[Ανανέωση: Πριν προλάβουμε να αναρτήσουμε το σχόλιό μας στο κείμενο του Όμηρου Ταχμαζιδη περί του «αντισημιτισμού» της Αριστεράς, το αμερικανικό ανεξάρτητο δίκτυο Democracy Now ήρθε να μας επιβεβαιώσει. Παρουσιάζοντας το νέο ντοκιμαντέρ The Gatekeepers αποκαλύπτει ότι πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, συγκρίνουν την πολιτική της χώρας τους με αυτή της ναζιστικής Γερμανίας. Το να τους κατηγορήσεις για αντισημιτισμό είναι μάλλον δύσκολο. Το να τους πεις Αριστερούς είναι αστείο].
Βγαλμένη από εγχειρίδιο προώθησης ισραηλινών θέσεων φαντάζει η ανάλυση περί του «αντισημιτισμού» της «σταλινικής Αριστεράς», που δημοσιεύει ο Όμηρος Ταχμαζίδης στο alterthess.gr
Στηριζόμενος ως επί το πλείστον σε μερικά ποιήματα που εντόπισε στον Ριζοσπάστη του… 1982, ο συγγραφέας εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ στο σύνολο της Αριστεράς την οποία κατηγορεί για «αντισημιτική πολιτική κουλτούρα» λόγω της κριτικής που ασκεί στην γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Δυσκολευόμαστε φυσικά να απαντήσουμε με λογικά επιχειρήματα σε μια ανάλυση που έχει ως βασική πηγή μερικά ποιήματα των αρχών της δεκαετίας του ’80. Ο συντάκτης μεταξύ άλλων φαίνεται να ξεχνά ότι τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ συγκεντρώνει το θαυμασμό της φασίζουσας (και παραδοσιακά αντισημιτικής) δεξιάς (διαβάστε σχετικά το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ιού). Ίσως λοιπόν ο κ. Ταχμαζίδης θα έπρεπε να αναζητήσει σε αυτό το φαινομενικά παράδοξο φλερτ του Ισραήλ με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά ορισμένα από τα στοιχεία αντισημιτισμού που βλέπει στην ελληνική κοινωνία. Πιο απλά το Ισραήλ είναι πολύ μεγαλύτερος αντισημίτης από την Αριστερά, αν κρίνουμε από τις λυκοσυμμαχίες του.
Παρόμοιες σκέψεις μας είχε προκαλέσει στο παρελθόν και η εξαιρετική ανάλυση-αποκάλυψη του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος για μια ύποπτη υπόθεση «αντισημιτισμού» στην Ελλάδα.
Ο τρόπος με τον οποίο ο όρος αντισημίτης χρησιμοποιείται για να στιγματίσει οποιονδήποτε ασκεί κριτική στα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν στο τηλεοπτικό INFOWAR. (θυμίζουμε ότι ήταν ένα από τα δυο μίνι ντοκιμαντέρ – μαζί με το Πεθαίνοντας στην Παλαιστίνη – που είχε προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του πρώην συμβούλου της οικογένειας Μητσοτάκη Ζαν Κοέν).
Μπορείτε να δείτε το ντοκιμαντέρ εδώ.
Αυτά όμως είναι λίγο πολύ γνωστά και πολυσυζητημένα. Πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, κατά τη γνώμη μας, ένα κείμενο του ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για το ρόλο της ελληνικής αριστεράς στην στήριξη του εβραϊκού πληθυσμού. Αντιγράφουμε από το site ergatiki.gr
«Είναι μια από τις πλέον αδιαμφισβήτητες αλήθειες (και παράλληλα από τις πλέον αποσιωπημένες) της ελληνικής ιστορίας πως ο μοναδικός αντιστασιακός φορέας που έθεσε με ρητό τρόπο, και μάλιστα από πολύ νωρίς, το ζήτημα-καθήκον της ενεργητικής προστασίας των Εβραίων στην Κατοχή ήταν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Σύμφωνα με τη μαρτυρία της ηθοποιού και δραστήριας εαμίτισσας, Ολυμπίας Παπαδούκα, όταν στις αρχές του 1943 άρχισαν να γίνονταν ορατές οι γερμανικές προθέσεις, εμφανίστηκαν στους τοίχους της Αθήνας τα πρώτα συνθήματα «Σώστε τους Εβραίους –ΕΑΜ», με εντολή που έδωσε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ και η ΚΕ του ΕΑΜ στην ημιπαράνομη οργάνωση των Καλλιτεχνών.
