Ο δημοσιογράφος Jon Schwarz, παραθέτει στο the Intercept τη δική του προσωπική ιστορία, για τους τρόπους και τους λόγους που το Twitter λειτουργεί υποστηρικτικά στη δράση των ακροδεξιών χρηστών του.
Πηγή: Jon Schwarz – the Intercept
Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης
Τα βάσανά του ξεκίνησαν τον περασμένο Μάρτιο, όταν έγραψε ένα αστείο στο Twitter για τον παρουσιαστή του Fox News, Tucker Carlson. Η συμβουλή του σ’εσάς: Μην κάνετε ποτέ κάτι τέτοιο.
Το Twitter είναι διαβόητο για την παθητική του στάση καθώς χρήστες της εφαρμογής δέχονται επιθέσεις από την μεγάλη ομάδα Ναζί, Χριστιανών Ταυτοτιστών, ρατσιστών οπαδών της Σκανδιναβικής μυθολογίας, φασιστών και προέδρων των ΗΠΑ. Όταν ο @hardrock2016 απείλησε την πολιτική σχολιάστρια Rochelle Ritchie στις 11 Οκτωβρίου 2018, και αυτή το κατήγγειλε, το Twitter την ενημέρωσε χρησιμοποιώντας στερεότυπη φρασεολογία πως δεν είδε τίποτα το κακό. Μερικές μέρες αργότερα, ο @hardrock2016 – δηλαδή ο Cesar Sayoc – ξεκίνησε να στέλνει 16 αυτοσχέδιες βόμβες σε γνωστούς Δημοκρατικούς, ειδησεογραφικούς οργανισμούς κλπ.
Αλλά τι συμβαίνει όταν πληγώνονται τα συναισθήματα των Ναζί του Twitter; Όπως ανακάλυψε ο Schwarz, το Twitter γίνεται βαθιά ανήσυχο και ορμά σε δράση.
Η σύντομη εκδοχή της ιστορίας είναι ότι ο Schwarz κορόιδεψε τον Tucker Carlson· οι οπαδοί του Carlson ειδοποίησαν τον David Duke, τον πρώην Μέγα Μάγιστρο της Κου Κλουξ Κλαν και νυν προσωπικότητα του Twitter· ο Duke ξέθαψε ένα παλιότερο αστείο που είχε κάνει ο Schwarz το 2015· τα τσιράκια του Duke έκαναν αναφορές στο Twitter για το αστείο του 2015· και το Twitter είπε στον Schwarz ότι το αστείο του 2015 παραβιάζει τους κανόνες της υπηρεσίας και πως θα πάγωνε τον λογαριασμό του μέχρι να το σβήσει εκουσίως. Τώρα, οκτώ μήνες αργότερα, ο Schwarz εν τέλει υποχώρησε και υπέκυψε στους ταπεινωτικούς όρους του Twitter.
Η μακρά εκδοχή της ιστορίας βρίσκεται παρακάτω. Οι λεπτομέρειες είναι τόσο συναρπαστικές όσο ένα νήμα του Twitter με 1.000 tweets. Με άλλα λόγια, αν καταλήξετε να το διαβάσετε όλο, θα αισθανθείτε ναυτία και δε θα έχετε κανέναν να κατηγορήσετε παρά τον εαυτό σας.
Το όλο έπος εκπαίδευσε τον Schwarz πάνω στην δειλία της εταιρικής Αμερικής, όπως και τα άλυτα προβλήματα του ίντερνετ. Αλλά περισσότερο από οτιδήποτε, τον δίδαξε το εξής: ο David Duke είναι απίστευτα ηλίθιος.
Περιέργως, η ηλιθιότητά του είναι μετρήσιμη. Οι αρσενικοί φρύνοι των καλαμών είναι διαβόητα χαζοί, τόσο χαζοί που θα προσπαθήσουν να συνουσιαστούν με οτιδήποτε μείνει ακίνητο για αρκετή ώρα, συμπεριλαμβανόμενων ζωντανών θηλυκών φρύνων, νεκρών θηλυκών φρύνων, ζωντανών φιδιών, νεκρών λαγών, σαπισμένων μάνγκο και άλλων αρσενικών φρύνων που προσπαθούν να κάνουν έρωτα με σαπισμένα μάνγκο. Αλλά οι επιστήμονες μας λένε πως αν αποκόψουμε την ηλιθιότητα ενός εκατομμυρίου αρσενικών φρύνων των καλαμών, αυτή θα ήταν μονάχα το μισό της ηλιθιότητας του David Duke!
