Τσίπρας

Ο Χρόνος τελειώνει

Κ. Μαραγκός για το Avantgarde

Βρισκόμαστε ήδη στην 7η βδομάδα της κυβέρνησης Τσίπρα και ακόμα δεν έχει ψηφιστεί ούτε ένα ν/σ στη Βουλή. Οι περισσότερες από τις πρώτες εξαγγελίες των νέων υπουργών, ακόμα και οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού έχουν μπει στο ράφι και περιμένουν την αξιολόγησή τους από την τρόικα (με παρατσούκλι «θεσμοί»). Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αποδοχής της παράτασης της επιστασίας από τους δανειστές ύστερα από τη συμφωνία στο Eurogroup της 20 Φλεβάρη. Οι αλλαγές στα εργασιακά -με την επαναφορά του βασικού στα 751 και την αποκατάσταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων- που ήταν από τις βασικές προεκλογικές εξαγγελίες έχουν ήδη ανασταλεί μέχρι το 2016. Εξυπακούεται ότι στην ίδια μοίρα βρίσκεται και η εξαγγελία για κάποια 13η σύνταξη που λόγω χρονικής απόστασης μέχρι τον Δεκέμβρη μπορεί ακόμα να κρύβεται κάτω από το χαλάκι.

Είναι προφανές ότι η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη έχει δέσει χειροπόδαρα την κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της. Αρχικά τα στελέχη του Μαξίμου παρουσίασαν τη συμφωνία αυτή σαν μια μεγάλη επιτυχία, «το τέλος των μνημονίων και της λιτότητας». Στη συνέχεια όταν το περιεχόμενο έγινε ευρέως γνωστό, η «επιτυχία» περιορίστηκε στο φοβερό κέρδος μιας κάποιας 4μηνης παράτασης που θα έδινε ανάσα για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.

Παράλληλα το Μαξίμου διαβεβαίωνε ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα εκτελεστεί κανονικά απλά θα υπάρχει μια ανακωχή τεσσάρων μηνών που δεν αφορά επ’ ουδενί το μνημόνιο. Όταν αυτές οι διευκρινήσεις έφτασαν στα αυτιά των «εταίρων» αυτοί φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν την υπόθεση λέγοντας ότι η συμφωνία είναι παράταση του μνημονίου και η Ελλάδα δεν θα πάρει ευρώ αν δεν εκτελεστεί επιτυχώς το τρέχων πρόγραμμα και όλα αυτά ύστερα από ενδελεχή αξιολόγηση από την τρόικα. Ήδη μαθαίνουμε ότι στο τελευταίο Eurogroup (9/3) επέβαλαν την επιστροφή των κλιμακίων στην Αθήνα. Και ενώ η κυβέρνηση μας έλεγε ότι συμφώνησε στην παράταση της δανειακής σύμβασης και όχι του μνημονίου το αποτέλεσμα είναι να μην έχει πάρει ευρώ παρά μόνο ειρωνείες και αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Απρίλη. Αλήθεια, τι δανειακή σύμβαση είναι αυτή χωρίς χρήμα; Όρους υπογράφεις όταν παίρνεις κάποιο αντάλλαγμα, όχι φεύγοντας με άδεια χέρια. Το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση είναι να πέσει στη φάκα των «εταίρων» της οι οποίοι βεβαίως δεν νιώθουν καμία υποχρέωση απέναντί της όχι γιατί είναι ελληνική, αλλά γιατί προς στιγμήν έδειχνε να διαταράσσει τις ισορροπίες του status quo της ευρωπαϊκής αστικής αντεπανάστασης.

Οι ευρωπαίοι «εταίροι» ενδιαφέρονται να στραγγαλίσουν την κυβέρνηση Τσίπρα για να δώσουν ένα σαφές μήνυμα στους λαούς που σηκώνουν κεφάλι, ξεκαθαρίζοντας ότι έξω από το μαντρί σας περιμένουν μόνο οι λύκοι. Οποιαδήποτε αριστερά στην Ευρώπη της ιεράς συμμαχίας δεν έχει καμία τύχη και θα συντριφτεί χωρίς να προλάβει να κάνει κιχ. Αυτό είναι το μήνυμα και όποιος συνεχίζει να μην το συνειδητοποιεί είναι απλά ηλίθιος ή κρύβεται πίσω από το δακτυλάκι του.

