Συνέντευξη: πιτσιρίκος, Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό
Εκλογές 2015… Κάτι έρχεται… Είναι η ελπίδα; Είναι η αλήθεια; Είναι η επ-ανάσταση; Είναι η μαύρη μας η μοίρα;
Είπαμε να κάνουμε κι εμείς κάποιες παρουσιάσεις υποψηφίων. Κι εκεί που αναρωτιόμασταν «ποιους/ποιες άραγε;» σκάει στα facebook όλων μας η δήλωση του «πιτσιρίκου» ότι δεν είναι η μοίρα του να ψηφίσει ποτέ κόμμα εξουσίας…
Η πρώτη απάντηση είχε δοθεί. Πήραμε τον πιτσιρίκο, πήγαμε στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο (υποψήφιο στην τελευταία τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ) και βγήκε το ακόλουθο… Μια ασυνήθιστη συνέντευξη-συζήτηση με γέλια, τραγούδια και τον σκύλο τον Τσίου
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Πιτσιρίκος: Κύριε Χαραλαμπόπουλε, τι σε έκανε να εγκαταλείψεις το ποδόσφαιρο και να ασχοληθείς με την πολιτική;
Χαραλαμπόπουλος: Δύσκολη ερώτηση.
Π.: Καλά τότε πάμε στην επόμενη.
Χ.: Κάτσε ρε παιδί μου, να το πάρουμε από την αρχή. Πριν αρχίσει η συνέντευξη, να ξεκαθαρίσουμε τους ρόλους. Νομίζω ότι εσύ θα πρέπει να έχεις το ρόλο του Πρετεντέρη.
Π.: Ε, σου έκανα πρετεντερική ερώτηση.
Χ.: Τώρα σκέφτομαι ποιος να είμαι εγώ, αν εσύ είσαι ο Πρετεντέρης. Δε μπορώ να σε υποβιβάσω σε κάτι άλλο, Τσίμας, Καψής κτλ. Τουλάχιστον Πρετεντέρης.
Π.: Ο Χατζηνικολάου, που το’χει;
Χ.: Εμένα μου αρέσει να μιλάμε οι δυο μας. Ο Πρετεντέρης το κάνει αυτό. Ενώ ο Χατζηνικολάου καλεί και κόσμο για να έχει άλλοθι.
Π.: Όχι ρε, προχθές ήταν μόνος του.
Χ.: Ε, μόνο μια φορά, συνήθως καλεί κοινό.
Π.: Ήταν καλός όμως.
Χ.: Ο Χατζηνικολάου ή ο Τσίπρας;
Π.: Και οι δύο.
Χ.: Δεν την είδα. Θα τη δω και θα σου πω. Και αναρωτιέμαι τώρα: Αν εσύ είσαι ο Πρετεντέρης, το μόνο καλό είναι ότι εγώ δεν είμαι Συριζαίος. Αν ήμουν, δε θα μπορούσα να σου μιλήσω. Για αυτό και κατέβηκα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να μπορώ να σου μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ποιος θα μπορούσα να ήμουν. Πρέπει να βρω έναν κεντροαριστερό, πρέπει να σκεφτώ κάτι καλτ. Μια αλεπουδιά. Αλλά ποια ήταν η μεγαλύτερη αλεπού; Ο Ψαριανός.
Π.: Αυτός είναι πολύ δεξιός ρε συ. Θα πάει στη Νέα Δημοκρατία.
Χ. Τι μου θύμισες τώρα! Ξέρεις πώς ξεκίνησε η ιστορία με τον Ψαριανό και άρχισαν να του την πέφτουν οι φίλοι του; Ήταν ένα βράδυ σε ένα μπαρ με την παρέα του, τότε που γίνονταν τα γεγονότα στην Κερατέα. Στην ομήγυρη ήταν και κάποιος από τους κατοίκους. Και λέει ο Ψαριανός ότι στην Κερατέα πρέπει να πάνε τα σκουπίδια, είναι Αρβανίτες αυτοί και δεξιοί. Είναι ακροδεξιοί. Και του λένε οι άλλοι: τι λες ρε συ; Πρέπει να τους βάλουν εκεί τα σκουπίδια επειδή είναι Αρβανίτες και πιστεύεις ότι είναι ακροδεξιοί; Ναι, λέει ο Ψαριανός, είναι καραδεξιοί αυτοί. Εκεί να τους βάλουν τα σκουπίδια. Έτσι άρχισαν να χαλάνε οι σχέσεις του με τους γύρω του. Τελοσπάντων, εσύ θα είσαι ο Πρετεντέρης κι εγώ ο Ψαριανός. Πάμε πάλι από την αρχή. Κανονικά πρέπει να το κόψουνε αυτό για να μη λένε ότι πήγα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μπορώ να πάω στον Πρετεντέρη.
[ΟΚ, πάμε πάλι…]
Π.: Κύριε Χαραλαμπόπουλε, τι σας έκανε να εγκαταλείψετε το ποδόσφαιρο και να κατεβείτε στην πολιτική κονίστρα;
Χ.: Καταρχήν χαίρομαι γιατί στην ερώτησή σου παρακάμπτεις τη δημοσιογραφία. Στην πραγματικότητα δημοσιογράφος είμαι για να είμαι ποδοσφαιριστής. Επειδή στα νιάτα μου έπαιζα ποδόσφαιρο και κάποια στιγμή τα παράτησα, με παρατήσανε δηλαδή, δε με θέλανε, έπρεπε να βρω ένα τρόπο να υπάρχω ποδοσφαιρικά. Και το κατάφερα μέσω του πρωταθλήματος Τύπου. Όμως, για να πάρεις μέρος στο πρωτάθλημα Τύπου πρέπει να είσαι δημοσιογράφος. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Έτσι πηδάμε τώρα την ιστορία της δημοσιογραφίας για να δούμε πώς πάμε από το ποδόσφαιρο στην πολιτική. Και ο Ανατολάκης το έκανε. Ο Ζαγοράκης είναι ευρωβουλευτής. Δεν ξέρει αγγλικά αλλά μια χαρά είναι στην Ευρωβουλή. Τουλάχιστον προτιμώ τον Ζαγοράκη από την κυρία Σπυράκη. Η κυρία Σπυράκη επέλεξε να πάρει στο πολιτικό της γραφείο της το γιο τού Ζαγορίτη που το πιο σημαντικό πράγμα που είχε κάνει στη ζωή του ήταν ότι είχε πάει με τη Τζούλια Αλεξανδράτου στο Πολεμικό Μουσείο. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό είναι πολιτική. Η κυρία Σπυράκη ευθαρσώς τολμάει να αποκαλύψει πως ήξερε ότι στις εκλογές του ‘12 είχε στηθεί ένα τεράστιο παιχνίδι υπόγειο με αεροπλάνα που πετούσανε φέρνοντας λεφτά για να στηρίξουν τις ελληνικές τράπεζες, για να μπορέσουμε να έχουμε την κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών συγγενών. Και τώρα είναι στην πολιτική. Προτιμάς τη Σπυράκη ή τον Ζαγοράκη; Εγώ προτιμάω τον Ζαγοράκη από τη Σπυράκη, αν πρέπει να επιλέξω.