Tucker, just say Jewish, this is taking forever pic.twitter.com/QnONrYFIEX
— Jon Schwarz (@schwarz) March 12, 2019
Πίσω στον Μάρτη, ο οργανισμός Media Matters ξέθαψε κάποιες παλιές ραδιοφωνικές εμφανίσεις στις οποίες ο Carlson είπε, μεταξύ άλλων, ότι οι κάτοικοι του Ιράκ είναι «ημι-εγγράμματοι πρωτόγονοι πίθηκοι». Χα χα! Πρέπει να παραδεχτείτε ότι είναι αστείο, ιδιαίτερα δεδομένου ότι οι ΗΠΑ έχουν σκοτώσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Ιρακινούς.
Όταν δέχτηκε κριτική, ο Carlson απάντησε ότι δεχόταν επίθεση από «τους ανθρώπους που γράφουν τις ταινίες και τις σειρές μας». Και ο Schwarz του ανταπάντησε χρησιμοποιώντας μια ατάκα από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «30 Rock»: «Απλά πες Εβραίοι, αλλιώς θα είμαστε εδώ για πάντα».
Και πριν τελειώσει η μέρα, αφού πρώτα δέχτηκε μερικές αντισημιτικές επιθέσεις από μικρής εμβέλειας ακροδεξιά accounts, η χάρη του Schwarz έφτασε μέχρι τον David Duke:
These are not good people, folks. pic.twitter.com/o5AV4tSc0k
— David Duke (@DrDavidDuke) March 13, 2019
Με κάποιον τρόπο ο Duke είχε βρει ένα tweet του Schwarz από το 2015, και το ταίριαξε με το αστείο για τον Carlson. Αφότου ο Duke το δημοσιοποίησε, οι Ναζί και οι παρακείμενοι στους Ναζί οπαδοί τού έκαναν αναφορές στο tweet του 2015 ξανά και ξανά, απαιτώντας από το Twitter να κάνει κάτι.
Σύντομα, κάτι έγινε. Ο Schwarz προσπάθησε να συνδεθεί στο Twitter και ενημερώθηκε ότι είχε παραβιάσει τους κανόνες της εφαρμογής περί προσβλητικής συμπεριφοράς. Το «Κακό Tweet» του 2015 είχε ήδη αφαιρεθεί, αλλά ο ίδιος δε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον λογαριασμό του μέχρι να συναινέσει επισήμως στη διαγραφή.
Τώρα, οποιοσδήποτε έχει ζήσει τα τελευταία 1.000 χρόνια ξέρει ότι το tweet του 2015 δεν είναι επουδενί άδικο. Δεδομένου ότι τα Χριστιανικά έθνη έχουν καταπιέσει ανελέητα αμφότερους τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους, είναι περίεργο που αυτή τη στιγμή Χριστιανοί και Εβραίοι συνεργάζονται για να σκοτώσουν Μουσουλμάνους. Θα νόμιζε κανείς ότι Μουσουλμάνοι και Εβραίοι θα ήταν φυσικοί σύμμαχοι. (Όντως, αν και τώρα έχει εντελώς ξεχαστεί, τη δεκαετία του 1920 υπήρξαν έντονες προσπάθειες από το Σιωνιστικό κίνημα να βρεθεί κοινός τόπος με τον Αραβικό κόσμο πάνω σε αυτή τη βάση). Αυτό που κάνει το tweet εκείνο αστείο, είναι ότι εν έτει 2019 είναι εντελώς εξωφρενικό να φανταστεί κανείς, για παράδειγμα, το Ιράν και το Ισραήλ να συμμαχούν για να βομβαρδίσουν την Αμερική.
Είναι τόσο εξωφρενικό που είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς κάποιο ανάλογο αστείο. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το 1874 — καθώς οι Buffalo Soldiers, οι μαύροι που συμμετείχαν στον στρατό των ΗΠΑ, βοηθούσαν στην εξόντωση των Αμερικανών Ινδιάνων — θα είχε περισσότερο νόημα αν οι Αφρικανοί Αμερικανοί συμμαχούσαν με τους Αυτόχθονες Αμερικανούς για να σκοτώσουν λευκούς. Θα ήταν αληθές, αλλά δε θα ήταν τόσο αστείο. Το σημερινό πολιτικό δόγμα των ΗΠΑ είναι ότι η Χριστιανική Αμερική είναι ο αφοσιωμένος, αιώνιος υπερασπιστής του Ισραήλ. Δεν υπήρχε αντίστοιχο δόγμα τον 19ο αιώνα ότι οι λευκοί ήταν οι υπερασπιστές των μαύρων.
