Γιώργος Μητραλιάς
Πηγή: contra-xreos.gr
Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η απαγγελία βαρύτατων κατηγοριών κατά του προέδρου της Καταλονίας Αρτούρ Μας και άλλων τριών μελών της κυβέρνησής του ως υπευθύνων για τη διεξαγωγή του περυσινού άτυπου «παράνομου» δημοψηφίσματος έχει αποτέλεσμα διαμετρικά αντίθετο από εκείνο που προσδοκούσε το καθεστώς της Μαδρίτης.
Το γεγονός μάλιστα ότι η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» είχε τη φαεινή ιδέα να επιλέξει την ημέρα της 75ης επετείου της εκτέλεσης του «αιώνιου» προέδρου της ανεξάρτητης Καταλονίας Λουίς Κομπάνις (Lluis Companys) από τους δήμιους του Φράνκο για να καλέσει τον τωρινό της πρόεδρο να παρουσιαστεί ενώπιον των δικαστών του (1), προκάλεσε χτες ένα νέο πολιτικό σεισμό αρκετών ρίχτερ με επίκεντρο την καρδιά της Βαρκελόνης. Εκεί, πάνω από 6.000 πολίτες που ανέμιζαν δεκάδες καταλανικές σημαίες, μεταξύ των οποίων 400 δήμαρχοι καταλανικών πόλεων καθώς και η αφρόκρεμα της καταλανικής διανόησης και πολιτικής ζωής, συνόδεψαν με τα πόδια τον κ. Μας από το προεδρικό μέχρι το δικαστικό μέγαρο, σε μια σπάνια επίδειξη ομοψυχίας γύρω από το παλλαϊκό αίτημα της ανεξαρτησίας!
Περιττό να πούμε ότι ο Καταλανός πρόεδρος ανέλαβε όλη την ευθύνη για την περυσινή Consulta, διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί την ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση και αρνήθηκε να απαντήσει στις άλλες ερωτήσεις των δικαστών του. Σημαδιακή λεπτομέρεια: η ιεραρχία αυτής της δικαιοσύνης απειλεί να σύρει στα δικαστήρια τους υποστηρικτές του Καταλανού προέδρου, δηλαδή την πλειοψηφία των Καταλανών βουλευτών καθώς και τους χιλιάδες πολίτες που κατεβαίνουν αυτές τις μέρες στους δρόμους, με την κατηγορία ότι αποπειρώνται… να τρομοκρατήσουν τους δικαστές!
Σε αυτό το σημείο επιβάλλεται όμως να ανοίξουμε μια παρένθεση όχι μόνο για να εξηγήσουμε γιατί, μιλώντας για τη κυβέρνηση Ραχόι κάνουμε συχνά λόγο για «επιγόνους του φρανκισμού» αλλά και για να διευκολύνουμε την κατανόηση της αναμέτρησης της Καταλονίας με αυτό το καθεστώς της Μαδρίτης. Δεν θα κουράσουμε τον αναγνώστη με ιστορικές και άλλες αναδρομές. Θα αντλήσουμε 2-3 παραδείγματα και επιχειρήματα από την πιο καυτή επικαιρότητα, από όσα συνέβησαν σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο, το χτεσινό…
Χτες λοιπόν τα ξημερώματα, εκατοντάδες Καταλανοί με πυρσούς, κατευθύνθηκαν στον ιστορικό λόφο Montjuic που δεσπόζει της Βαρκελόνης για να τιμήσουν τον Λουίς Κομπάνις, εκεί ακριβώς που εκτελέστηκε, αφού βασανίστηκε άγρια επί δυο μήνες, πριν ακριβώς από 75 χρόνια. Διάχυτη συγκίνηση, συνθήματα, ομιλίες, στεφάνια και όλα αυτά με ένα κοινό παρονομαστή: Το αίτημα, που επαναλαμβάνεται μονότονα από τότε που πριν από 40 χρόνια η Ισπανία έγινε και πάλι «δημοκρατία»: Να ακυρωθεί η απόφαση του φασιστικού δικαστηρίου που καταδίκασε σε θάνατο τον μάρτυρα πρόεδρο της Δημοκρατικής Καταλονίας Λουίς Κομπάνις.