Το να αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα ειδικά σε περιοχές που κυκλοφορούν τύποι σαν τον Σόιμπλε, τον Σουλτς, τον Γιουνκερ, το Ραχόι κοκ είναι στοιχειώδες αν ενδιαφέρεται να μην γίνει εντελώς ρεντίκολο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πρωτοετείς φοιτητές που ψάχνονται αν θα οργανωθούν στην Αρεν ή στα ΕΑΑΚ. Είναι εντολοδόχοι στην άρχουσας τάξης των χωρών τους και πολύ περισσότεροι ενός συνειδητού αντεπαναστατικού σχεδίου για το ξεπέρασμα της κρίσης πάνω στα ερείπια του εργατικού στρατοπέδου. Κανένας Βαρουφάκης, όσο κι αν έχει την άνεση ενός σταρ του Χόλυγουντ, δεν μπορεί να τους αλλάξει τη γνώμη ή να τους τουμπάρει με τα χαμόγελά του και τις συνεντεύξεις που δίνει στα διεθνή ΜΜΕ. Η Ευρώπη δεν αλλάζει με συνεντεύξεις κύριοι του Συριζα και λοιποί ακαδημαϊκοί θιασώτες του Κευνσς και του Νιου Ντιλ. Πάρτε το γρήγορα χαμπάρι γιατί εκτός από όλα τα άλλα κινδυνεύει με τις ανοησίες σας ακόμα και το ακαδημαϊκό σας κύρος.

Οι «εταίροι» ή αλλιώς θεσμοί ή αλλιώς τρόικα, δεν περιορίζονται βεβαίως σε συνεντεύξεις εντυπωσιασμού. Μιλάνε κατευθείαν με πράξεις. Το βασικό όπλο εδώ λέγεται Μάριο Ντραγκι. Ο αρχιτραπεζίτης της ΕΚΤ ανοίγει την κάνουλα ίσα για να μην προκαλέσει έμφραγμα στις ελληνικές τράπεζες. Στις 5/3 ενέκρινε μια ελάχιστη αύξηση της χρηματοδότησης των τραπεζών κατά 500 εκ όταν υπήρχαν –και θα υπάρξουν- μέρες που οι αναλήψεις ξεπέρναγαν το 1 δις. Ταυτόχρονα απέρριψε κάθε συζήτηση για αύξηση του ορίου για αγορά εντόκων γραμματίων από τις ελληνικές τράπεζες. Είναι σαφές ότι οι πιέσεις για επίσπευση των διαδικασιών υπογραφής ενός νέου μνημονίου έχουν ξεκινήσει για τα καλά και κανείς πλέον δεν περιμένει τον Απρίλη. Επιπλέον με διαρροές, η αρένα πληροφορείται ότι η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο χρηματοδοτικό κενό πάνω από 30 δις και χωρίς ένα νέο πρόγραμμα θα καταρρεύσει, ενώ το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 δεν είναι 1,5% αλλά ούτε καν το μισό. Αυτό το κενό πρέπει να καλυφθεί σύμφωνα με τον μνημόνιο την επόμενη χρονιά, ακόμα δηλαδή 1,2 δις περικοπές, την ώρα που η κυβέρνηση ζητιανεύει να την αφήσουν να ξοδέψει μόλις 200 εκ. για το ανθρωπιστικό της πρόγραμμα. Η κατάσταση είναι πραγματικά γελοία και προκαλεί εντύπωση γιατί μερικοί κάνουν ότι δεν το βλέπουν.
Η αριστερά στο Συριζα