Π.: Εγώ θα επαναφέρω το ερώτημά μου γιατί δεν απάντησες και θα το θέσω αλλιώς, γιατί είμαι σαν αυτούς τους δημοσιογράφους του BBC που κάνουν εκατό φορές την ίδια ερώτηση: Τι ήταν αυτό που σε έκανε να εγκαταλείψεις το ποδόσφαιρο και να περάσεις στην πολιτική; Μπορούμε να μιλάμε για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής, κύριε Χαραλαμπόπουλε;
Χ.: Ας απαντήσω λοιπόν σοβαρά. Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή στις οποίες καλείσαι να πάρεις θέση. Πολιτικά. Θα μου πεις και ποιος είσαι εσύ; Ε, αυτός που είμαι. Δεν θα απαντήσω εγώ για όλους. Θα απαντήσω για μένα. Αν λοιπόν έπρεπε να πάρω θέση, και παίρνω θέση μετέχοντας στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην τιμητική τελευταία θέση, το κάνω γιατί θέλω να δώσω, στο μικρό κοινό που απευθύνομαι, ένα στίγμα. Αυτό είναι το εξής: Θα υπάρξει μια Βουλή στην οποία θα είναι στην κυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα, ένα κόμμα που ξεκίνησε να έχει αριστερές ρίζες -και ελπίζω να τις κρατήσει, γιατί πολλές φορές ένα κόμμα που πηγαίνει στην εξουσία ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Και η υπόλοιπη Βουλή τι θα είναι; Ένα απονευρωμένο, απολιθωμένο –δυστυχώς, και το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές– ΚΚΕ και διάφορα κόμματα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία στην πραγματικότητα είναι όλα δεξιά κόμματα που ελέγχονται είτε από ολιγάρχες επιχειρηματίες, είτε από μιντιάρχες, είτε από εργολάβους. Άρα, σε μια κυβέρνηση που θα είναι αυτοδύναμος ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργαζόμενος με έναν από αυτούς, χρειάζεται μια αριστερή αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ για να κρατά αντίβαρο, για να θυμίζει στο ΣΥΡΙΖΑ τις καταβολές του και να θυμίζει το τι είναι Αριστερά. Γιατί φοβάμαι ότι όταν σε πλευρίσει η εξουσία, ξεχνάς από πού έρχεσαι και ξεχνάς και τι είναι η Αριστερά. Το ζήσαμε αυτό από το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80. Δυστυχώς. Ελπίζω να μην το ζήσουμε και τώρα. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα κόμμα, που πρέπει να μπει και στη Βουλή και πρέπει να είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θα είναι η αντιπολίτευση από τα αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματική δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -χωρίς να υπερβάλλω, το έχω ζήσει και το έχω καταλάβει- μπορεί να υπερβαίνει και το 5%. Ο κινηματικός χαρακτήρας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι έντονος και πλατύς. Είναι το μοναδικό κόμμα το οποίο στα μνημονιακά χρόνια κράτησε τον κινηματικό του χαρακτήρα, ήταν παντού, όποτε χρειάστηκε δίπλα στους εργαζόμενους έδινε το παρών.
Π.: Και γιατί όλοι αυτοί ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ και όχι ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Χ.: Όλοι αυτοί φυλλοροούν όταν έρχεται η ώρα της ψήφου, γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει καταφέρει τον κινηματικό της χαρακτήρα και τον πολιτικό της λόγο να τον μεστώσει, να τον περιχαρακώσει σε ένα κόμμα. Κι εδώ, πολλές φορές, λειτουργεί και ο εκβιασμός της χαμένης ψήφου. Τη χαμένη ψήφο που την γνωρίσαμε από το στόμα του Κουτσόγιωργα τη δεκαετία του ’80.
Π.: Καλά, ο Κουτσόγιωργας άμα δεν είχε πεθάνει και αυτός στο ΣΥΡΙΖΑ θα ήτανε. Κάπου θα τον είχανε βάλει.
Χ.: Δε θα διαφωνήσω. Αλλά η λογική και ο εκβιασμός της χαμένης ψήφου, μη βγει κανείς από το μαντρί, ότι ένας πρέπει να εκπροσωπεί την Αριστερά και όλα αυτά, είναι το παραμύθι που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ’80. Ξεκίνησε από τον Κουτσόγιωργα και χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια από όλους τους Πασόκους. Ξαναπάμε τώρα στη λογική της χαμένης ψήφου. Δεν το φωνάζει τόσο ευθαρσώς ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, αλλά από στόμα σε στόμα, περνάει αυτό το μήνυμα. Ας τη ρίξουμε τώρα την ψήφο και βλέπουμε. Κάπου εκεί χάνεται όλη αυτή η ιστορία. Και βέβαια, κάπου εκεί ξεχνιέται και η απλή αναλογική…
Η χαμένη ψήφος, η χαμένη Δημοκρατία και τα (σι)χαμένα ΜΜΕ
Π.: Γι’ αυτό που λες, για τη χαμένη ψήφο, φταίνε μόνο τα κόμματα; Οι πολίτες δε φταίνε; Δηλαδή ο πολίτης που το μασάει αυτό τόσες δεκαετίες δεν έχει καμία ευθύνη; Που λέει ότι πρέπει να ψηφίσω μεγάλο κόμμα; Μήπως ο Έλληνας ψηφίζει νικητή; Δεν έφταιγε μόνο το ΠΑΣΟΚ όταν τη δεκαετία του ’80 συνέρρεαν δεξιοί και ακροδεξιοί και το ψήφιζαν.
