεί πλήρως τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Μάρτυρας, η ολόθερμη υποστήριξη του Ισραήλ που δεν αναγνώρισε μόνο το δημοψήφισμα, αλλά και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, όταν όλοι δηλώνουν πως απαιτείται πολύς χρόνος ακόμη μέχρι να καθορισθούν οι λεπτομέρειες του διαζυγίου με τη Βαγδάτη. Ο σιωνιστής ηγέτης όμως Μπ. Νετανιάχου βιάζεται…
Η επί δεκαετίες υψηλή προστασία που χαίρουν οι Κούρδοι του Ιράκ από το εβραϊκό κράτος κορυφώθηκε τα 3 τελευταία χρόνια όταν το Ισραήλ αποδείχθηκε μια «ζωτική πηγή κεφαλαίων στη στεγνή από ρευστό περιοχή», όπως έγραφαν οι Financial Times στις 23 Αυγούστου 2015, αποκαλύπτοντας ότι το Ιρακινό Κουρδιστάν κάλυπτε τότε το 77% της ισραηλινής ζήτησης για πετρέλαιο! «Άλλοι», περιέγραφε το ίδιο ρεπορτάζ «έχουν υποστηρίξει ότι αυτός μπορεί να είναι ένας τρόπος ώστε το Ισραήλ να διοχετεύσει οικονομική υποστήριξη στους Κούρδους».
Έτσι, φτάσαμε σήμερα το Ιρακινό Κουρδιστάν να είναι η μόνη χώρα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής στην οποία ανεμίζουν ισραηλινές σημαίες δίπλα από τις Κουρδικές! Το επίτευγμα επομένως του Ισραήλ είναι η σταδιακή έστω δημιουργία ενός κράτους που είναι το μοναδικό στη Μέση Ανατολή το οποίο δεν διάκειται εχθρικά απέναντι στον Σιωνισμό.
Η επικείμενη ανεξαρτητοποίηση του Κουρδιστάν (που μπορεί να θεωρηθεί κι ως επιβράβευση τους για τη βοήθεια που προσέφεραν στις ΗΠΑ, όταν εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003) δεν αποτελεί ένα πλήγμα μόνο για το σιιτικό Ιράκ, καθώς η Βαγδάτη χάνει μαζί με την εδαφική ακεραιότητά του και το 12% της πετρελαϊκής της παραγωγής που βρίσκεται στο κουρδικό υπέδαφος. Μάλιστα, τα αποθέματα του ιρακινού Κουρδιστάν φθάνοντας τα 45 δισ. βαρέλια, υπερβαίνουν ακόμη κι αυτά της Νιγηρίας που είναι μέλος της ΟΠΕΚ, προσφέροντας μια σίγουρη βάση οικονομικής ανεξαρτητοποίησης από τη Βαγδάτη.
Θα αποτελεί επίσης αγκάθι στα πλευρά του Ιράν, δεδομένου ότι εκεί κατοικούν τα 7 εκ. Κούρδων από τα 30 που βρίσκονται στα 4 κράτη της περιοχής αλλά και της Τουρκίας που βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με του Κούρδους από τη δεκαετία του ’80, καθώς η Έρμπιλ θα τροφοδοτεί αποσχιστικά κινήματα στο εσωτερικό και των δύο χωρών.
Γι’ αυτό βιάζεται ο Νετανιάχου…