Το πρόβλημα δυστυχώς δεν περιορίζεται στο επιτελείο του Μαξίμου και την προεδρική φρουρά του Σύριζα. Η αριστερή πλατφόρμα ακολουθεί με μερικά βήματα απόσταση την ίδια τακτική. Το ίδιο κάνουν και οι αντιπολιτευόμενοι που προέρχονται από την πλειοψηφία. Όπως ο Μηλιός και άλλα στελέχη που εκφράζουν ανοιχτά πλέον τη δυσφορία τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό. Κάποιοι επιμένουν να λένε ότι στη συμφωνία «αυτοδεσμεύτηκε» ο Βαρουφάκης (Νταβανέλος)[i]. Όχι σύντροφοι τη συμφωνία την υπέγραψε η κυβέρνηση. Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα να μην λέμε τα πράγματα όπως έχουν. Και τι σημαίνει άραγε την υπέγραψε ένας υπουργός; Ότι δεν ισχύει; Ότι δεν δεσμεύει την κυβέρνηση; Ότι δεν έχει παγώσει όλο της το πρόγραμμα και ότι για να φέρει στη βουλή το οτιδήποτε πρέπει να το δει πρώτα η Τρόικα; Ή μήπως ότι τα υπόλοιπα στελέχη της και οι βουλευτές δεν λέρωσαν τα χέρια τους; Για ποιον Βαρουφάκη λέμε τώρα; Εδώ τα γεγονότα είναι αμείλικτα και τέτοιου είδους άλλοθι απλά κάνουν αναξιόπιστους όσους τα χρησιμοποιούν.
Με το ίδιο σκεπτικό δεν έφεραν την συμφωνία του Eurogroup στη βουλή. Ακόμα ένα τέχνασμα για να αποφύγουμε τη σκληρή πραγματικότητα και να κάνουμε ότι δεν έχει και τόση σημασία, εμείς συνεχίζουμε τον ίσιο δρόμο μας. «Η συμφωνία δεν ήταν καλή, το κείμενο έχει «ασάφειες», αλλά εμείς πρέπει να μείνουμε πιστοί στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Ακόμα μια υπεκφυγή. Κανένα πρόγραμμα δεν πρόκειται να εφαρμοστεί από τη στιγμή που η κυβέρνηση έβαλε πάνω στο σβέρκο της την τρόικα και οποιοδήποτε ν/σ πρέπει να έχει την έγκρισή της και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Αυτό είναι ένα σκάνδαλο. «Η συμφωνία δεν είναι καλή αλλά τουλάχιστον υπάρχει αναστολή και επομένως περιθώριο για προετοιμασία της ρήξης», ισχυρίζεται ο Ιωακείμογλου[ii] ακόμα ένα στέλεχος που διαφοροποιείται από το προεδρικό επιτελείο. Λάθος. Μια κατάπαυση του πυρός έχει νόημα όταν αφορά και τις δύο πλευρές, όχι μόνο τη μία. Εδώ ο μόνος που σηκώσει λευκή σημαία είναι η ελληνική κυβέρνηση την ώρα που οι «εταίροι» απειλούν με επί τόπου εκτέλεση αν δεν συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για προετοιμασία, ούτε για να εφαρμοστεί κάποιο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Κατάσταση έκτακτης ανάγκης