Εδώ φτάνουμε στην πρώτη διάσταση της ηλιθιότητας του David Duke. O Duke έχει εμμονή με το Ισραήλ και συνεχώς ρίχνει πικρό δάκρυ για τα εγκλήματά του εναντίον των Παλαιστινίων. Δεν είναι, φυσικά, ότι ο Duke έχει κάποια θεμελιώδη αντίρρηση στις εθνικές εκκαθαρίσεις. Αντίθετα, πιστεύει ότι πρέπει να διαπράττονται μονάχα από λευκούς Χριστιανούς.
Αλλά ο Duke είναι τόσο κρετίνος που δε σκέφτηκε ποτέ ότι το αστείο του Schwarz από το 2015 ήταν ακριβώς ό,τι λατρεύει: κριτική στο Ισραήλ. Αυτό είναι εμφανές και χωρίς τα συμφραζόμενα. Χάρη όμως στη λειτουργία προχωρημένης αναζήτησης του Twitter, μπορεί κανείς να δει ότι ο Schwarz μιλούσε στα πλαίσια δύο γεγονότων — τη δημοσίευση φωτογραφιών από τη Γάζα μετά τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Επιχείρηση Προστατευτική Αιχμή, και τη δολοφονία τριών Μουσουλμάνων φοιτητών στη Βόρεια Καρολίνα. Εκείνη την εβδομάδα, ο Schwarz είχε επίσης προτείνει νοσταλγικά, «τι θα λέγατε να μην σκοτώσει κανείς κανέναν, και να ξεκινήσουμε από εκεί».
Αν η μέθοδος του φρύνου των καλαμών δεν έβγαλε νόημα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έναν άλλο τρόπο για να μετρήσετε την ηλιθιότητα του Duke. Το 1848, ένας άνδρας με το όνομα Phineas Gage δούλευε στην κατασκευή σιδηροδρόμου στο Βερμόντ, όταν από λάθος του καρφώθηκε στο κρανίο μια σιδερένια ράβδος μήκους πάνω από ένα μέτρο. Παραδόξως επέζησε για πάνω από μία δεκαετία, αν και η ευφυΐα του μειώθηκε σε αυτήν ενός παιδιού. Τώρα φανταστείτε πώς θα ήταν αν είχε άλλες 52 ράβδους να καρφώνονται στο κεφάλι του, μία κάθε εβδομάδα για έναν ολόκληρο χρόνο. Έτσι είναι ο David Duke.
Το Twitter σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις «έφεση». Τρεις εβδομάδες αργότερα, η «έφεση» του Schwarz απορρίφθηκε. Το tweet έπρεπε να διαγραφεί, εξήγησε το Twitter με λεξιλόγιο ρουτίνας, «για να γίνει σίγουρο ότι οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς στην έκφραση ποικίλων απόψεων και πιστεύω στην πλατφόρμα μας».
Κάτι δύσκολο να ισχύει, ιδιαίτερα δεδομένου ότι το tweet του Schwarz συνεχίζει να είναι διαθέσιμο στο Twitter — απλά όχι μέσω του λογαριασμού που το έγραψε. Υπάρχει ως φωτογραφία στον λογαριασμό του David Duke και σε πολλούς άλλους.
Ακολούθησαν επανειλημμένες ανεπιτυχείς προσπάθειες του Schwarz να πάρει απαντήσεις, ή έστω να τροποποιήσει τον λογαριασμό του ώστε να ενημερώνει τους συνεργάτες του πως έχει παγώσει.
Θα ήταν εύκολο να ερμηνευτεί αυτή η στάση ως ενεργή περιφρόνηση του Twitter για τους χρήστες του. Αλλά είναι πιο πιθανό να πρόκειται για παθητική αδιαφορία. Όπως κάθε μεγάλη εταιρεία, το Twitter είναι προσηλωμένο στις ανάγκες των πελατών του, που είναι οι διαφημιζόμενοι. Οι χρήστες του δεν είναι πελάτες. Είναι το προϊόν. Τα σουπερμάρκετ δε νοιάζονται αν μια κονσέρβα παραπονιέται που αφαιρέθηκε από το ράφι.
Παρομοίως, αντίθετα στις υποθέσεις πολλών, ο Schwarz δεν πιστεύει ότι ο CEO Jack Dorsey συμμερίζεται στα κρυφά τις απόψεις της Ναζιστικής βάσης χρηστών του. Πιθανώς απλά απολαμβάνει να είναι δισεκατομμυριούχος. Όπως έχει πει ο ίδιος, «από την απλή οπτική μιας επιχείρησης (…) το Twitter έχει κίνητρα να κρατήσει όλες τις φωνές στην πλατφόρμα». Ό,τι και να πει κανείς για τους Ναζί, σίγουρα κινητοποιούν αντιδράσεις, κι αυτό με τη σειρά του επιτρέπει στο Twitter να χρεώνει ακριβότερες τιμές για διαφημίσεις με πάνες.
