του Χουάν Κόουλ
Το αιγυπτιακό υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασε έντονα στις δηλώσεις του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, που ζήτησε την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους σε μέρος της σαουδαραβικής επικράτειας. Το Κάιρο προειδοποίησε ότι τέτοιες δηλώσεις απειλούν την ασφάλεια της Σαουδικής Αραβίας.
Η Σαουδική Αραβία με τη σειρά της δηλώνει ότι δεν θα αναγνωρίσει το Ισραήλ, μέχρι να υπάρξει μια συγκεκριμένη διαδικασία για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Δεδομένου ότι ο Νετανιάχου γνωρίζει ότι ο Τραμπ και ο γαμπρός του Τζάρεντ Κούσνερ θέλουν το Ριάντ να αναγνωρίσει το Ισραήλ, αισθάνεται άνετα να τρολάρει τη Σαουδική Αραβία με αυτόν τον τρόπο, απειλώντας την εμμέσως.
Με όλη αυτή τη συζήτηση για τη μετακίνηση των Παλαιστινίων, σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω ένα άρθρο, στο οποίο εξετάζω τους άδικους περιορισμούς που τίθενται στη μετανάστευση των Ισραηλινών στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις ευρωπαϊκές χώρες. Ο Τραμπ κάνει μεν μια εξαίρεση στους περιορισμούς για τη μετανάστευση στις ΗΠΑ για τους λευκούς Νοτιοαφρικανούς. Αλλά αν δεν είναι αντισημίτης, γιατί να σταματήσει εκεί; Γιατί να μην κάνει εξαίρεση και για τους Ισραηλινούς;
Περίπου το 35% των Ισραηλινών δηλώνουν σε δημοσκοπήσεις ότι θέλουν να εγκαταλείψουν το Ισραήλ. Το 2024, το γραφείο απογραφής ανέφερε ότι 82.700 άτομα εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ μόνο 23.800 επέστρεψαν, δηλαδή καθαρή μετανάστευση.
Εδώ είναι αυτό που έγραψα νωρίτερα (ελαφρώς αναθεωρημένο):
Γιατί να σταματήσουμε στους Παλαιστίνιους; Σίγουρα πολλοί Ισραηλινοί έχουν τραυματιστεί και οι ίδιοι από τις δεκαετίες προσπάθειας να πάρουν τη γη των Παλαιστινίων και τις αρνητικές αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει οι αρπαγές γης. Γιατί να μην τους συμπεριλάβουμε και αυτούς;
Μια δημοσκόπηση του περασμένου καλοκαιριού έδειξε ότι σχεδόν το ένα τρίτο των Ισραηλινών επιθυμεί να μεταναστεύσει, εν μέρει λόγω της απαισιοδοξίας για τις εσωτερικές υποθέσεις στη χώρα, δεδομένων των προσπαθειών των εξτρεμιστικών κυβερνήσεων να ξεκάνουν το Ανώτατο Δικαστήριο.
Από τα 7 εκατομμύρια Εβραίους του Ισραήλ, περίπου ένα εκατομμύριο ζουν στο εξωτερικό. Είτε επειδή έληξε η βίζα τους, είτε επειδή μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας, είτε από νοσταλγία, οι περισσότεροι από αυτούς συνήθιζαν τελικά να επιστρέφουν στο Ισραήλ. Αλλά μια δημοσκόπηση διαπίστωσε ότι η μισή από τη σημερινή γενιά που ζει στο εξωτερικό, περίπου 500.000 άνθρωποι, δεν σχεδιάζουν να επιστρέψουν.
Καλώ λοιπόν, τις χώρες υποδοχής, όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου κατοικούν οι μισοί από τους Ισραηλινούς ομογενείς), τη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία ή αλλού, να προσφέρουν άμεσα στους Ισραηλινούς αυτούς την υπηκοότητα και να τους επιτρέψουν να παραμείνουν στη χώρα επ’ αόριστον, αφού αυτή είναι η ρητή επιθυμία τους. Μετά από όλες τις διώξεις των Εβραίων στη Δύση, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να καλωσορίσουμε τους Εβραίους αδελφούς και αδελφές μας και να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε για τους τρόπους με τους οποίους τους έκαναν να αισθάνονται ανεπιθύμητοι στο παρελθόν.
Επιπλέον, θα πρέπει να θεσπιστεί η ανοικτή μετανάστευση Ισραηλινών σε αυτές τις χώρες, έτσι ώστε όποιος από αυτούς το επιθυμεί να μπορεί να μεταναστεύσει από το Ισραήλ και να φτιάξει μια νέα πατρίδα. Θα πρέπει να δημιουργηθούν ειδικά προγράμματα που θα τους προσφέρουν επαγγελματική κατάρτιση και ένταξη στις τοπικές κοινότητες.