Ο Τσίπρας και τα στελέχη περί αυτού, μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς -παρά τη συντριβή- για τη συμφωνία, ανακάλυψαν ότι υπήρχε σχέδιο εκτροπής. «Έσπρωχναν τη χώρα στα βράχια και μόλις το καταλάβαμε το αποτρέψαμε». Υποκινητές αυτού του σχεδίου ήταν αρχικά ο Σαμαράς και στη συνέχεια ο Ραχόι και ο Κοέλιο της Πορτογαλίας. Και σε τι συνίστατο η τρομερή αυτή προβοκάτσια; Στο να αναγκαστεί η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Πρόκειται για ανοησίες πρώτης τάξεως! Να το ξεκαθαρίσουμε. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει στη φαρέτρα του κανένα τέτοιο σχεδιασμό. Η ντόπια άρχουσα τάξη δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται. Η παραμονή στην ευρωζώνη και στο κλαμπ της ιεράς συμμαχίας έστω και σαν καρπαζοεισπράκτορας είναι κεντρική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου το οποίο εδώ που τα λέμε μπορεί να είναι ισχυρό ή έστω να επανέλθει μόνο όσο κρατάει τους δεσμούς του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και με την δυτική αυτοκρατορία. Τα υπόλοιπα είναι κουτοπονηριές για τα καφενεία υστέρα από μερικά καραφάκια. Από κει και πέρα οι πιέσεις προς την ελληνική -αριστερή- κυβέρνηση είναι τεράστιες προκειμένου να αποδεχτεί τη συνέχεια των μνημονίων και του κράτους. Όντως λίγες ώρες πριν την υπογραφή της 20ης Φλεβάρη όλα τα σενάρια ήταν ανοιχτά. Αν δεν υπήρχε υπογραφή -μέχρι την Παρασκεύη 20/2-, την Τρίτη (μετά την Κ.Δευτέρα) οι τράπεζες πολύ πιθανόν να ξέμεναν από χρήμα. Αυτό όμως δεν θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός ευρώ, αλλά πιθανόν στην πτώση της κυβέρνησης στο βαθμό που δεν είχε πάρει το παραμικρό μέτρο για να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και γιατί δεν είχε πάρει; Μα γιατί έχει παραδώσει την σωτηρία της στους «εταίρους» και την ΕΚΤ. Εδώ έχουμε το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αυτός που απειλεί με ασφυξία είναι και ο μόνος που μπορεί να μας σώσει. Γιατί; Μα γιατί όλα πρέπει να γίνουν εντός ευρώ. Έτσι δεν πάει κανείς μακριά. Στο τέλος θα αποδέχεται αυτά που τους λέει ο «σωτήρας» του. «Μα δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα», λένε κάνοντας επίδειξη μοιρολατρίας και ηττοπάθειας. Όχι μπορούσατε αλλά δεν το κάνατε, γιατί αυτό θα σας οδηγούσε στη ρήξη. Όταν λες ότι σου κάνουν πραξικόπημα, ότι επιβουλεύονται την πτώση της κυβέρνησης και τον ξαφνικό της θάνατο, ότι σε πιέζουν αφόρητα, ότι προκαλούν Bank run, τότε προφανώς είμαστε σε πόλεμο. Εδώ δεν μιλάμε για εταίρους αλλά για αντίπαλους. Σε μια κρίση ειλικρίνειας το παραδέχτηκε μέχρι και ο Ν.Βούτσης: «Η χώρα είναι σε πόλεμο, η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό και ταξικό με τους δανειστές. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τους εταίρους». Πηγή[iii] Όταν λες όμως ότι ο Σαμαράς είχε κρυφό σχέδιο, έ τότε δεν κάθεσαι δύο μέρες αργότερα στο ίδιο τραπέζι μαζί του έστω και με παρόντες τον Πάκι και τον Παπούλια.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Ναι βρισκόμαστε. Σε αυτή άλλωστε βρίσκεται η χώρα εδώ και 5 χρόνια. Με τη διαφορά ότι αυτά τα χρόνια η άρχουσα τάξη διατηρούσε τον έλεγχο των κινήσεων έστω και αν αυτό αμφισβητήθηκε έντονα την περίοδο Φλεβάρη 2010-Φλεβάρη 2012 στο δρόμο. Οι εκλογές του 2012 εμπέδωσαν για τα καλά το κράτος έκτακτης ανάγκης και ως εκ τούτου μια σκληρή αστική διακυβέρνηση. Το κίνημα μαζεύτηκε και οι αντιδράσεις τσακίστηκαν ή έστω υποχώρησαν. Ύστερα από αυτό μια μελλοντική εκλογική νίκη του Συριζα έγινε η μοναδική διέξοδος και τελικά μια πραγματικότητα. Αυτό όμως για την ελληνική αστική τάξη και τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι παρά μια παρένθεση. Είναι αδύνατο να προχωρήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα με πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Επαναλαμβάνουμε, κανείς από δαύτους δεν θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ, το μόνο που θέλουν είναι να φύγει ο Τσίπρας από κει που βρίσκεται μια ώρα αρχύτερα και να μην ξανασυμβεί ανάλογο λάθος στις κάλπες για τα επόμενα 100 χρόνια σε όλη την Ευρώπη. Το ρεζίλεμα της κυβέρνησης, και οι διαρκείς ελιγμοί γύρω της προδιαγράφει απλά την πτώση της. Η αριστερά βέβαια ενώ είναι στο στόχαστρο κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Νομίζει ότι θα σωθεί λέγοντας κουταμάρες. Ότι δεν είναι αυτή ο στόχος, αλλά η Ελλάδα, ο λαός, η παραμονή στο ευρώ κοκ. Όχι ο στόχος είναι η κυβέρνηση. Ή θα υποταχθεί ή θα φύγει από τη μέση. Και το ερώτημα είναι: υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο;
Υπάρχει εναλλακτική;