Χ.: Θα μπορούσα πολύ εύκολα να μιλήσω για την ευθύνη του ψηφοφόρου, αλλά δεν το κάνω. Επειδή, ως δημοσιογράφος, είμαι αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στην πολιτική και τον ψηφοφόρο και ξέρω πώς παίζεται το παιχνίδι, θα σου πω το εξής: Για να λειτουργεί μια δημοκρατία, έστω αυτή η αστική δημοκρατία που έχουμε, πρέπει δύο πυλώνες της να είναι ανεξάρτητοι. Ο ένας είναι η δικαιοσύνη και ο άλλος είναι τα ΜΜΕ. Όταν αυτοί οι δύο δεν είναι ανεξάρτητοι, η πληροφορία, τουλάχιστον από την πλευρά των ΜΜΕ, που φτάνει στον πολίτη για να αποφασίσει είναι ελεγχόμενη. Άρα, όταν η ενημέρωση προς τον πολίτη δεν φτάνει όπως πρέπει, όπως ορίζει το Σύνταγμα, όπως ορίζει ο κώδικας δημοσιογραφίας, όπως ορίζει ο κώδικας δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι δημοσιογράφοι, δεν μπορείς να αναζητάς την ευθύνη στον ψηφοφόρο. Όταν κάποιοι άλλοι δεν κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει, δε μπορείς να έρθεις μπροστά στον ψηφοφόρο και να του πεις «γιατί;». Θα μου πεις: Μα πρόβατα είναι; Δε θα έπρεπε να έχουν ξυπνήσει; Πολλοί έχουν ξυπνήσει. Δυστυχώς όμως ο Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει ακόμα τα δικαιώματά του, δεν γνωρίζει την πραγματική δύναμη που έχει. Η δύναμη του πολίτη ή και του ψηφοφόρου δεν είναι κάθε τέσσερα χρόνια. Είναι κάθε μέρα.
Π.: Ναι, αλλά τον μέσο Έλληνα αν τον ρωτήσεις τι είναι Δημοκρατία, θα σου πει εκλογές. Δε θα σου πει η Δημοκρατία πηγάζει από το λαό και τέτοια. Θα σου πει ότι Δημοκρατία είναι να πηγαίνεις κάθε τέσσερα χρόνια και να ψηφίζεις, ανάλογα με το τι ψηφίζεις. Δηλαδή όταν ο Έλληνας πολίτης δεν ξέρει τι είναι Δημοκρατία, δεν έχει ευθύνη;
Χ.: Έχει ευθύνη. Αλλά πριν φτάσουμε στους πολίτες και μοιράσουμε το ποσοστό αναλογικά στον καθένα, πρέπει να σκεφτούμε και πώς συμπεριφέρονται στον πολίτη και αυτοί που έχουν αναλάβει την ευθύνη να έχουν άλλο ρόλο απέναντί του. Όπως είναι η δικαιοσύνη και η δημοσιογραφία. Όπως είναι η πολιτική.
Π.: Ωραία, ας το αφήσουμε αυτό. Πάμε σε κάτι άλλο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις συλλογικότητες και όλα, δε θα έπρεπε να έχει ένα πρόσωπο, όχι ως αρχηγό κόμματος αλλά ως ηγέτη; Όχι με την έννοια του ηγέτη, του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με την έννοια της εκπροσώπησης. Αυτού που ηγείται. Και σε ένα κοπάδι από ζώα, πάει ένα μπροστά, όχι επιβάλλοντας τη θέση του στα άλλα ζώα, αλλά πάει ένα μπροστά. Δηλαδή και για τα ΜΜΕ δε θα είχε νόημα; Να έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα πρόσωπο, ή δύο, τρία έστω.
Χ.: Άμα είναι πάμε οι δυο μας στο Ζάππειο να διεκδικήσουμε την αρχηγία! (γέλια). Θα σου πω: Μπορεί να ακουστεί λίγο οξύμωρο, αλλά θα καταλάβεις τι εννοώ. Η ιστορία με την πολιτική και τους πολιτικούς αρχίζει να χωλαίνει όταν υπάρχουν επαγγελματικά στελέχη της πολιτικής. Είτε προκύπτουν από την οικογενειοκρατία, είτε γιατί κάποιος επιλέγει να κάνει την πολιτική επάγγελμα. Τώρα αν θα έπρεπε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είχε κάποιον ή κάποια που στην εικόνα του ψηφοφόρου να εκφράζει το λόγο της; Θα συμφωνήσω. Έχει βέβαια πολιτικό γραφείο. Ωστόσο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και αυτό είναι ένας από τους λόγους που κι εγώ αποφάσισα να μετέχω, το πρώτο πράγμα που βάζουμε μπροστά είναι το συμφέρον του πολίτη, του διπλανού μας, του συνανθρώπου μας και όχι το να προκύψουν επαγγελματικά στελέχη τα οποία θέλουν ασχοληθούν μόνο με την πολιτική. Ασφαλώς και πρέπει να πάει παρακάτω. Έχει αργήσει να πάει παρακάτω. Η Αριστερά, όπως ξέρεις, συσκέπτεται συχνά. Η Αριστερά ποτέ δεν είναι στην ώρα της. Αργεί.
Π.: Πολλές φορές συσκέπτεται και δεν σκέπτεται.
Ναι, αλλά δεν μπορείς να παραγνωρίσεις και να αγνοήσεις τον κινηματικό της χαρακτήρα. Προτιμώ πάντως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην οποία τα μέλη της –που είναι χιλιάδες- η ενασχόλησή τους με την πολιτική και τα κοινά, προκύπτει από την ανάγκη τους να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν το διπλανό τους και όχι από την ανάγκη κάποιου να εκπροσωπήσει όλους τους υπόλοιπους. Ξαναλέω ότι αν όλοι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έριχναν την ψήφο εκεί και δεν ακολουθούσαν τη λογική της χαμένης ψήφου θα προέκυπτε ένα κόμμα που θα ήταν μάλλον πιο οργανωμένο. Γιατί στο λέω αυτό; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει χρηματοδότηση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πηγαίνει στα γραφεία εφοπλιστών, επιχειρηματιών και κόβει κουπόνια.
