Ο Ιούλιος του 2015 θα μείνει στην ελληνική ιστορία ως ο μήνας που για πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας μια κυβέρνηση αμφισβήτησε το αποτέλεσμα της κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας και επέβαλε ακριβώς την αντίθετη πολιτική από αυτή που ζήτησαν οι ψηφοφόροι.
Το πρόβλημα είναι ότι ορισμένοι (οι οπαδοί του ΝΑΙ αλλά και οι υπαίτιοι αυτής της εκτροπής) θέλουν να θυμούνται την επέτειο σαν ήττα του δημοψηφίσματος.
Ένας διαφορετικός τρόπος να αντιληφθούμε την προδοσία θα ήταν να μην θυμόμαστε μόνο την επέτειο των δυο χρόνων από το δημοψήφισμα αλλά των 25 χρόνων από τον Ιούλιο του 1992, όταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του Συνασπισμού επικύρωσαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Το δημοψήφισμα δεν χάθηκε. Ήταν νικηφόρο και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες για το μέλλον της χώρας, που προέκυψαν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πραγματοποιήθηκε όμως στο “γήπεδο” που είχαν στήσει κάποιοι στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Στο ντοκιμαντέρ This is not a coup εξηγούμε πως η συνθήκη που γέννησε την ευρωζώνη δημιουργήθηκε κατ’ εντολή ενός πανίσχυρου λόμπι. Γιατί, χάρη στο ευρώ, η Γερμανία έφτασε σήμερα να είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που παρουσιάζει πλεονάσματα ενώ όλες οι άλλες βυθίζονται στα ελλείμματα. Ποιος μηχανισμός εξασφαλίζει ότι οι φτωχές χώρες δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν ποτέ από την παγίδα του χρέους. Με ποιο τρόπο επιχειρούν να επιβάλλουν τη λιτότητα και τη λογική των μνημονίων στα συντάγματα των λαών της Ευρώπης, κατεδαφίζοντας ότι κερδήθηκε μετά τη νίκη του φασισμού στον ευρωπαϊκό Νότο.