Προσοχή. Όταν λέμε εναλλακτικό σχέδιο δεν εννοούμε να το εφαρμόσει ο Τσίπρας και ο Σκουρλέτης. Λέμε αν υπάρχει γενικά. Αν το έχει ο οποιοσδήποτε. Για να γίνει άξονας πάλης του κινήματος, της αριστεράς. Που να απαντάει στο πραγματικό ερώτημα. Τώρα τι κάνουμε;

Για κάποιους όλο το ζήτημα είναι να αποδειχτεί ότι ο Σύριζα είναι ακόμα ένας κρατικός διαχειριστής, ακόμα ένα φερέφωνο της ΕΕ. Και τι αντιπροτείνουν; Τις παντός καιρού ταξικές διεκδικήσεις. Αυτό θα ήταν σωστό αν στην κυβέρνηση βρισκόταν μια καθαρόαιμη αστική κυβέρνηση και όχι μια κυβέρνηση «λαϊκού μετώπου», μια κυβέρνηση δηλαδή που θέλει να πατάει σε δύο βάρκες, μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε για να σταματήσει την αστική επίθεση και τα μνημόνια και που ακόμα και τώρα αντιμετωπίζεται με μένος από την ντόπια και διεθνή αστική αντεπανάσταση. Όποιος θέλει να μιλάει για ταξική πάλη πρέπει να τα λάβει όλα αυτά υπόψη του. Αυτό σημαίνει κάποια ανοχή στην κυβέρνηση; Όχι καμία ανοχή, όχι όμως για να ανατραπεί από τα δεξιά αλλά από τα αριστερά. Μια κριτική που να την εξωθήσει στη ρήξη, και σε αυτό ο κόσμος που ψήφισε Συριζα και που συνεχίζει να πιστεύει στη ρήξη είναι σύμμαχος και όχι εχθρός του οποιουδήποτε κινήματος. Όσοι απλά ενδιαφέρονται να επιβεβαιώσουν τις προφητείες τους δεν έχουν να πουν τίποτα συγκεκριμένο, πέρα από το μοιρολατρικό «εμείς τα λέγαμε, εντός ευρώ και καπιταλισμού δεν γίνεται τίποτα». Και λοιπόν; Θα πάτε τώρα στον παράδεισο στην ίδια πτέρυγα με τον Μπακούνιν, τον Μπορτίγκα και τον Πάνεκουκ; Ή στη διπλανή με τον Λένιν και τον Τρότσκι;