Π.: ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψηφίζω, μη μου τα λες εμένα…
Χ.: Αξίζει και μόνο να καταγράφεται. Ούτε υπάρχει ξαφνικά ένας πολιτικός ο οποίος όπως ο Μητσοτάκης τη δεκαετία του ’90, όταν αποκαλύφτηκαν τα λεφτά που είχανε εισρεύσει στα ταμεία της Νέας Δημοκρατίας από τον Αλαφούζο, λέγανε ότι είχανε κόψει κουπόνια και την ώρα που το λέγανε βάζανε τα πιεστήρια να τυπώνουν κουπόνια για να λένε ότι τα κόψανε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βασίζεται στο υστέρημα των μελών της. Θέλω να σου πω ότι στις εκλογές αυτές υπάρχουν στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ικανότατα, πολύ ικανότερα από εμένα, που δεν κατεβαίνουν επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν αντέχουν την περικοπή ενός μισθού, εδώ που έχουμε φτάσει. Αν είσαι δημόσιος υπάλληλος σου κόβεται ένας μισθός. Και δεν αντέχει η οικογένειά τους, δεν επιβιώνουν χωρίς αυτόν.
Π.: Συμπέρασμα: Όχι μπάνια για τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το καλοκαίρι. Τραυματικό αυτό. Εγώ δηλαδή δε θα μπορούσα να κατέβω για αυτό το λόγο. Θα έχανα τα μπάνια του καλοκαιριού, θα τρελαινόμουνα. Αλλά εγώ δε δουλεύω για κανέναν, θα μπορούσα να κατέβω.
Χ.: Εσύ δεν είσαι δημόσιος υπάλληλος.
Π.: Ναι, μπράβο. Μαλακία που δεν κατέβηκα, ε;
Χ.: Το θέμα είναι τι θα έβαζες; Ανδρέας τάδε, παύλα Πιτσιρίκος;
Π.: Αφού το έγραψε ο Μουρούτης, σιγά…
Χ.: Ε, δε μας είχες ενημερώσει ότι ενδιαφέρεσαι.
Π.: Ε, καλά, θα ξαναγίνουν εκλογές, θα δω. Άμα δεν πέφτουν καλοκαίρι… Κύριε Χαραλαμπόπουλε, άλλαξε η ζωή σου από την ημέρα που ανακοινώθηκε η συμμετοχή σου στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Χ.: Βασικά είμαι υποχρεωμένος να μιλάω 15 φορές τη μέρα με την Κουτσούμπα που είναι στο γραφείο Τύπου και να μου ζαλίζει τον έρωτα. Κατά τα υπόλοιπα, δε νομίζω.
Π.: Η προσωπική σου ζωή άλλαξε;
Χ.: Δε νομίζω. Όχι, δεν έχει αλλάξει κάτι. Αν εξαιρέσεις ότι χθες ξέχασα να φάω, όχι επειδή είμαι υποψήφιος αλλά επειδή είχα διάφορες δουλειές, και όταν το θυμήθηκα το βράδυ δεν είχαμε φαγητό. Είχαμε ξεχάσει να πάμε σούπερ μάρκετ αυτές τις μέρες, και εγώ και η σύντροφός μου, και έτσι το βράδυ φάγαμε κορνφλέικς με γάλα.
Π.: Η συμπεριφορά της συντρόφου σου απέναντί σου άλλαξε;
Χ.: Όχι.
Π.: Των γυναικών απέναντί σου;
Χ.: Όχι.
Π.: Του σκύλου σου, του Τσίου, απέναντί σου;
Χ. Όχι. Κοίταξε να δεις. Η ζωή των ανθρώπων αλλάζει, νομίζω, όταν αποφασίζουν οι ίδιοι να αλλάξουν. Αν σου έλεγα ότι άλλαξε η ζωή μου, θα έπρεπε μάλλον να πάω προς τον Άδωνη Γεωργιάδη να τον συμβουλευτώ. Δεν πιστεύω ότι αλλάζει η ζωή των ανθρώπων. Εγώ εξακολουθώ να κάνω αυτά που έκανα.
Π.: Ο απλός Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος…
Χ.: Ο ποδοσφαιριστής-δημοσιογράφος…
Π.: Που όλοι γνωρίσαμε.
Χ.: Ακριβώς.
Η Αριστερά, η εξουσία, οι νοικοκυραίοι και ο Άσιμος
Π.: Μπράβο Λευτέρη. Συγχαρητήρια. Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο τώρα. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάρει το 100% των ψήφων και μπει στη Βουλή ποια είναι τα σχέδια σου για την Ελλάδα; Νομίζω ότι είναι μια πολύ λογική ερώτηση αυτή.
Χ.: Πάρα πολύ λογική. Και ελπίζω να μη χάσουμε ούτε μια ψήφο για να γίνει το όνειρό σου πραγματικότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει το 100% και να γίνω επιτέλους βουλευτής. Άρα λοιπόν μιλάμε πλέον για καθεστώς Βορείου Κορέας.
Π.: Συγγνώμη αν ένας λαός αποφασίσει ότι θέλει αυτό, είναι Βόρεια Κορέα; Γιατί όχι Κούβα;
Χ.: Ναι, σε εμάς αρέσει περισσότερο η Κούβα από τη Βόρεια Κορέα. Κάτι ακροδεξιά φασιστόμουτρα σαν τον Μουρούτη θα έλεγαν ότι είμαστε Βόρεια Κορέα. Πάντως, για να έχουμε πάρει 100% σημαίνει ότι όλοι αυτοί έχουν καταλάβει τι τους περιμένει μετά τις εκλογές και έχουν ήδη φύγει και δεν ψηφίζουν. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι αυτή: Που έλεγαν στο καφενεία οι μπαμπάδες μας «Να γινόμουν μια μέρα πρωθυπουργός».
Π.: Ο μπαμπάς μου δεν το έλεγε αυτό.
Χ.: Ε, η ομήγυρη ρε παιδί μου. Υπάρχει και σε μια ελληνική ταινία η φράση.
Π.: Υπάρχει και η φράση του Βαμβακάρη όμως: «Όσοι γινούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν. Τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν». Εγώ ψηφίζω Μάρκο γιατί αυτός ήταν πιο ΑΝΤΑΡΣΥΑ από εμάς.