Εκεί που ξέσπασε πρώτα η λαίλαπα, οι πρωτοβουλίες ήταν ανάλογες, και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Τον Μάρτιο του 1943 η Εθνική Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης κυκλοφόρησε μια μοναδική προκήρυξη (που σήμερα φυλάσσεται στα αρχεία του ΚΚΕ) στην οποία οι κάτοικοι καλούνταν να ματαιώσουν τα γερμανικά σχέδια και να αντιδράσουν στους επικείμενους εκτοπισμούς των συμπολιτών τους.
Ήταν μια πράξη πολλαπλά επαναστατική, όχι μόνο γιατί απευθυνόταν σε μια γερμανοκρατούμενη πόλη που στέναζε κάτω από την τρομοκρατία αλλά γιατί στην ίδια πόλη είχε ξεσπάσει κάποια χρόνια πριν η επιδημία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η Θεσσαλονίκη είχε γνωρίσει τάσεις αποκλεισμού και περιθωριοποίησης, αλλά και οργανωμένες μορφές αντισημιτικής δράσης.
Κάμπελ
Το κορυφαίο κρούσμα ρατσιστικού μίσους ήταν τα γεγονότα του εβραϊκού συνοικισμού Κάμπελ τον Ιούνιο του 1931: Ομάδες της φασιστικής οργάνωσης των «Τριών Έψιλον» (Εθνική Ένωσις Ελλάς ή, όπως παρέμεινε σκωπτικά έκτοτε «Έλληνες Εξοντώσατε Εβραίους»), με την προπαγανδιστική κάλυψη της (βενιζελικής) εφημερίδας «Μακεδονία» που είχε δημοσιεύσει άρθρα μέσα από τα οποία κατηγορούσε τους Εβραίους για «έλλειψη πατριωτισμού», οργάνωσαν τον εμπρησμό του συνοικισμού στον οποίον ζούσαν 220 φτωχές οικογένειες.
Η υποστήριξη των διωκόμενων δεν περιορίστηκε σε λέξεις. Όταν ξεκίνησαν να εκκενώνονται τα γκέττο της Θεσσαλονίκης και να ξεκινούν οι σιδηροδρομικές αποστολές με προορισμό το Άουσβιτς, μερικές δεκάδες νεαροί Εβραίοι κατάφεραν να βγουν από την πόλη καθοδηγημένοι από συνδέσμους της «οργάνωσης» που τους οδήγησαν με ασφάλεια στα τμήματα του ΕΛΑΣ στη Δυτική Μακεδονία. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των τολμηρών ήταν η νεαρή τους ηλικία, το γεγονός πως δε «βαραίνονταν» (ή επηρεάζονταν λιγότερο) από κάποιο ηθικό-θρησκευτικό χρέος απέναντι στην κοινότητα και μια μικρότερη ή μεγαλύτερη προδιάθεση στην Αριστερά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μωυσής Μπουρλάς, 24 ετών, εργάτης και συνδεμένος με την ΟΚΝΕ από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας. Στα απομνημονεύματά του με τον εμβληματικό τίτλο «Έλληνας, Εβραίος και Αριστερός» έγραφε: «Δεν φόρεσα ούτε στιγμή το κίτρινο άστρο. Γυρνούσα στις συνοικίες και στην πόλη μαζί με Χριστιανούς για να στρατολογήσουμε νέες και νέους Εβραίους για ν’ ανέβουν στο βουνό, στην Αντίσταση». H οικογένεια Μπουρλά –οι δύο γονείς και τα τρία παιδιά, Μωυσής, Σολομών και Ντόρα– κατέφυγαν στη Νάουσα, από όπου εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ. Ήταν από τους λίγους οι οποίοι διέφυγαν από την ομαδική εξόντωση της μεγαλύτερης εβραϊκής κοινότητας της χώρας.
Όσο κλιμακωνόταν ο αγώνας, η εαμική αντίσταση προσέφερε μονίμως περισσότερους ανθρώπους, μέσα και πρωτοβουλίες για να προστατεύσει τα θύματα των Ναζί. Τον Οκτώβριο του 1943, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, οι Γερμανοί ανέλαβαν τον έλεγχο όλης της επικράτειας και τα Ες-Ες ξεκίνησαν να προωθούν το διωγμό των κοινοτήτων της κεντρικής και νότιας Ελλάδας.
