Γιάννης Ευσταθίου
Από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook,κατόπιν άδειας
Υπάρχει μια λογική που λέει, σκατά στο θέαμα, αφού το θέαμα αλλοτριώνει από την αμεσότητα της ζωής και τη πράξη. Είναι μια γραμμή που θα μπορούσε να προκύπτει από μια ορισμένη ανάγνωση του Guy Debord. Δεν είναι τελείως λάθος.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια λογική που λέει ότι όσο πιο πολύ ποστάρω στο facebook, τόσο πιο πολύ θα συμβάλλω στη κοινοποίηση του θανάτου, θα αποκαλύψω το έργο της Ε.Ε και του καπιταλισμού, κ.ο.κ. Εδώ το θέαμα έχει έναν ευεργετικό ρόλο, την εποχή των social media κλπ. Ούτε αυτό είναι τελείως λάθος.
Στα βιβλία του για τον Κινηματογράφο, και κυρίως στο δεύτερο βιβλίο (η Χρονοεικόνα), ο Deleuze αναζητά μια επαναστατική χρήση της εικόνας και του θεάματος. Η εικόνα απεδαφικοποιεί, είναι δυνητικά υπερτοπική, μπορεί να φέρει σε παγκόσμια επικοινωνία λαούς από διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικούς χρόνους-η εικόνα μπορεί να αναπαραχθεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ενώ το θέαμα, σε κάποιες εκδοχές του, μπορεί να μας φέρει σε επαφή με διαστάσεις ανοίκειες, μη καθημερινές, σχεδόν υπερφυσικές, να μας φέρει σε επαφή με κάτι που αισθανόμαστε ως αλήθεια και ως αιωνιότητα.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι πόσο σωστή ή λάθος είναι η αναπαραγωγή των εικόνων των παιδιών, ή πόσο σωστά ή λάθος είναι τα σκίτσα. Που μας σοκάρουν, μας εξοργίζουν.
Το πραγματικό ερώτημα είναι, ποιά εικόνα, ποιά κοινοποίηση, ποιό σκίτσο, μπορούν να ενταχθούν ως στιγμές μιας στρατηγικής που αποδομεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων, και η οποία περιλαμβάνει τοπικές δράσεις, οργανώσεις, πρακτικές σύγκρουσης, θεαματικές πρακτικές, κ.ο.κ
Η παιδικότητα έχει μια ιδιαίτερη δύναμη. Για τους Deleuze-Guattari, το γίγνεσθαι-παιδί δεν έχει ηλικία. Εκφράζει μια διαδικασία δυνητικοποίησης, ή αποστασιοποίησης από την ενεργό μας παρουσία στον κόσμο. Ακόμα και αυτός που δεν είναι παιδί, μπορεί να ταυτιστεί με τη παιδικότητα, γιατί η παιδικότητα είναι αυτό που μέσα μας δεν είναι ακόμη εξημερωμένο, εξορθολογισμένο, προγραμματισμένο, ”πολιτισμένο”. Την παιδικότητα δεν βαραίνουν εγκλήματα, ούτε μεγάλες ευθύνες.
Η δολοφονημένη παιδικότητα δείχνει ότι οι μετανάστες σκοτώνονται όχι επειδή είναι ”κακοί”, ”παράνομοι” κλπ, αλλά επειδή ο καπιταλισμός δολοφονεί ανθρώπους αδιακρίτως, όταν είναι για τη λειτουργία του μη παραγωγικοί. Όπως δολοφονεί την παιδικότητα όλων των ανθρώπων κατά τη προσαρμογή τους στο κράτος και το κεφάλαιο.
Η παιδικότητα πρέπει να ανακτηθεί, σε μια κοινωνία που όχι απλώς δεν θα πεινάει κανείς, είτε θα δουλεύει είτε όχι, αλλά και που η παιδικότητα θα έχει ξανακερδηθεί, και το παιχνίδι θα είναι ο τελετουργικός κανόνας της ζωής. Η παιδικότητα πρέπει να εκδικηθεί.
