Το Μάιο του 2014, εν μέσω του συνεχιζόμενου φονικού εμπάργκο της Γάζας, η Μαρία Φαραντούρη έδωσε μια μεγάλη συναυλία μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα και την φιλαρμονική ορχήστρα του Ισραήλ.
Αγνοώντας τις εκκλήσεις, που έχουν απευθύνει εκατοντάδες άνθρωποι του πνεύματος σε όλο τον κόσμο, για διεθνή καλλιτεχνικό και ακαδημαϊκό αποκλεισμό του Ισραήλ η πάλαι ποτέ υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ και ο σύζυγος της Αννας Νταλάρα αποφάσισαν να στηρίξουν με το έργο τους την πολιτική του κράτους του Ισραήλ.
Δικαίωμα τους!
Υπήρχε όμως μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Η Φαραντούρη τραγούδησε το άσμα άσμάτων σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Το ερώτημα είναι τι γνώμη θα είχαν άραγε οι δημιουργοί αυτού του συγκλονιστικού έργου, που γράφτηκε για τα θύματα του ολοκαυτώματος, αν ήξεραν ότι παιζόταν σε μια χώρα που πραγματοποιεί μια αργή γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού εκτελώντας καθημερινά βρέφη και ανήλικα παιδιά;
Ίσως να μην μάθουμε ποτέ τη γνώμη του πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έφυγε το Μάρτιο του 2011. Θυμόμαστε όμως πολύ καλά ένα περιστατικό που σημάδεψε πριν από μερικά χρόνια το έργο “Μαουτχάουζεν”, από όπου προέρχεται και το άσμα ασμάτων.
Δυο μήνες μετά το θάνατο του Καμπανέλλη η βουλή της Αυστρίας απαγόρευσε να ανέβει στη χώρα το Μαουτχάουζεν, αντιδρώντας έτσι στα σκληρά σχόλια του Μίκη Θεοδωράκη για το λουτρό αίματος που προκαλεί το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων.
Ο μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιήσει και ο ίδιος, κατάφερε να δώσει νέα πνοή στο μνημειώδες αντιχιτλερικό έργο συνδέοντάς το με τα ναζιστικού τύπου εγκλήματα της εποχής μας.
Κάθε έργο πνευματικής δημιουργίας μπορεί να χάσει την ψυχή του αν δεν νοηματοδοτείται συνεχώς από τους δημιουργούς του ή τους νεότερους εκτελεστές του. Το γεγονός ότι στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής παίζουν τραγούδια του Ξυλούρη, που αποτελούν εδώ και δεκαετίες σύμβολα ενάντια στη χούντα και το φασισμό, αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη υπενθύμιση ότι έχουμε υποχρέωση να διαφυλάσσουμε το νόημα των έργων τέχνης και την παρακαταθήκη των δημιουργών του.
Ο Μίκης Θεοδωράκης το πέτυχε με τη στάση του. Η Φαραντούρη και ο Νταλάρας προσπάθησαν να το παραδώσουν στους εχθρούς του.
Υπήρχαν όμως πάντα δυο Ελλάδες. Έτσι δεν είναι;
Άσμα ασμάτων
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