Χ.: Υπάρχει κι ένα ωραίο τραγούδι του Άσιμου που τραγουδούσαν οι κουκουλοφόροι που μπαίνανε στα σούπερ μάρκετ κι έκαναν αποψίλωση και τα έδιναν στους φτωχούς.
Π.: Αυτό για τα γεράματα
Χ.: «Χιλιάδες σούπερ μάρκετ γεμάτα πράγματα. Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;»
Π.: Άσιμος, «Παράτα τα». Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που τα λέγανε όλα αυτά, αυτοκτόνησαν ρε γαμώτο. Και η Γώγου που έλεγε να μη φοβηθούμε αυτή τη φορά, μην την κοπανήσουμε. Ε, την κοπάνησε.
Χ.: Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που εξακολουθεί να τραγουδάει αυτά τα τραγούδια, να συγκινείται και να μετέχει στις κινητοποιήσεις. Σε αυτές που συμμετέχεις κι εσύ, γιατί εγώ το ξέρω ότι όπου πορεία και ο πιτσιρίκος από πίσω. Ακόμα και σε αυτές που μαζευόντουσαν για το νερό και ήτανε 100 άτομα. Ο μεγαλύτερος εχθρός, όλων αυτών των τραγουδιών, του Άσιμου, της Γώγου, όλων αυτών που συγκινούνται από αυτά τα τραγούδια, δυστυχώς, είναι ο νοικοκυραίος. Όλοι αυτοί που συνέχεια τα γκάλοπ ρωτάνε, όταν η προεκλογική περίοδος είναι νεκρή, «θέλετε εκλογές;» και απαντάνε όχι. Το ποσοστό αυτό είναι οι νοικοκυραίοι. Αν μπορούσαν να μη γίνονταν και ποτέ εκλογές μια χαρά θα τους ερχόταν.
νοικοκυραιοι
Π.: Χούντα ρε παιδί μου. Γιατί είχαν κανένα πρόβλημα στη Χούντα οι νοικοκυραίοι;
Χ.: Πολλές φορές παρεξηγούνται. Γράφω κάτι τέτοιο και έρχονται από κάτω ας πούμε νοικοκυραίοι σαν την μαμά μου και τη μαμά σου.
Π.: Η μαμά μου δεν είναι νοικοκυραία.
Χ.: Όχι, μην το παρεξηγήσεις. Λέω ρε παιδί μου, άνθρωποι που είναι νοικοκύρηδες στο σπίτι τους.
Π.: Ε, κι εμείς είμαστε νοικοκύρηδες στο σπίτι μας.
Χ.: Ναι, και έρχονται καμιά φορά και νομίζουν ότι όταν χρησιμοποιείς τη λέξη «νοικοκυραίος» αναφέρεσαι σε αυτούς. Όχι, δεν απευθυνόμαστε σε αυτούς που είναι νοικοκύρηδες στο σπίτι τους. Ο νοικοκυραίος με την έννοια που χρησιμοποιείται σήμερα είναι αυτός που είναι φοβισμένος, αυτός που είναι κλεισμένος μέσα στο καβούκι του, που φοβάται τις αλλαγές.
Π.: Που νοιάζεται μόνο για την πάρτη του.
Χ.: Ναι, που νοιάζεται μόνο για την πάρτη του. Για αυτούς μιλάμε. Που έχουν αυτό το χαρακτήρα. Που είναι εν δυνάμει ψηφοφόροι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποταμιού και Χρυσής Αυγής.
Το Περιοδικό: Η Χρυσή Αυγή για αυτόν δεν είναι μια αλλαγή; Δεν επαγγέλλεται υποτίθεται μια αλλαγή; Ότι θα μπει μέσα στη Βουλή και θα τους δείρει.
Χ.: Ο νοικοκυραίος είναι αυτός που ονειρεύεται να μπαίνει στη Βουλή και να τιμωρεί όλους αυτούς. Αλλά, πρόσεξε, δε θέλει να το κάνει ο ίδιος, θέλει να στείλει κάποιους άλλους. Δε θέλει να μετέχει αυτός. Σου λέει αυτά, νταβραντισμένα παιδιά είναι. Μπέστε μέσα και γαμήστε τα. Αυτός, ο οποίος δε θα σηκωθεί ποτέ από τον καναπέ και θα κάθεται στο δελτίο των 8 για να δει live τη Βουλή να εξαϋλώνεται.
Π.: Ο νοικοκυραίος δεν ψηφίζει Χρυσή Αυγή. Ο νοικοκυραίος ψηφίζει το κέντρο. Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά καταστραφεί από το κέντρο.
Χ.: Πάντως με τον τρόπο που πολώθηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα από το ’40 και μετά, εφευρέθηκε το κέντρο για καλύψει αυτούς που δεν ήθελαν να πάνε ούτε από τη μια ούτε από την άλλη μεριά για να μη βρουν απέναντί τους έναν αντίπαλο. Αυτοί δεν ήθελαν κανένα αντίπαλο. Ήθελαν απλά να έχουν το κεφαλάκι τους ήσυχο, τις κόρες τους να παντρεύονται με προξενιά διατηρώντας την παρθενία τους και τους γιούς τους να βρίσκουνε πλούσιες κόρες με καλή προίκα.
Π.: Το κέντρο ήταν εφεύρεση των Αμερικανών. Ο Παπανδρέου ήταν ακόμα 4-5%. Τα έχει γράψει ωραία ο Ραφαηλίδης αυτά.
Λευτέρη Χαραλαμπόπουλε, στη διάρκεια αυτής της συζήτησης, σου τηλεφώνησε η μητέρα σου και δεν της απάντησες. Αλλά δε θα σταθώ σε αυτό. Θα σταθώ στο τι σου είπε η μητέρα σου όταν έμαθε για την υποψηφιότητά σου;
Χ.: Δεν έχει προλάβει ακόμα να μου μιλήσει. Έχει πλάκα όμως γιατί μια-δυο μέρες πριν από την υποψηφιότητα ήρθε εδώ σπίτι και μου λέει παιδάκι μου τι θα ψηφίσουμε; Της λέω: Μάνα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μου λέει: Τι είναι αυτό; Κόμμα, της λέω. ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μου λέει: Να μην ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ, να αλλάξουν τα πράγματα; Της λέω: Όχι μάνα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα το ρίξουμε. Μου λέει: Ποιοι είναι αυτοί; Της λέω: Θα ενημερωθείς εν καιρώ, θα μάθεις τις επόμενες μέρες.