Το δυνάμωμα όμως του ΕΛΑΣ και το δίκτυο των οργανώσεων του ΕΑΜ επέτρεψε σε χιλιάδες Εβραίους να εγκαταλείψουν έγκαιρα τις πόλεις τους χάρη στα εαμικά δίκτυα. Αποτέλεσμα ήταν οι κοινότητες της Αθήνας, του Βόλου, της Χαλκίδας, της Λάρισας και των Τρικάλων να καταγράψουν μικρές απώλειες στο Ολοκαύτωμα. Ο αρχιραββίνος της Αθήνας Ελιάου Μπαρτζιλάι, μαζί με την οικογένειά του, προωθήθηκε από το ΕΑΜ στην Πάρνηθα κι από εκεί στο Καρπενήσι, όπου φιλοξενήθηκε στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Οι Εβραίοι της Χαλκίδας σώθηκαν σχεδόν όλοι χάρη στη Νομαρχιακή Επιτροπή Εύβοιας του ΕΑΜ και το 7ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Εκτός από τις οικογένειες που βρήκαν φιλοξενία στα εαμοκρατούμενα ορεινά χωριά της Θεσσαλίας, της Στερεάς Ελλάδας και της Ηπείρου και όσους δραστηριοποιήθηκαν σε βοηθητικές εργασίες στα χωριά, περίπου 700 εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ και πολέμησαν τους κατακτητές, ως ίσοι μεταξύ ίσων.
Χάρη στις πρωτοβουλίες της ΚΕ του ΕΑΜ, κάπου 1.500 εκκενώθηκαν από την παραλία των Τσακαίων, στην ανατολική ακτή της Εύβοιας, και μεταφέρθηκαν με καΐκια στις τουρκικές ακτές. Ακόμα και όσοι επέλεξαν να κρυφτούν με ψεύτικα ονόματα στην Αθήνα, ανάμεσα σε οικογένειες χριστιανών, γνώριζαν πως κάποια άγνωστη «οργάνωση» τους περιφρουρούσε από τους Γερμανούς και την γερμανοκαθοδηγούμενη Ειδική Ασφάλεια που εκβίαζε και απειλούσε με κατάδοση όποιον έδινε καταφύγιο σε Εβραίους.
Η συμπαράσταση του ΕΑΜ –όπως και των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη– στους Εβραίους είναι ένα μάθημα τεράστιας πολιτικής σημασίας. Στη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής, ο Δοσιλογισμός ανέβαζε σταδιακά τους τόνους των διαχωρισμών, του κοινωνικού αποκλεισμού και των ταξικών διχοτομήσεων.
«Παρείσακτοι»
Ο ρατσισμός και η στοχοποίηση «εσωτερικών εχθρών», όπως οι μικρασιάτες πρόσφυγες και οι Εβραίοι (που θεωρούνταν ξένοι και «παρείσακτοι» στο «εθνικό» σώμα), οι κομμουνιστές και τα φτωχά λαϊκά στρώματα (που ήταν ύποπτα ακριβώς επειδή ήταν φτωχά) αποτελούσαν βασική ιδεολογική δεξαμενή των δοσιλογικών κυβερνήσεων, μια αναβίωση των συνθημάτων του «Νόμου και της Τάξης», με πιο αυταρχικούς όρους και με χιτλερική νομιμοποίηση.
Αντίθετα, η κομμουνιστική αντίσταση απαντούσε «στα ίσα» πλειοδοτώντας σε συνθήματα αλληλεγγύης, συμπαράστασης στους διωκόμενους και ενσωμάτωσης όλων των «περιθωριακών» της κοινωνίας. Όποιος θεωρούνταν εχθρός των Ναζί και των συνεργατών τους για λόγους θρησκείας, καταγωγής, φυλής ή τάξης, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της αντιφασιστικής στρατιάς. Ήταν η έμπρακτη υπέρβαση τόσο μιας πολιτικής ατζέντας που καλλιεργεί το μίσος και τον αποκλεισμό όσο και των συντηρητικών αντιλήψεων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και το αντιρατσιστικό μήνυμα που έδωσε η Αριστερά εκείνα τα χρόνια αποτελεί πολύτιμο παράδειγμα στο σήμερα».
