του Ανδρέα Κοσιάρη
Σκηνή από τις διαβόητες επιθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ σε δημοσιογράφους θύμισε το χθεσινό στιγμιότυπο κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη μαζί με τον Ολλανδό ομόλογό του Μαρκ Ρούτε, όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε να το παίξει «σκληρός» σε ερώτηση της Ολλανδής δημοσιογράφου Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ για τα ψέματα της ελληνικής κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τις επαναπροωθήσεις αιτούντων άσυλο.
Όπως στην περίπτωση του Τραμπ, η «σκληράδα» του Μητσοτάκη έκρυβε την πλήρη ένδεια επιχειρημάτων απέναντι στην πραγματικότητα των δεκάδων καταγεγραμμένων περιστατικών βίαιων επαναπροωθήσεων στα ελληνικά σύνορα, συνήθως συνοδευόμενων από βασανισμούς και κλοπές των αντικειμένων των επαναπροωθούμενων.
Μα πιο πολύ ίσως, πήγαζε από μια κοινή πεποίθηση των δύο πολιτικών ανδρών – ότι τους αρμόζει αντιμετώπιση άνακτα, αυτοκράτορα, ελέω Θεού ηγέτη. Στην περίπτωση του Τραμπ, αυτό το «ελέω Θεού» έγινε και (ημι-) επίσημο στοιχείο της προπαγάνδας του. Ο Ντόναλντ προβάλλεται ως «σταλμένος από τον Θεό» στους Ευαγγελιστές Χριστιανούς της βάσης του, ενώ στον ακόμη πιο παρανοϊκό κόσμο των συνωμοσιολόγων «Qanon» είναι μέρος μιας αιώνιας μάχης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό – στην πλευρά του Καλού φυσικά, όπως άλλωστε και όλοι οι αυτοκράτορες στην ιστορία, όχι;
Λίγο πιο συγκρατημένα, αλλά εξίσου ωραιοποιητικά, ο Μητσοτάκης έχει παρουσιαστεί με το παρατσούκλι «Μωυσής» και διάφοροι βουλευτές έχουν «ευχαριστήσει τον Θεό» που μας έστειλε τον Κυριάκο.
Υπάρχει όμως και μία δεδομένη διαφορά ανάμεσα στους δύο. Παρά τη στήριξη που μπορεί να έλαβε ο Τραμπ από μερίδα του κατεστημένου των αμερικανικών ΜΜΕ (και από το σύνολο των αναδυόμενων ακροδεξιών new media), δεν απόλαυσε ποτέ τη σχεδόν συνολική δουλικότητα που απολαμβάνει ο Μητσοτάκης.
Δε χρειάστηκαν ξένοι δημοσιογράφοι για να δεχτεί ο Ντόναλντ Τραμπ ζόρικες ερωτήσεις και να αντιδράσει σαν κακομαθημένο παιδί που πιάνεται στα πράσα. Η ελληνική δημοσιογραφία όμως δείχνει σχεδόν σύσσωμη να θεωρεί ότι είναι δουλειά της να προστατέψει τον Έλληνα πρωθυπουργό από τους «κακούς» που τον ζορίζουν.
Μόλις είδαν την Μπέουχελ να ξεμπροστιάζει τον αγαπημένο τους ηγέτη, οι τρόφιμοι της λίστας Πέτσα αντέδρασαν παβλοφικά, με μια τυπική επιχείρηση αντιστροφής πραγματικότητας και δολοφονίας χαρακτήρα.
Ο Μητσοτάκης «αποστόμωσε» τα «χυδαία ψέματα» μιας «φιλότουρκης» για τον υποτίθεται σοβαρό Νίκο Χατζηνικολάου, που αν και διδάσκει δημοσιογραφία (σε ιδιωτική σχολή) δεν φαίνεται να αναγνωρίζει τον ρόλο ενός δημοσιογράφου να ερευνά και να καταγγέλλει τις παρανομίες της κυβέρνησης της χώρας του. Στα πιο κίτρινα ΜΜΕ η Μπέουχελ παρουσιάζεται ως «λαθρολάγνα», «γεροντοκόρη», με «Πακιστανούς υπηρέτες που βγάζουν βόλτα τα σκυλιά της» – αυτό το τελευταίο από τη ναυαρχίδα του κιτρινισμού, το Πρώτο Θέμα.
Από την πλευρά της η (υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργού) ΕΡΤ φαίνεται να επιχείρησε να εξαφανίσει από τη διαδικτυακή της αναφορά στη συνέντευξη τύπου την ερώτηση της Μπέουχελ, κρατώντας όμως την οργίλη απάντηση του Μητσοτάκη.
Αναπαράγοντας εν πολλοίς λεξιλόγιο των διαδικτυακών τρολ – την ύπαρξη των οποίων καταδικάζει όταν εκφράζουν κριτική προς την κυβέρνηση – η ελληνική δημοσιογραφία έδειξε για άλλη μία φορά γιατί της αξίζει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο του εκφασισμού της χώρας.
Τα ψέματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και των λοιπών ηγετών των χωρών-μελών και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση των προσφύγων, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη σελίδα μιας δημοσιογραφίας που σέβεται, όχι το κοινό της, αλλά τον ίδιο της τον εαυτό.
Αντί να προσβάλλονται για λογαριασμό της χώρας από μια αποκαλυπτική ερώτηση, μιμούμενοι τον ίδιο τον Μητσοτάκη, θα έπρεπε να προσβάλλονται από όσα η ερώτηση αποκαλύπτει. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι θα έπρεπε να ντρέπονται για τα εγκλήματα που επιμελώς αποκρύπτουν, για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που επί χρόνια έχουν πουλήσει στους πολίτες, για την πλήρη αδυναμία τους να απαγκιστρωθούν από τα συμφέροντα που τους ταΐζουν.