Π.: Υπάρχει απάντηση εδώ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ό,τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν δεν ξέραμε τι είναι. Κάπως καλύτερα βέβαια. Πάντως τρομερό ε; Παλιά τον κοροϊδεύανε τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχει γίνει η ελπίδα της χώρας. Εγώ πάντα τον κορόιδευα, έκλαιγα από τα γέλια.
Χ.: Εγώ πάντως προτιμώ τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα από τότε. Γιατί κυρίως τότε, ο Συνασπισμός είχε αυτό που δεν αρέσει καθόλου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Εκπροσώπους, πολιτικούς, στελέχη που είχαν κάνει την πολιτική επάγγελμα. Αυτοί υπάρχουν ακόμα και τώρα, μετά την αλλαγή του Συνασπισμού σε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχουν και νέα πρόσωπα. Υπάρχουν βουλευτές στο ΣΥΡΙΖΑ που επικροτώ, όπως είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Β. Διαμαντόπουλος, η Β. Κατριβάνου, υπάρχουν και οι άλλοι όμως που πραγματικά κρατάω μικρό καλάθι για το τι πραγματικά πρεσβεύουν και πόσο θα βοηθήσουν σε όλη αυτή την ιστορία, όπως είναι ο Σταθάκης, ο Παππάς…
Π.: Ο Παπαδημούλης
Χ.: Ο Παπαδημούλης είναι ένας από αυτούς που είπα πριν, όταν αναφέρθηκα στα επαγγελματικά στελέχη της δεκαετίας του ’90. Δεν τον ονόμασα εγώ, τον ονόμασες εσύ. Δικιά σου η αμαρτία. Έχεις καταλάβει ότι με αυτά που λέμε θα έρθουν όλοι αυτοί οι βαθυστόχαστοι αριστεροί, και θα λένε τι δουλειά έχουν αυτές οι δύο λουμπεναρίες και μιλάνε για την Αριστερά…
Π.: Σκασίλα μας. Οι αριστεροί πρέπει να έχουν χιούμορ καταρχήν.
Χ.: Θα λένε ότι δεν έχουμε αριστερό λόγο.
Π.: Ναι, αλλά έχουμε αριστερό χιούμορ. Και θέλουμε το χιούμορ στην Αριστερά. Ε μα πια… δε γίνεται. Αυτή η Αριστερά που είναι μέσα στη συντήρηση και κοκκινίζει, ε να πάει να γαμηθεί, αυτή η Αριστερά. Έλεος κάπου με αυτή την Αριστερά. Γιατί φταίει και η Αριστερά.
Με έχεις καλύψει λοιπόν, Λευτέρη Χαραλαμπόπουλε. Εγώ θα σε ψηφίσω. Δε θα ψηφίσω εσένα δηλαδή, θα ψηφίσω την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Σε αυτό το σημείο να κάνω και κάλεσμα στα εκατομμύρια ανθρώπους που μας διαβάζουν τώρα να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.
Χ.: Να σου πω κάτι κουφό να γελάσεις; Όταν γνωστοποιήθηκε ότι μετέχω στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, υπήρχαν άνθρωποι που μου έστειλαν email ή μήνυμα στα socialmedia, οι οποίοι μου λέγανε: Κρίμα που ψηφίζω στη Μυτιλήνη, δεν μπορώ να σε ψηφίσω». Είχα τέσσερα πέντε τέτοια μηνύματα από τα εκατό. Ρε παιδιά, τους λέω, στο επικρατείας δε σταυρώνεις. Είναι για όλη την Ελλάδα!
Π.: Θα μπορούσες πάντως να ψηφίζεις το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος και το Επικρατείας ενός άλλου. Ή θα μπορούσες να ψηφίζεις ανθρώπους από διαφορετικά κόμματα. Στην Ελλάδα έχει συμβεί αυτό. Έτσι σώζανε στην αρχή τους κομμουνιστές, το είκοσι τόσο. Για να μην πάει ο άλλος φυλακή, ήτανε καλός άνθρωπος ο κομμουνιστής, ήτανε ας πούμε ο γιατρός έτσι; Τι κάνανε λοιπόν. Το ρίχνανε στη δεξιά αλλά ψηφίζανε και αυτόν για να μη μπει φυλακή.
Χ.: Εσύ πάντως πιστεύεις ότι από το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Γενάρη, πάντα με καλή θέληση σκεπτόμενος, θα αλλάξει κάτι; Εγώ συνεχίζω αυτή την κουβέντα που κάναμε πριν. Φοβάμαι ότι η Βουλή που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές θα έχει ΣΥΡΙΖΑ, ένα μπερδεμένο ΚΚΕ και δεξιά κόμματα και είναι ανάγκη να υπάρχει ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, μια αντιπολίτευση από τα αριστερά. Αν με έβαζες υποχρεωτικά να διαλέξω ποιο θα ήθελα να είναι το πρώτο κόμμα, θα σου έλεγα ότι θα ήθελα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι όταν έχεις από τη μια τη φασιστική λογική του Σαμαρά και της διακυβέρνησής του…
Π.: Και της ακροδεξιάς ομάδας του.
Χ.: Ακριβώς. Δε μπορεί να μη λες ότι αυτοί πρέπει να φύγουν. Και ούτε μπορείς να κάνεις αντιπολίτευση σε ένα ΣΥΡΙΖΑ που δε τον έχεις δει. Την επομένη των εκλογών με τι θα έρθουμε αντιμέτωποι ως δημοσιογράφοι; Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου, ο δημοσιογράφος είναι πάντα αντιπολίτευση, δεν πρέπει να μετέχει στην εξουσία, πρέπει να ελέγχει την εξουσία διότι ποτέ η εξουσία δε λειτουργεί υπέρ του πολίτη…
Π.: Τότε πρέπει να δεσμευτείς ότι αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάρει το 100% και βγεις βουλευτής θα παραιτηθείς.