Αυτό δεν σημαίνει να γλύψουμε τις αυταπάτες, αλλά να προτείνουμε στις έκτακτες συνθήκες ασφυξίας και ξαφνικού θανάτου, ένα δικό μας έκτακτο πρόγραμμα ανάγκης, όχι πρόγραμμα διεκδικήσεων, αυτό ας το επεξεργαστούν οι συνδικαλιστές και το ΠΑΜΕ. Χρειαζόμαστε αν πρόγραμμα που να κλιμακώνει τη σύγκρουση με την διεθνή και ντόπια αστική αντεπανάσταση. Η ρήξη αυτή τη στιγμή οδηγεί σε ρήξη με την ντόπια αστική τάξη και με ολόκληρο το αστικό καθεστώς. Όποιος έχει στο μυαλό του μια επαναστατική διέξοδο και όχι την επιστροφή στη σιγουριά της «διεκδικητικής πάλης», των κλαδικών απεργιών, και του οικονομικού αγώνα, πρέπει να ρισκάρει στις τρέχουσες εξελίξεις και όχι να θεωρήσει δεδομένη την υποχώρηση της κυβέρνησης και την καθεστωτική σταθερότητα. Το στρίμωγμα της κυβέρνησης δεν είναι ένα σικέ παιχνίδι. Ούτε αφορά κυρίως την κυβέρνηση, αλλά τη δυνατότητα μιας άλλης διεξόδου. Αυτό είναι που απασχολεί τα επιτελεία του Eurogroup και της ΕΕ. Αν η κυβέρνηση ήταν από το ίδιο συνάφι με αυτούς θα είχαν ήδη συνεννοηθεί, όπως συνεννοήθηκαν με τους Σαμαρά Βενιζέλο, και συνεννοούνται με τους Ραχόι και Κοέλιο. Για τη συγκρότηση όμως μιας αριστερής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση που υποχωρεί ατάκτως, είναι αναγκαίο ένα έκτακτο σχέδιο που να ανταποκρίνεται στις πολεμικές σημερινές συνθήκες. Όταν η αστική αντίδραση στην Ευρώπη σου σκάβει το λάκκο, η απάντηση πρέπει να είναι ανάλογη. Σταματάνε την χρηματοδότηση, φραγμός αμέσως στην κίνηση κεφαλαίων και πλαφόν στις αναλήψεις. Αυτό έπρεπε να έχει γίνει ήδη και όχι να κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα και μετά να τρέχουν στην ΕΚΤ και να παρακαλάνε τον Ντραγκι να ανοίξει τη στρόφιγγα. Οι πιέσεις δεν αντιμετωπίζονται με κινήσεις καλής θέλησης ότι θα γίνουμε καλοί φοροεισπράκτορες, αλλά με μονομερείς κινήσεις που θα δημιουργούσαν πανικό στην απέναντι πλευρά. Καμία ρήξη δεν γίνεται με την άδεια των αντιπάλων. Αλλά τι λέμε τώρα; Εδώ δεν έχει ξεκαθαριστεί αν είναι αντίπαλοι ή αν είναι εταίροι. Αν αυτοί που επιδιώκουν το γκρεμοτσάκισμα της κυβέρνησης ή της πλήρους υποταγής της είναι φίλοι μας ή εχθροί μας. Στην πραγματικότητα ένα άλλο σχέδιο δεν αφορά την κυβέρνηση η οποία δείχνει να μην αντέχει αλλά και να μην θέλει την σύγκρουση. Αφορά κυρίως τις δυνάμεις που θεωρούν ότι η ώρα της σύγκρουσης είναι ακόμα εδώ, και δεν αφορά μόνο το ζήτημα του χρέους, αλλά το σύνολο των ταξικών εκκρεμοτήτων που έχει αφήσει πίσω μια γεμάτη πενταετία κρίσης και ανήλεούς ταξικού πολέμου. Η αστική τάξη της χώρας έχει κάνει τις επιλογές της. Όποιος προσπαθεί να βρει εκεί στηρίγματα για την ανάκτηση κάποιας εθνικής αξιοπρέπειας χάνει απλά τον καιρό του. Το ίδιο κάνει και όποιος ψάχνει να βρει νέες γεωπολιτικές συμμαχίες. Η σύγκρουση μπορεί να έχει μόνο ταξικό περιεχόμενο και είναι μια σύγκρουση με το ελληνικό κεφάλαιο και όχι με τη Γερμανία. Όλα αυτά όμως σημαίνουν ευθύνες. Και χρειάζονται μια αριστερά που να θέλει να τις αναλάβει και όχι να αρέσκεται σε κριτικές από απόσταση ασφαλείας, ούτε φυσικά μια αριστερά που να παρακαλάει την αστική αντίδραση για λίγο οίκτο και ακόμα 4 μήνες ζωής. Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να παρέμβει στις εξελίξεις και να διακόψει την ομαλή ροή τους με κάθε μέσο.

Το κίνημα και η αριστερά μέσα κι έξω από το Συριζα να απαιτήσει τώρα να έρθουν στη Βουλή τα ν/σ που είχε προεκλογικά υποσχεθεί ο Συριζα, για την επαναπρόσληψη των απολυμένων, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του βασικού, την 13η σύνταξη, την κατάργηση δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα που θέτει σε διαθεσιμότητα υπαλλήλους με ανυπόστατες κατηγορίες ακόμα και για θέματα που αφορούν συμμετοχή σε διαδηλώσεις, άμεση επαναλειτουργία της ΕΡΤ, τέρμα στις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, το νερό, τα αεροδρόμια και το Ελληνικό. Προσλήψεις στην επιθεώρηση εργασίας και κοινά συνεργεία ελέγχου με τα συνδικάτα με λειτουργία δωρεάν γραμμής καταγγελιών της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Κάθε επιχείρηση που δεν πληρώνει τους μισθούς στην ώρα της να τίθεται υπό άμεσο έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας. Ξήλωμα κάθε σταγονιδίου στο βαθύ κράτος. Έξω τα φασισταριά από την αστυνομία και διορισμός πολιτικών επιτρόπων στο κέντρο επιχειρήσεων. Τέλος σε όλα τα προνόμια σε μεταθέσεις των ένστολων και των μελών των οικογενειών τους. Τέρμα στο προνομιακό καθεστώς πρόωρης συνταξιοδότησης για τους ένοπλους πραιτοριανούς του κράτους. Κλείσιμο τώρα όλων των στρατοπέδων παράνομου εγκλεισμού μεταναστών και προσφύγων.