Καλώ ιδιαίτερα τη Γερμανία να άρει τους σκληρούς περιορισμούς της προς την εβραϊκή μετανάστευση. Η Γερμανία απαιτεί από τους Εβραίους που θέλουν να μετεγκατασταθούν εκεί να έχουν προχωρημένες γνώσεις γερμανικής γλώσσας. Δεν επιτρέπουν στους Εβραίους από το πρώην σοβιετικό μπλοκ να μεταναστεύσουν στη Γερμανία αν έχουν ζήσει στις ΗΠΑ ή στο Ισραήλ. Γιατί; Η Γερμανία για προφανείς λόγους οφείλει στον εβραϊκό λαό μια ανοιχτή μεταναστευτική πολιτική. Η Γερμανία πρέπει να δεχτεί όλους τους Εβραίους που θέλουν να ζήσουν στη Γερμανία.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 175.000 άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι στη Γερμανία. Αυτό είναι το 0,2% των 83 εκατομμυρίων Γερμανών.
Τον Ιανουάριο του 1933 υπήρχαν 522.000 Εβραίοι στη Γερμανία, ενώ ο πληθυσμός της χώρας ανερχόταν τότε σε 63 εκατομμύρια. Έτσι, το 0,8% των Γερμανών ήταν Εβραίοι. Σίγουρα θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε τους αριθμούς στα προ-ναζιστικά ποσοστά, τουλάχιστον, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η νέα ενωμένη Γερμανία, η οποία έχει 5,5 εκατομμύρια μουσουλμάνους, να μην έχει τόσους Εβραίους όσους μουσουλμάνους. Αν έπαιρναν μόνο 5,5 εκατομμύρια Εβραίους από το Ισραήλ που είναι πρόθυμοι να μεταναστεύσουν, θα λυνόταν από μόνη της η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ο πληθυσμός της Γερμανίας αναμένεται να μειωθεί στα 73 εκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα και η χώρα θα είναι τότε μικρότερη από τη Γαλλία ή τη Βρετανία. Η Γερμανία όμως θα μπορούσε να παραμείνει εξίσου μεγάλη χώρα, αν δεχόταν μεγάλο αριθμό Ισραηλινών και έτσι θα μπορούσε να αποφύγει την κυριαρχία των Γάλλων και των Βρετανών.
Η Γαλλία, με την κυβέρνηση του Βισύ που ήταν πολύ περισσότερο εμπλεκόμενη στο Ολοκαύτωμα από ό,τι οι περισσότεροι Γάλλοι είναι πρόθυμοι να παραδεχτούν, θα πρέπει επίσης να επιτρέψει σε όλους τους Ισραηλινούς να έρθουν αν το επιθυμούν. Και πάλι, έχουν 5,7 εκατομμύρια μουσουλμάνους, οπότε θα πρέπει να το αντισταθμίσουν αυτό δεχόμενοι εκατομμύρια Ισραηλινούς που θέλουν να ζήσουν στο Παρίσι (και ποιος δεν θέλει να ζήσει στο Παρίσι;).
Όσο για τη Βρετανία, προκάλεσε όλο το πρόβλημα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης με τη διπλή διαπραγμάτευσή της κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ανόητη Διακήρυξη Μπάλφουρ που υποσχέθηκε στους Εβραίους μια πατρίδα στην Παλαιστίνη, ενώ υποσχέθηκε και ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα αδικηθούν. Ίσως το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να υιοθετήσει μια πιο υγιή μεταναστευτική πολιτική. Και μέρος αυτής θα πρέπει να είναι η ελεύθερη μετανάστευση Ισραηλινών.
Δεδομένου ότι στην πραγματικότητα έχουν απομείνει μόνο 6 εκατομμύρια Ισραηλινοί Εβραίοι στο Ισραήλ, αν κάθε μία από τις μεγάλες χώρες του Βόρειου Ατλαντικού δεχόταν μισό εκατομμύριο, θα μπορούσαν όλοι να ξεφύγουν από τα δυσάρεστα… από την απειλή των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, των ρουκετών και των τρομοκρατικών επιθέσεων, και από το ακόμη μεγαλύτερο τραύμα του να κυβερνώνται από τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Με αυτόν τον τρόπο, οι Ευρωπαίοι δεν θα χρειαζόταν καν να δεχτούν τους τραυματισμένους, εθνοκαθαρισμένους Παλαιστίνιους της Γάζας, οι οποίοι θα μπορούσαν επιτέλους να επιστρέψουν στα σπίτια τους στο νότιο Ισραήλ, από όπου οι οικογένειές τους εκδιώχθηκαν το 1948.