Χ.: Οκ, θα παραιτηθώ. Πάντως αυτό που έχει σημασία είναι ότι την επομένη των εκλογών, η προσδοκία θα είναι μεγάλη. Τα γκάλοπ δείχνουν ότι ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος και μάλιστα με διαφορά, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, γιατί κερδίζει και αυτούς τους ψηφοφόρους που λες ότι ψηφίζουν το νικητή. Όμως τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Όταν ακούς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάνε για «διαπραγμάτευση», στην πραγματικότητα όσο καλή θέληση και να έχεις, καταλαβαίνεις ότι, σε αντίθεση με πριν από δύο χρόνια, έχουν ήδη βάλει στην άκρη τη σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μόνο έτσι μπορεί να προκύψει αποτέλεσμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματευτεί και εκβιαστεί, αν ο πρόεδρός του την επόμενη μέρα δεν έρθει στον ελληνικό λαό να πει: «Με εκβιάζουν, αύριο όλοι στους δρόμους», κάτι που θα του έδινε τεράστιους πόντους και κατά πάσα πιθανότητα την επόμενη μέρα όλοι οι Έλληνες και Ελληνίδες θα ήταν στους δρόμους για να τον υποστηρίξουν…
Π.: Δεν είμαι πολύ σίγουρος… Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ότι έπεσε η δυναμική του και ο λόγος του, έχει να κάνει και με το ότι μετά τις εκλογές του ’12, οι Έλληνες, ε, κάτσαμε στα σπίτια μας.
Χ.: Δεν έχω αντίρρηση. Αλλά κανείς δεν είπε: «Έλα μαζί μου». Αν πας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε εκβιάσουν, είναι προτιμότερο να βγεις και να κάνεις διάγγελμα στον ελληνικό λαό και να πεις: «Με εκβιάζουν». Την επόμενη μέρα θα είναι μαζί σου και το κίνημα των αγανακτισμένων που ζήσαμε, θα είναι πολλαπλάσιο την επόμενη μέρα αν κάποιος τους καλέσει μαζί του. Αν τους πει την αλήθεια. Αν δεν το κάνει και υποκύψει, θα το πω κι εγώ και ακούγεται συχνά…
Π.: Θα είναι μια αριστερή παρένθεση
Χ.: Θα είναι μια αριστερή παρένθεση. Αυτή την οποία μαγειρεύουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Γιατί ο Σαμαράς δεν έπεσε από την εξουσία. Ο Σαμαράς αποφάσισε να φύγει τώρα από την εξουσία παίζοντας το τελευταίο του πολιτικό χαρτί και στήνοντας ένα σύστημα μιντιακό, επιχειρηματικό, πολιτικό, ώστε η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία να είναι μια αριστερή παρένθεση.
Π.: Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν προειδοποιεί ότι συμβαίνουν όλα αυτά όμως; Είπες ότι θα εκβιαστεί και πρέπει να πει την αλήθεια τότε…
Χ.: Αν τον εκβιάσουν, γιατί είναι σίγουρο ότι θα τον εκβιάσουν, ναι. Ξέρουμε πώς λειτουργεί η Τρόικα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μέρκελ. Αυτό που δεν έκανε ο Σαμαράς, αυτό που όταν πήγε να το κάνει ο Παπανδρέου μέσω του δημοψηφίσματος βρέθηκε να τον λέει ο Σαρκοζί ηλίθιο, επειδή είχε μετάσχει στο πανηγυράκι από πριν κι ας μη σηκώνει τώρα την παντιέρα της… επανάστασης.
Π.: Μαλάκα νομίζω τον είπε.
Χ.: Ναι, και την επόμενη μέρα τον ανάγκασαν να παραιτηθεί από πρωθυπουργός. Ο Σαμαράς πήγε σε εκλογές έχοντας υπογράψει το χαρτί που του έστειλαν. Έγινε πρωθυπουργός. Έβγαλε και αυτός το μεράκι του να ηγηθεί της χώρας. Νομίζω ότι αυτή η χώρα έχει πια την ανάγκη από ανθρώπους που δεν παίζουν το δικό τους πολιτικό χαρτί αλλά πιστεύουν σε κάτι.
Π.: Επανέρχομαι. Αν είναι να πει τότε την αλήθεια στους Έλληνες ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μη την πει από τώρα να τελειώνουμε; Ξαφνικά θα βγει να πει την αλήθεια; Αν βγεις να πεις την αλήθεια την ώρα που είσαι στριμωγμένος δεν έχει νόημα.
Χ.: Θα σου πω. Αυτοί πού την πατήσανε; Την πατήσανε όταν μπήκαν στο τρυπάκι να μην «τρομάξουν» τον ψηφοφόρο. Ότι αν πεις την αλήθεια στον ψηφοφόρο, αν καταλάβει ο νοικοκυραίος ότι μπορεί να ξεβολευτεί, δεν πρόκειται ποτέ να σε υποστηρίξει. Άρα θα είχαμε Σαμαρά ή τύπους σαν το Σαμαρά.
Π.: Άρα αμολάμε περιστέρια στα ταβάνια και θα έρθουμε μετά από δυο τρεις μήνες να πούμε ότι εκβιαζόμαστε και στηρίξτε μας εσείς που γουστάρατε που πετάγαμε περιστέρια.
Χ.: Βασικό πολιτικό πρόταγμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, Έξω από το ευρώ». Αν με ρωτήσεις εγώ αν συμφωνώ ή διαφωνώ, θα σου πω ότι στο UNFOLLOW αυτό το γράφω πάρα πολύ καιρό. Ότι τουλάχιστον πρέπει να έχεις σχέδιο Β, υπαρκτό, όχι απλά να το λες. Αν όντως θες να διαπραγματευτείς σκληρά, όπως λένε, πρέπει οι δανειστές να ξέρουν ότι έχεις ένα σχέδιο που εμπεριέχει και την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και με δικό σου νόμισμα…
Π.: Από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί έξω;
Χ.: Ε, αν θες να διεκδικήσεις… Κοίτα, δεν το ξέρουμε, δεν το έχει δοκιμάσει κανείς. Πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα πράγματα στην ελληνική οικονομία ξανά μέσα από τέτοιου τύπου πολιτικές που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Π.: Αυτό το ξέρουμε από το Μάαστριχτ.