Στην περίπτωση που τα ρευστά του δημοσίου δεν αρκούν, άμεση στάση πληρωμής του χρέους. Αν η τρόικα ενεργοποιήσει τις ρήτρες της δανειακής σύμβασης και θεωρήσει τη στάση ως πιστωτικό γεγονός κανένα πρόβλημα. Ας ανασταλεί και η πληρωμή των επόμενων δόσεων. Να ξεκαθαρίσουμε, δεν μιλάμε για μια θεωρητική κουβεντούλα για το αν το χρέος είναι επαχθές, παράνομο ή όχι. Αυτό ας το συζητάνε όσοι θέλουν μέχρι το 2036. Εδώ πρέπει να πει κανείς τι κάνουμε την ώρα που λήγει ένα ομόλογο. Να πληρωθεί ναι ή όχι. Τι λέει επ’ αυτού ας πούμε το ΚΚΕ, που «δεν αναγνωρίζει το χρέος». Τα υπόλοιπα είναι για να χάνουμε το χρόνο μας και να λέμε ιστοριούλες άνευ αντικειμένου και εκτός χωροχρόνου. Η αριστερά πρέπει να ξεχωρίσει επιτέλους τα γενικά της πιστεύω με το τι κάνουμε εδώ και τώρα. Να ξεφύγει από τις εκθέσεις ιδεών και από τη γενικόλογη προπαγάνδα. Στην προπαγάνδα μπορεί κανείς να στρατολογεί στην οργάνωσή του για πράγματα που μπορεί να γίνουν στο μέλλον ή να μην γίνουν και ποτέ. Πολιτική είναι τι κάνω τώρα το πολύ αύριο. Εδώ δεν υπάρχει ζύμωση, υπάρχει μόνο πράξη. Το να μην πληρωθεί μια δόση σημαίνει πιστωτικό γεγονός. Σημαίνει ότι οι δανειστές παίρνουν αμέσως μέτρα. Η ΕΚΤ κόβει εντελώς τον ΕLA και κάθε άλλη διευκόλυνση προς τις τράπεζες. Οι εισαγωγές για μια περίοδο ίσως και αρκετών μηνών θα γίνονται με δυσκολία και με το σταγονόμετρο. Οι καπιταλιστές αν δεν έχουν κάνει ήδη ένα πραξικόπημα κλασικού τύπου ή έστω ένα Ευρωμαϊντάν με κατσαρόλες και καραγκιόζηδες να ζητάνε πίσω τα ευρώ τους, θα οργανώσουν από κοινού με τους «εταίρους» ένα οικονομικό σαμποτάζ ακόμα και έναν οικονομικό αποκλεισμό. Όλα τα κονδύλια από τα κοινοτικά ταμεία θα στερέψουν και η ΕΕ θα ζητάει πίσω κι αυτά που έχει δώσει. Οι αγροτικές επιδοτήσεις θα κοπούν επί τόπου, μαζί με τα ΕΣΠΑ, αφού ένας από τους δανειστές είναι η ΕΚΤ και η ΕΕ. Το σαμποτάζ της ντόπιας αντίδρασης θα επεκταθεί και στα σουπερ μαρκετ με τα προϊόντα να εξαφανίζονται από τα ράφια. Και προφανώς τα ΑΤΜ θα ξεμείνουν από ευρώ. Για όλα αυτά έχει κανείς να προτείνει πέρα από αυξήσεις μισθών, άνοιγμα της ΕΡΤ και επαναπρόσληψη απολυμένων κάτι σχετικό; Η συνδικαλιστική αριστερά όλων των ειδών που για να υπάρχει χρειάζεται και ένα εύρωστο κράτος μαζί και ακμαίους καπιταλιστές για να τους ζητάει την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων της έχει να πει κάτι για μια κατάσταση πολιορκίας; Το συζητάει κανείς αυτό το ενδεχόμενο ή όλοι παριστάνουν ως συνήθως τους κινέζους. Αν η αριστερά δεν είναι τελικά η αριστερά του ιμπεριαλισμού και της αστικής νομιμότητας, αν δεν είναι τελικά η προέκταση των trade union, αν της έχει απομείνει έστω και μια σταγόνα επαναστατικού γονιδίου ας σκεφτεί τι θα συμβεί αν έστω και από ατύχημα η κατάσταση βρεθεί εκτός ελέγχου. Και όχι μόνο από ατύχημα. Επιδιώκουμε μια τέτοια εκτροπή, ή από μέσα μας την απευχόμαστε γιατί απλά θα μας διαταράξει από την ηρεμία μας; Η αριστερά δεν μπορεί να είναι μια ζωή της σιγουριάς της διαμαρτυρίας. Ο αγώνας για την εξουσία πρέπει αν είναι ο στόχος της αν πραγματικά την ενδιαφέρει να αλλάξει τον κόσμο και όχι απλώς να κλαίγεται για τα δεινά του. Μόνο που αυτός έχει συνέπειες και ευθύνες. Προς το παρόν η αριστερά μέσα και έξω από το Σύριζα συνεχίζει να πολιτεύεται με τα καθήκοντα της προηγούμενης συγκυρίας. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να υπάρχει χρόνος για να εκπληρώσει παράλληλα με τις πληρωμές του χρέους (;) το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έστω και μετά το 4μηνο, ενώ η έξωσυριζα αριστερά θα ζητάει να μην αναγνωριστεί το χρέος με ή χωρίς επιτροπή λογιστικού ελέγχου. Μέχρι τότε όμως το θέμα δεν είναι τι αναγνωρίζεις, αλλά τι πληρώνεις.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν πρόκειται να έχει έναν ομαλό βίο όπως φαντάζεται η ίδια, μαζί με το ΚΚΕ και την υπόλοιπη αριστερά που πιστεύει ότι άλλαξε ένας ακόμα διαχειριστής του συστήματος. Ή θα υποταχτεί στα μνημόνια υπογράφοντας και ένα ακόμα αφού πρώτα θα έχει γίνει διεθνές ρεντίκολο, ή θα εξωθηθεί στην έξοδο. Όλα αυτά δεν θα γίνουν παρά μέσα σε μερικές βδομάδες από τώρα. Η αριστερά μέσα και έξω από το Σύριζα δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις. Η υποχώρηση πρέπει να ανακοπεί με κάθε μέσο και αν ο Τσίπρας θέλει να υπογράψει νέο μνημόνιο ας το κάνει μαζί με τη ΝΔ, το βενιζελικό απόκομμα και το ποτάμι. Η αριστερά του Σύριζα δεν έχει κανένα λόγο να χρεωθεί τέτοιες επιλογές και να βουλώσει για ακόμα μια φορά το στόμα της. Ο χρόνος τελειώνει και η κυβέρνηση της αριστεράς θα γίνει μια σύντομη παρένθεση αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν. Για να υπάρχει όμως άλλος δρόμος χρειάζεται και ένα άλλο πρόγραμμα. Και ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να σέβεται καμία αστική νομιμότητα. Στο πόλεμο των καπιταλιστών, των τοκογλύφων και των ιμπεριαλιστών η απάντηση πρέπει να είναι αντίστοιχη. Και όσοι απειλούν με ασφυξίες ας μάθουν ότι υπάρχουν και αντίποινα. Θα επιτάξουν, θα επιταχθούν, θα κατασχέσουν, θα κατασχεθούν. Θα πετάξουν τους αντυπότακτους έξω από την ιερά συμμαχία; Ας μάθουν ότι οι ιερές συμμαχίες θα διαλυθούν όπως διαλύθηκαν δύο φορές τα τελευταία 150 χρόνια. Γιατί όχι και τώρα. Μπορεί να είναι η ώρα τους. Η ώρα για μια κόκκινη άνοιξη στην Ευρώπη.

Σημειώσεις

[i] Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ΚΕ: Προς τα πού βαδίζουμε;

[ii] ΣΥΡΙΖΑ: Η συγκρότηση ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης επείγει

[iii] «Είμαστε σε πόλεμο με τους δανειστές» δηλώνει (και) ο Ν. Βούτσης
http://www.skai.gr/news/politics/article/276809/eimaste-se-polemo-me-tous-daneistes-dilonei-kai-o-n-voutsis/

inffowar logo

Βοήθησε το INFO-WAR να συνεχίσει την ανεξάρτητη δημοσιογραφία

Για περισσότερες επιλογές πατήστε εδώ