Πως; Μα είναι δυνατό να ισχύουν πάντα οι αποφάσεις των «δικαστηρίων» του δικτάτορα Φράνκο το σωτήριο έτος 2015 και σαράντα χρόνια μετά την «επιστροφή της δημοκρατίας» και 30 χρόνια μετά από την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνον αυτό αλλά και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, πολλά άλλα ακόμα χειρότερα εξακολουθούν να ισχύουν στην Ισπανία του Ραχόι και της Μοναρχίας των Βουρβόνων, σε αυτή την Ισπανία των επιγόνων του Φράνκο που, συνεπικουρούμενη από τους «Ευρωπαίους εταίρους», δεν κρύβει ούτε στιγμή ότι προτίθεται «να κάνει… τα πάντα» για να εμποδίσει την ανεξαρτησία της Καταλονίας…
Για να δώσουμε στον Έλληνα αναγνώστη μια μικρή πρώτη ιδέα τόσο του κλίματος που επικρατεί αυτό τον καιρό στην Καταλονία όσο και της πολιτικής πραγματικότητας της Μαδρίτης που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι υπέρμαχοι της καταλανικής ανεξαρτησίας, επιλέγουμε μερικά αποσπάσματα από την ομιλία που εκφώνησε στο δημαρχείο της Βαρκελόνης, λίγο πριν δεχτεί εκεί τον Γιάνη Βαρουφάκη, η δήμαρχος της πόλης Άντα Κολάου στη διάρκεια τελετής για την επέτειο της δολοφονίας του Κομπάνις. Αφού λοιπόν χαρακτήρισε τον Κομπάνις «καταλανιστή, δημοκράτη, συνδικαλιστή, αντιφασίστα και διεθνιστή», η Κα Κολάου κατάγγειλε «τη δειλή ισπανική μεταπολίτευση» και το Ισπανικό Κράτος που «δεν είναι ικανό να ακυρώσει οριστικά και αμετάκλητα την επαίσχυντη δικαστική απόφαση» και κατάληξε κραυγάζοντας τέσσερα σημαδιακά Visca (ζήτω): « Ζήτω ο Κομπάνις, Ζήτω η Βαρκελόνη, το Ρόδο της Φωτιάς (2), Ζήτω η Καταλονία, Ζήτω η Republica»! Δηλαδή, η Δημοκρατία σε αντίθεση με τη σημερινή Μοναρχική Ισπανία που κληροδότησε στη χώρα πριν πεθάνει ο γηραιός δικτάτορας…
Κλείνουμε αυτή τη σύντομη εισαγωγή στην πραγματικότητα της Ισπανίας των επιγόνων του Φράνκο, με μια άλλη χτεσινή είδηση που αντλήσαμε από τον ισπανικό τύπο, και η οποία θα μπορούσε από μόνη της να προκαλέσει (άλλο ένα) σοκ στην ελληνική κοινή γνώμη. Ο γνωστός στη χώρα μας και τακτικός επισκέπτης της βουλευτής της γερμανικής DieLinke, ο φίλος κατέθεσε στη γερμανική Βουλή σειρά ερωτήσεων προς την Καγκελάριο Μέρκελ, με τις οποίες ζητάει να μάθει τον αριθμό των στρατιωτικών και των συγγενών τους της διαβόητης ισπανικής Γαλάζιας Μεραρχίας (DivisionAzul), που έδρασε ως τμήμα του ναζιστικού στρατού στη Ρωσία και ειδικά στο Στάλινγκραντ, οι οποίοι εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται από το Γερμανικό Κράτος !!! Προσοχή, αυτή η σκανδαλώδης, αλλά και τόσο αποκαλυπτική, υπόθεση έχει προφανώς και ένα ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον: Το ίδιο Γερμανικό Κράτος που αρνείται πεισματικά επί 70 χρόνια να αποπληρώσει το κατοχικό δάνειο και να αποζημιώσει τους Έλληνες πολίτες που έπεσαν θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας, συνταξιοδοτεί εδώ και μισό αιώνα τους Ισπανούς φαλαγγίτες και λοιπούς ναζιστές μόνο και μόνο επειδή αυτοί πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ και των Ες-Ες!
Φυσικά, για όλα υπάρχει μια εξήγηση. Και αυτή η εξήγηση κάνει το σοκ ακόμα μεγαλύτερο. Η γερμανική συνταξιοδότηση των μελών της Γαλάζιας Ταξιαρχίας γίνεται βάσει συμφωνίας του 1963 της τότε γερμανικής κυβέρνησης (Αντενάουερ) με τον Φράνκο, η οποία προέβλεπε –ως αμοιβαία εξυπηρέτηση- ότι το Ισπανικό Κράτος ανελάμβανε να συνταξιοδοτήσει τις χήρες και τα ορφανά των μελών της διαβόητης ναζιστικής Λεγεώνας Κόνδωρ, που διέπραξε δεκάδες εγκλήματα στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου και ευθύνεται μεταξύ άλλων και με το βομβαρδισμό και καταστροφή της βασκικής Γκερνίκα!
Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα της ισπανικής πραγματικότητας που όχι μόνο απέχει παρασάγγες από την ειδυλλιακή εικόνα της στην οποία μας έχουν συνηθίσει τα ΜΜΕ και οι «Ευρωπαίοι εταίροι», αλλά και που είναι εξαιρετικά επίφοβη για τη συνέχεια των καταλανικών και όχι μόνον εξελίξεων. Όπως όμως κι αν κοιτάξουμε αυτό το, σε πλήρη εξέλιξη, νιοστό ισπανικό και καταλανικό δράμα, πέφτουμε σχεδόν πάντα και σε μια πολύ οικεία «ελληνική» διάστασή του. Να λοιπόν ένας παραπάνω λόγος που θα έπρεπε να μας διευκολύνει να ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς, παίρνοντας σταθερά θέση στο πλευρό των πρώτων έστω κι αν αυτό «δυσαρεστεί» τους δεύτερους.
Σημειώσεις
(1) http://contra-xreos.gr/arthra/916-cup.html
(2) Ρόδο της Φωτιάς (Rosa de Foc στα καταλανικά) ονομάστηκε η Βαρκελόνη εξαιτίας της ροπής του πληθυσμού της να εξεγείρεται τακτικά και των αναρχικών εργατών της να εκφράζουν με… εκρηκτικό τρόπο την οργή τους ενάντια στους κάθε λογής «από πάνω». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ένγκελς διαπίστωνε ότι πουθενά αλλού στο κόσμο δεν ανεγείρονται τόσο πολλά οδοφράγματα όσο στη καταλανική πρωτεύουσα, ούτε καν στο Παρίσι της Κομμούνας. Φυσικά, η αναφορά της Άντα Κολάου στη «Βαρκελόνη, Ρόδο της Φωτιάς» έχει προφανώς τη δική της σημασία, χρονιάρες μέρες…