Χ.: Το ξέρουμε όλοι. Κανείς όμως δεν παίρνει την ευθύνη να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να τον ρωτήσει: Θες έναν ξαφνικό θάνατο όπου μετά από έξι μήνες, ένα χρόνο, δύο χρόνια, θα ανανήψεις ή θες σαράντα χρόνια να αργοπεθαίνεις; Εσύ, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου; Δεν το βάζει κανείς το δίλημμα έτσι.
Π.: Κι αν ο ελληνικός λαός θέλει να αργοπεθαίνει σαράντα χρόνια; Οι Τούρκοι έκατσαν τετρακόσια…
Χ.: Ελπίζω ο ραγιαδισμός κάποια στιγμή τελειώσει.
Π.: Κανείς ποτέ δε λέει για τους πολίτες. Κάθονται όλοι αραχτοί και λένε: «Πω πω, να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Τι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή; Τι είναι, η 17 Νοέμβρη; Θα έρθει με τα όπλα; Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, κατά κάποιον τρόπο. Οι ένοπλες οργανώσεις και η ρεφορμιστική αριστερά.
Χ.: Μη μου μιλάς για ρεφόρμα. Με λένε και ρεφορμιστή.
Π.: Καλά, εντάξει όλους τους λένε ρεφορμιστές. Εμένα κατεξοχήν με λένε ρεφορμιστή. Λες και ήμουν ποτέ στο γραφείο του ΚΚΕ ας πούμε. Σιγά ρε παιδιά, έλεος. Ψήφιζα, αλλά μέχρι εκεί. Δια της εις άτοπον απαγωγής. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο δηλαδή.
Χ.: Καλά, όλοι μας αναγνωρίζαμε κάποια στιγμή στο ΚΚΕ…
Π.: Ότι ήταν στο δρόμο όταν οι άλλοι ήταν πάνω στα τραπέζια. Εντάξει, OK.
Χ.: Ναι, ότι ήταν στο δρόμο, ότι αυτά τα οποία ζούμε τώρα τα έλεγε χρόνια. Δυστυχώς δεν κατάφερε να βρει τον τρόπο την ώρα της κρίσης να μιλήσει με διαφορετικό λόγο.
Π.: Καλά, εγώ ξέρω γιατί έγινε αυτό. Αναρωτιέμαι δήθεν για το τι έγινε, αλλά ξέρω πολύ καλά γιατί συνέβη.
Χ.: Γιατί είναι σεχταριστές.
Το Περιοδικό: Το προηγούμενο διάστημα, είτε εσύ προσωπικά, είτε μέσω του UNFOLLOW, έγινες πολύ γνωστός μέσα από τα κείμενα και την έρευνά σου για τη σύγκρουση με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Χ.: Με όλα τα επιχειρηματικά συμφέροντα τα έχουμε βάλει στα 37 τεύχη του UNFOLLOW. Έχουμε κάνει θέματα που αφορούν το Μελισσανίδη, τον Αλαφούζο, το Βαρδινογιάννη, το Λάτση. Όποτε υπήρχε λόγος για να κάνει έρευνα το UNFOLLOW την έκανε. Υπήρξε ένας από όλους που προσπάθησε να απειλήσει, όμως δεν «μασήσαμε». Το πρώτο μήνυμα που δώσαμε είναι ότι δε φοβόμαστε ό,τι και να κάνουν. Το δεύτερο ότι θα συνεχίσουμε τα ρεπορτάζ. Μέχρι στιγμής, κανένα ρεπορτάζ του UNFOLLOW δεν έχει διαψευστεί.
Το Περιοδικό: Θα μπορούσε όμως κάποιος να σου κάνει κριτική λέγοντας ότι ως ρεπόρτερ έχεις μια προκατάληψη γιατί ακριβώς, και αυτό φαίνεται με τη συμμετοχή σου στο ψηφοδέλτιο ενός αριστερού κόμματος, έχεις αυτή την ιδεολογία, είσαι αριστερός. Και ότι γιατί κάποιος κάνει κριτική στον Πρετεντέρη ταυτίζοντάς τον με πολιτική γραμμή κι εσύ, να, είσαι αριστερός.
Πιτσιρίκος: Ότι είναι υποκειμενική η σκοπιά σου, δηλαδή.
Χ.: Μισό λεπτό. Ξαναλέω. Δεν υπάρχει ούτε ένα ρεπορτάζ του UNFOLLOW για οποιονδήποτε μεγαλοεπιχειρηματία, ολιγάρχη, εργολάβο, το οποίο να έχει διαψευστεί. Άρα ξεκινώντας από την αρχή της δημοσιογραφίας, πώς ό,τι προκύπτει από το ρεπορτάζ η δουλειά μου είναι να το καταγράφω και να το φέρνω στο κοινό, τότε εγώ έκανα απλώς τη δουλειά μου. Η μαχητική δημοσιογραφία δεν έχει «φίλους», ανεξαρτήτως κόμματος ή πολιτικής τοποθέτησης. Ούτως ή άλλως και οι ολιγάρχες δεν έχουν «κόμμα». Πάνε με όποιον τους εξασφαλίζει τα συμφέροντά τους.
Το Περιοδικό: Αρνητική απόκριση από φίλους, γνωστούς που σου στείλανε για τη συμμετοχή σου στα ψηφοδέλτια, είχες;
Χ.: Δεν υπήρξε κανένας.
Πιτσιρίκος: Τα παιδιά στο περιοδικό ζήλεψαν που συμμετέχεις εσύ και όχι αυτοί;
Χ.: Δεν είχαμε ποτέ τέτοια πράγματα στο περιοδικό. Ούτως ή άλλως αυτό δεν έχει σημασία για το UNFOLLOW. Το UNFOLLOW δεν είναι ο Χαραλαμπόπουλος, το UNFOLLOW είναι όλοι οι υπόλοιποι. Όποιος υποστηρίζει ότι μπορεί να είναι κάτι μόνος του, μάλλον είναι Σταύρος Θεοδωράκης. Ο Θεοδωράκης πιστεύει ότι είναι το Ποτάμι μόνος του, και όλα τα άλλα ήτανε μόνος του.
Π.: Λοιπόν δεν έχω άλλη σκληρή ερώτηση να σου κάνω. Έχω καλυφθεί.
Χ.: Να κλείσουμε λοιπόν με ραντεβού στα γουναράδικα;
Π.: Καλά εκεί σίγουρα ραντεβού.