Το Twitter ονειρευόταν να γίνει ένα παγκόσμιο άκρως κερδοφόρο μονοπώλιο που δεν θα είχε καμία ευθύνη για όσα έκαναν οι χρήστες του. Αυτός ήταν ένας κύκλος που δεν τετραγωνίζεται. Η Proctor & Gamble δεν θέλει να προωθεί τα προϊόντα της ακριβώς πάνω από το tweet όπου ο υποθετικός χρήστης @hh1488 μεταδίδει ζωντανά την δολοφονία 17 πιστών σε τέμενος της Αλμπουκέρκης.
Ο Schwarz απλά πιάστηκε στα φυσικά ρεύματα που εκπορεύονται από αυτήν την αντίθεση. Η δομή των πολυεθνικών εταιρειών τις τοποθετεί αναπόφευκτα κάπου μεταξύ του δεξιού κέντρου και της σκληρής δεξιάς. Δε θα υπάρξει ποτέ μια μεγάλη «αριστερή» εταιρεία, όπως δε θα υπάρξει Ινδουιστής Πάπας. Οπότε το Twitter δεν μπορεί να παραδεχτεί το γεγονός πως, αν και υπάρχει επικίνδυνη πρόκληση και βία στα αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, αυτό είναι αληθές με την ίδια έννοια που ένα μυρμήγκι κι ένας ελέφαντας είναι και τα δύο ζώα. Έχοντας αναγκαστεί ορισμένες φορές να διαγράψει αληθινή πρόκληση σε βία από τη δεξιά, το Twitter προσπαθεί απελπισμένα να φανεί ισότιμο κι έτσι παίρνει μέτρα εναντίον υποτιθέμενων προκλήσεων από τα αριστερά.
Εν τέλει ο Schwarz συμφώνησε στη διαγραφή του tweet του. Η εμπειρία του έδωσε να καταλάβει πόσο κακή ιδέα είναι να επιτρέπουμε σε γιγαντιαία μονοπώλια να ορίζουν τι είναι και τι δεν είναι νόμιμος λόγος. Αλλά το πρόβλημα είναι λιγότερο η λογοκρισία και περισσότερο το μονοπώλιο. Το Twitter κυριαρχεί σε ένα είδος επικοινωνίας που κάθε δημοσιογράφος χρειάζεται για τη δουλειά του. Όλα τα κίνητρα τον οδηγούν να υπακούσει τις εντολές του Twitter.
Υπάρχει επίσης η τρομακτική αλήθεια, πως όλοι εκείνοι που έκραζαν και ανέφεραν το παλιό tweet του Schwarz δεν το έκαναν κακή τη πίστει. Δηλαδή, δεν είναι ότι κατάλαβαν το αστείο αλλά ήθελαν απλά να δημιουργήσουν πρόβλημα σε αυτόν που το έγραψε. Πραγματικά πιστεύουν ότι υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια για να συνασπιστούν Μουσουλμάνοι και Εβραίοι και να δολοφονήσουν Χριστιανούς, και ο Schwarz καυχιόταν γι’αυτό δημοσίως.
Κάτι που μας φέρνει στην τελευταία και πιο αστεία διάσταση της ηλιθιότητας του Duke: ο Schwarz δεν είναι Εβραίος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν λευκό, πτυχιούχο άνδρα από την ανώτερη μεσαία τάξη, που για ένα μικρό διάστημα ως παιδί πήγε κατηχητικό στην Επισκοπική ενορία του George H.W. Bush.
Αυτή ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή του που ο Schwarz έγινε στόχος μιας τέτοιας φρενίτιδας και δεν απόλαυσε την εμπειρία. Αναγκάστηκε όμως να αναγνωρίσει ότι οι ισχυροί του κόσμου δεν είναι με το μέρος του. Κι αν κάτι διδάχτηκε είναι πως το μόνο που έχουμε – εμείς που δεν είμαστε δισεκατομμυριούχοι και δεν αφρίζουμε από το μίσος – είναι ο ένας τον άλλο. Εντός του ίντερνετ και εκτός, πρέπει να κρεμαστούμε ο ένας πάνω στον άλλο, για να μην κρεμαστούμε χωριστά. Κι αυτό δεν είναι αστείο.